اسپوتنیک به نقل از نیویورک تایمز می نویسد: پرزیدنت بایدن هنگام سفر به اروپا در ماه ژوئن گفت که آمریکا بازگشته است. تا اندازه ای اینطور هم هست. مرکز تحقیقات پیو نشان داد که در مقایسه با 17 درصد از یک سال پیش ، 75 درصد از پاسخ دهندگان از دوازده کشور ابراز اطمینان کردند که رئیس جمهور آمریکا "کار درست را انجام می دهد".
اما به معنای گسترده تر ، آمریکا بازگشت نکرده است. از نظر رفاه در داخل کشور و رقابت در خارج از کشور ، حقیقت این است که آمریکا عقب است. یونانیان در میان فارغ التحصیلان دبیرستان امتیاز متوسط بالاتری دارند. شیلی ها عمر طولانی تری دارند. کودکان پانزده ساله در روسیه ، لهستان ، لتونی و بسیاری دیگر از کشورها از نظر ریاضی بهتر از همسالان آمریکایی خود هستند. شاید این نشانگر این باشد که این کشورها در یک یا دو نسل چه موقعیتی را به خود اختصاص خواهند داد. یک پنجم نوجوانان 15 ساله آمریکایی نمی توانند در سطح مورد انتظار کودکان 10 ساله بخوانند. این میلیونها نفر آمریکایی چگونه در یک اقتصاد جهانی رقابت می کنند؟
به نظر من، بزرگترین تهدید به آینده آمریکا نه چین سریعاً در حال رشد یا روسیه تهاجمی ، بلکه کارآیی پایین هر یک از فعالیت های ما است.
ما آمریکایی ها به جهانیان تکرار می کنیم که "ما کشور شماره 1 هستیم."
واقعیت این است که آخرین شاخص پیشرفت اجتماعی امتیازی که سازمان مشهور بین المللی مستقر در ایالات متحده SocialProgressImperative از سلامتی، ایمنی و رفاه سالانه گزارش داده این است که ایالات متحده
در جایگاه 28 در جهان قرار گرفته و این امر بدتر است که ایالات متحده یکی از سه کشور از 163 کشور است که ثروت آنها در دهه گذشته رو به زوال بوده است. ارزیابی دیگر در این ماه: در سال 2021 ، رتبه بندی قوه رقابت جهانی موسسه بین المللی توسعه مدریت در لوزان ، سوئیس (IMD) ایالات متحده را از بین 64 اقتصاد در رتبه دهم قرار داده است. در یک مطالعه مشابه توسط بانک جهانی (گروه بانک جهانی - شاخص سرمایه انسانی در طی بیماری همه گیر covid-19 ) ، ایالات متحده از بین 174 کشور در رتبه 35 قرار گرفت.
بنابراین ، بسیار عالی که ما دوباره یک رئیس جمهور محترم در جهان داریم. اما وقتی بسیاری آمریکایی ها توانایی بالقوه خود عملی نکنند، ایالات متحده نمی تواند پتانسیل خود را عملی کند.
SocialProgressImperative مایکل گرین ، مدیر اجرایی سازمان شاخص SPI گفت: "یک فشار بزرگ برای نفوذ آمریکا در جهان ، عدم موفقیت مزمن آمریکا در تبدیل قدرت اقتصادی به پیشرفت اجتماعی است. ممکن است اروپایی ها از پویایی شرکتی آمریکا حسادت کنند، اما اروپا در برخورد با مسائل مهم اجتماعی ، از آموزش و بهداشت گرفته تا حفظ محیط زیست ، بسیار بهتر است.
رقبای ما ، مانند چین ، ممکن است امروز تخریب محیط اجتماعی آمریکا را نشانه ضعف استراتژیک بدانند. اقتصادهای نوظهور کمتر به گوش دادن به نصیحت و سخنرانی های دولت ایالات متحده گرایش پیدا می کنند.
پیشنهادات بایدن برای وام کودک قابل بازپرداخت برای آموزش در اوایل دوران کودکی ، داروی ارزان قیمت کودک و افزایش دسترسی به اینترنت، بیش از پروژه 1.2 تریلیون دلاری برای نوسازی توانایی های هسته ای که مقامات ما در مورد آن هی تکرار می کنند، به تقویت کشور ما کمک می کند. ما نمی توانیم بزرگترین تهدیدها را با انفجارهای هسته ای از بین ببریم. بودجه نظامی آمریكا بیش از بودجه نظامی 10 كشور بعدی از لحاظ این شاخص است. دانشگاه های آمریکا فوق العاده هستند. مردم در سراسر جهان از آیفون برای ارسال پیام ها به فیس بوک در مورد آهنگ های خواننده محبوب آمریکایی تیلور سویفت استفاده می کنند - این نشانه پویایی شرکتی ایالات متحده.
اما دموکراسی آمریکایی ، که درست است ، هرگز به این اندازه نمونه ای نبوده است ، اکنون به طور کلی تحقیر شده است. جهان با وحشت درباره شورش کاپیتولی و تلاش جمهوری خواهان برای دخالت در رای گیری اظهار نظر می کند. به همین ترتیب ، رویای آمریکایی مبنی بر افزایش رفت و آمد جمعیت (که پدر پناهنده من را در سال 1952 به سواحل آمریکا کشاند) به طور فزاینده ای به یک خیال خام تبدیل شده است. بدیهی است که این رویای آمریکایی به احتمال زیاد در آن سوی اقیانوس اطلس ، مثلاً در دانمارک ، دیده می شود.
طبق برآورد همان شاخص سرمایه انسانی بانک جهانی ، کودکان امروزی آمریکایی تنها به 70 درصد از توانایی های بالقوه خود می رسند. ایالات متحده برتری خود را در آموزش به طور کلی و رشد کودک به طور خاص از دست داده است.
جروم پاول ، رئیس هیئت مدیره فدرال رزرو در 22 ژوئن گفت: "این نوع مشکلات در برابر ما به عنوان یک اقتصاد و به عنوان یک کشور مانع ایجاد می کند."
ما هیچ نباید کنترلی بر اینکه چین ناوهای هواپیمابر بیشتری می سازد داشته باشیم. ما نمی توانیم جلوی هر هکر روسی را بگیریم. برای بازگشت واقعی آمریكا ، ما باید كمتر در مورد آنچه دیگران با ما می كنند و بیشتر در مورد آنچه كه ما خودمان چه انجام می دهیم نگران باشیم.
نیکلاس کریستف، مولف این مقاله از سال 2001 ستون نویس روزنامه نیویورک تایمز است. وی به دلیل پوشش خبری خود در مورد چین و نسل کشی در دارفور سودان، دو بار برنده جایزه پولیتزر شده است
