https://spnfa.ir/20230602/گلوبال-تایمز-آمریکا-پایه-صلح-نیست-بلکه-هیولایی-تشنه-جنگ-است-16309793.html
رسانه: آمریکا پایه صلح نیست، بلکه هیولایی تشنه جنگ است
رسانه: آمریکا پایه صلح نیست، بلکه هیولایی تشنه جنگ است
اسپوتنیک ایران
آمریکا از طریق ناتو اروپا را به ابزار نظامی خود تبدیل می کند و این درسی نگران کننده برای آسیاست. 02.06.2023, اسپوتنیک ایران
2023-06-02T20:29+0430
2023-06-02T20:29+0430
2023-06-03T19:31+0430
گزارش و تحلیل
روسیه
اوکراین
آمریکا
https://cdn1.img.spnfa.ir/img/07e5/01/07/7375076_0:175:3016:1872_1920x0_80_0_0_c935fad770f5a688b5c5af7d7499efee.jpg
به گزارش اسپوتنیک به نقل از روزنامه چینی "گلوبال تایمز"، درگیری روسیه و اوکراین ادامه داشته و هیچ پایانی برای این رویارویی مسلحانه 16 ماهه دیده نمی شود، اما آنچه هم اینک کاملاً روشن شده است این است که ایالات متحده به استفاده از قدرت نظامی برای حفظ هژمونی خود ادامه خواهد داد. این بدان معناست که ناتو باز هم گسترش یافته و از حدود اروپا فراتر خواهد رفت.آمریکا اروپا و غرب را به ابزار نظامی خود تبدیل می کند. و ما شاهد نتایج غم انگیز چنین اقداماتی در اوکراین و روسیه هستیم. خانه ها را می توان بازسازی کرد، اما خانواده هایی که عزیزانشان را از دست داده اند، برای همیشه ناقص می مانند. دلایل این درگیری هرچه که باشد، باز هم می بینیم که حق با روسیه است. اگر ناتو روز به روز به مرز روسیه نزدیک نمی شد، این درگیری مسلحانه رخ نمی داد. در سال 1990، جیمز بیکر، وزیر امور خارجه وقت ایالات متحده، به میخائیل گورباچف، رهبر شوروی اطمینان داد که ناتو حضور خود را در آلمان حفظ خواهد کرد، اما "هیچ اینچی" به سمت شرق حرکت نخواهد نمود. اکنون این اظهارات به عنوان وعده‌های "غیر رسمی" مورد تمسخر قرار می‌گیرند که روسیه نتوانسته بود کاری کند تا آن وعده به توافقی محکم تبدیل شود. ممکن است کسی فکر کند که توافق با ایالات متحده "تزلزل ناپذیر" باشد.این که روسیه تجاوزکار است یک حقیقت غیرقابل انکار در سراسر ایالات متحده است. و هر کی حاضر باشد در این مورد شک کند فوراً بدعت گذار می شود. اما در سایر مناطق جهان، ناتو را آنطور که حامیانش می گویند تصور نمی کنند. کشورهای دیگر از خود می پرسند که آیا ناتو قصد دارد حضور خود را در خارج از اروپا، به عنوان مثال، در شرق آسیا گسترش دهد؟یکی از محققان اندیشکده دفاعی "DefensePriorities" مستقر در واشنگتن گفت که "ناتو کاری در منطقه هند و اقیانوس آرام ندارد. ائتلاف باید به منطقه اقیانوس اطلس شمالی خود بچسبد و در آن سوی جهان آتش برپا نکند. استدلال های مشابهی توسط نشریه ResponsibleStatecraft ارائه شد. اما یکی از سخنگویان ژاپن گفت که "تجاوز" روسیه به اوکراین جهان را "بی ثبات تر" کرده است. و بنابراین، در اواسط ماه مه، CNN گزارش داد که دولت ژاپن با رهبران ناتو درباره افتتاح دفتر ارتباطی با این بلوک در ژاپن گفتگو کرده است. شکی نیست که ایالات متحده آمریکا پشت ایده آمدن ناتو به آسیا قرار دارد.ناتو بارها نشان داده است که در نقاط بسیار دور از اروپا ظاهر خواهد شد. این ائتلاف در جنگ افغانستان شرکت داشت. شهروندان آمریکایی اکنون می دانند که تریلیون ها دلار آمریکا هدر رفت و هزاران نفر جان باختند. در این مورد، یکی از مقامات سابق ناتو آن را اینگونه بیان کرد: ائتلاف به طور فزاینده ای اهداف غیرواقعی را دنبال می کند، عملیات نظامی را دنبال می کند که به دلیل اطلاعات ضعیف و تصورات نادرست درباره اهداف جنگ، پیچیده می شود.بیش از ده سال پیش، نیروهای ناتو لیبی را بمباران کردند. مجله فارین پالیسی در سرمقاله ای استدلال کرد که این که ناتو از اعتراف به خسارات وارده توسط بمب های خود به مردم لیبی امتناع می ورزد، به معنای لکه کثیفی بر شهرت آن است. به همین ترتیب، هیچ یک از رهبران آمریکایی به دنبال پاسخگویی مسئولین مرگ مردم بیگناه در لیبی نیست. زیرا اگر ایالات متحده با این امر موافقت کند، باید به کشتار غیرنظامیان در افغانستان نیز اعتراف نماید.و آفریقا نیز وجود دارد. علیرغم نتایج وحشتناک در لیبی، ناتو هم اینک در مرکز این قاره ظاهر شده است. منتقدان می گویند مخالفت فزاینده ای با تهاجم نظامی غرب در آفریقا وجود دارد. این وضعیت توضیح می دهد که چرا بسیاری از کشورهای آفریقایی تمایلی به محکوم کردن اقدامات روسیه در اوکراین ندارند.در آسیای جنوبی، آفریقا و سایر نقاط جهان، بر خورد به ادعاهای غرب درباره دموکراسی و صلح به شدت منفی است. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد این ائتلاف مسئول خونریزی دور از اروپا است. وقتی برایشان روشن می شود که میلیاردها نفر در سراسر جهان ایالات متحده را نه به عنوان پایه صلح، بلکه به عنوان یک هیولای مایل به جنگ می بینند، رهبران آمریکا باید در مورد این چه فکر کنند؟نویسنده مقاله: آنتونی موراتی، پروفسور دانشگاه رابرت موریس، ایالات متحده.
اوکراین
آمریکا
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
2023
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
خبرها
fa_FA
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rosiya Segodnya“
روسیه, اوکراین, آمریکا
رسانه: آمریکا پایه صلح نیست، بلکه هیولایی تشنه جنگ است
20:29 02.06.2023 (بروز رسانی شده: 19:31 03.06.2023) آمریکا از طریق ناتو اروپا را به ابزار نظامی خود تبدیل می کند و این درسی نگران کننده برای آسیاست.
به گزارش اسپوتنیک به نقل از روزنامه چینی "گلوبال تایمز"، درگیری روسیه و اوکراین ادامه داشته و هیچ پایانی برای این رویارویی مسلحانه 16 ماهه دیده نمی شود، اما آنچه هم اینک کاملاً روشن شده است این است که ایالات متحده به استفاده از قدرت نظامی برای حفظ هژمونی خود ادامه خواهد داد. این بدان معناست که ناتو باز هم گسترش یافته و از حدود اروپا فراتر خواهد رفت.
آمریکا اروپا و غرب را به ابزار نظامی خود تبدیل می کند. و ما شاهد نتایج غم انگیز چنین اقداماتی در اوکراین و روسیه هستیم. خانه ها را می توان بازسازی کرد، اما خانواده هایی که عزیزانشان را از دست داده اند، برای همیشه ناقص می مانند. دلایل این درگیری هرچه که باشد، باز هم می بینیم که حق با روسیه است. اگر ناتو روز به روز به مرز روسیه نزدیک نمی شد، این درگیری مسلحانه رخ نمی داد. در سال 1990، جیمز بیکر، وزیر امور خارجه وقت ایالات متحده، به میخائیل گورباچف، رهبر شوروی اطمینان داد که ناتو حضور خود را در آلمان حفظ خواهد کرد، اما "هیچ اینچی" به سمت شرق حرکت نخواهد نمود. اکنون این اظهارات به عنوان وعده‌های "غیر رسمی" مورد تمسخر قرار می‌گیرند که روسیه نتوانسته بود کاری کند تا آن وعده به توافقی محکم تبدیل شود. ممکن است کسی فکر کند که توافق با ایالات متحده "تزلزل ناپذیر" باشد.
این که روسیه تجاوزکار است یک حقیقت غیرقابل انکار در سراسر ایالات متحده است. و هر کی حاضر باشد در این مورد شک کند فوراً بدعت گذار می شود. اما در سایر مناطق جهان، ناتو را آنطور که حامیانش می گویند تصور نمی کنند. کشورهای دیگر از خود می پرسند که آیا ناتو قصد دارد حضور خود را در خارج از اروپا، به عنوان مثال، در شرق آسیا گسترش دهد؟
یکی از محققان اندیشکده دفاعی "DefensePriorities" مستقر در واشنگتن گفت که "ناتو کاری در منطقه هند و اقیانوس آرام ندارد. ائتلاف باید به منطقه اقیانوس اطلس شمالی خود بچسبد و در آن سوی جهان آتش برپا نکند. استدلال های مشابهی توسط نشریه ResponsibleStatecraft ارائه شد. اما یکی از سخنگویان ژاپن گفت که "تجاوز" روسیه به اوکراین جهان را "بی ثبات تر" کرده است. و بنابراین، در اواسط ماه مه، CNN گزارش داد که دولت ژاپن با رهبران ناتو درباره افتتاح دفتر ارتباطی با این بلوک در ژاپن گفتگو کرده است. شکی نیست که ایالات متحده آمریکا پشت ایده آمدن ناتو به آسیا قرار دارد.
ناتو بارها نشان داده است که در نقاط بسیار دور از اروپا ظاهر خواهد شد. این ائتلاف در جنگ افغانستان شرکت داشت. شهروندان آمریکایی اکنون می دانند که تریلیون ها دلار آمریکا هدر رفت و هزاران نفر جان باختند. در این مورد، یکی از مقامات سابق ناتو آن را اینگونه بیان کرد: ائتلاف به طور فزاینده ای اهداف غیرواقعی را دنبال می کند، عملیات نظامی را دنبال می کند که به دلیل اطلاعات ضعیف و تصورات نادرست درباره اهداف جنگ، پیچیده می شود.
بیش از ده سال پیش، نیروهای ناتو لیبی را بمباران کردند. مجله فارین پالیسی در سرمقاله ای استدلال کرد که این که ناتو از اعتراف به خسارات وارده توسط بمب های خود به مردم لیبی امتناع می ورزد، به معنای لکه کثیفی بر شهرت آن است. به همین ترتیب، هیچ یک از رهبران آمریکایی به دنبال پاسخگویی مسئولین مرگ مردم بیگناه در لیبی نیست. زیرا اگر ایالات متحده با این امر موافقت کند، باید به کشتار غیرنظامیان در افغانستان نیز اعتراف نماید.
و آفریقا نیز وجود دارد. علیرغم نتایج وحشتناک در لیبی، ناتو هم اینک در مرکز این قاره ظاهر شده است. منتقدان می گویند مخالفت فزاینده ای با تهاجم نظامی غرب در آفریقا وجود دارد. این وضعیت توضیح می دهد که چرا بسیاری از کشورهای آفریقایی تمایلی به محکوم کردن اقدامات روسیه در اوکراین ندارند.
در آسیای جنوبی، آفریقا و سایر نقاط جهان، بر خورد به ادعاهای غرب درباره دموکراسی و صلح به شدت منفی است. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد این ائتلاف مسئول خونریزی دور از اروپا است. وقتی برایشان روشن می شود که میلیاردها نفر در سراسر جهان ایالات متحده را نه به عنوان پایه صلح، بلکه به عنوان یک هیولای مایل به جنگ می بینند، رهبران آمریکا باید در مورد این چه فکر کنند؟
نویسنده مقاله: آنتونی موراتی، پروفسور دانشگاه رابرت موریس، ایالات متحده.
