اسپوتنیک به نقل از فارین افرز می نویسد: پس از پایان جنگ سرد، به نظر می رسید که دموکراسی به سرعت در حال پیشرفت است. اما این خوش بینی ساده لوحانه بود. از دهه 1990، رژیم های استبدادی از نظر عملکرد اقتصادی و قدرت نظامی پیشرفت چشمگیری داشته اند. دیکتاتورها استفاده از ابزارهای دیجیتال را آموختند، کارزارهای متعدد دموکراتیک را دفع کردند، کشورهایی را که به نظر می رسید در راه دموکراسی بیشتر هستند در دست گرفتند و تأثیرات بین المللی خود را به میزان قابل توجهی افزایش دادند و این نه عقب نشینی از دموکراسی بلکه احیای ساختار استبدادی قدرت است.
در دهه های آینده مبارزه طولانی و طاقت فرسا در پیش است. برای پیروزی، ایالات متحده و متحدین دموکراتیک آن باید خطرات بالا را درک کرده و با روش های خلاقانه و جسورانه تری از دموکراسی جهانی دفاع کنند. یک جبهه متحد باید در برابر رژیم های استبدادی مانند چین و روسیه تقویت شود. ما باید آگاه باشیم که مقابله با دولت های ضد دموکراتیک در کشورهایی که از چین و روسیه حمایت می کنند دشوار خواهد بود. ما باید "ارتقا" دموکراسی "را به نفع" دفاع از دموکراسی " کنار بگذاریم - یعنی باید وضعیت موجود را بدون گسترش جهان دموکراتیک حفظ کنیم.
واشنگتن حتی اگر هیچ متحد دموکراتیک در یک کشور مهم از نظر استراتژیک وجود نداشت، تا سال 2016 از دولت های خودکامه حمایت می کرد. اما در چهار سال گذشته، یک رئیس جمهور ایالات متحده برای اولین بار نیروهای خودکامه را تقویت کرده است. ترامپ نیاز به ناتو را زیر سوال برده است. وی از محكوم كردن دخالت در انتخابات دموكراتيك در کشورهای مستبد، قتل مخالفان و تعيين جايزه براي سران سربازان آمريكايي امتناع ورزید. وی از دیکتاتورهایی از جمله ولادیمیر پوتین در روسیه، عبدالفتاح السیسی در مصر و کیم جونگ اون در کره شمالی ابراز تحسین کرد. در زمان ترامپ، ایالات متحده از افراط گرایان در دموکراسی ها حمایت می نمود. در خود آمریکا، ترامپ میزبان پوپولیست های اقتدارگرا در کاخ سفید از جمله نخست وزیر مجارستان ویکتور اوربان و نخست وزیر هند نارندرا مودی بوده است. به زبان دیپلماتیک، در نتیجه، ایالات متحده دیگر "رهبر جهان آزاد" نبود.
اگر در مورد رهبران اروپایی مانند امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه یا آنگلا مرکل صدراعظم آلمان صحبت کنیم، آنها علی رغم اعلامیه حمایت از ارزشهای دموکراتیک، عملا بارها نیروهای استبدادی را در سراسر جهان تشویق کرده اند. به عنوان مثال، در سال 2016، مرکل برای جلوگیری از حرکت انبوه پناهندگان از خاورمیانه و آفریقا، عقد توافق نامه ای بین اتحادیه اروپا و رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه را بر عهده گرفت که یکی از مسیرهای اصلی مهاجران را مسدود کرد. حتی وقتی اردوغان بیش از 100 روزنامه نگار را زندانی کرد، عملکرد این توافق ادامه یافت. آلمان و چند کشور اروپایی دیگر همچنین بر ساخت Nord Stream 2 اصرار دارند که برای دستیابی امن به منابع انرژی برای آنها ضروری است. اما سرانجام، این خط لوله گاز باعث می شود دموکراسی های اروپای مرکزی و شرقی در برابر فشارهای کرملین بسیار آسیب پذیر باشند.
مرکل و دیگر سران اروپایی نتوانسته اند با عقب نشینی دموکراسی در کشورهای همسایه مانند مجارستان و لهستان مقابله کنند. طی دهه گذشته، قانون در بوداپست و ورشو تضعیف شده است، اصل تفکیک قوا تضعیف شده است، مطبوعات آزاد از بین رفته و انتخابات عمیقا ناعادلانه است. Freedom House، سازمانی که وضعیت دموکراسی در سراسر جهان را رصد می کند، اخیراً وضعیت مجارستان را به "کشوری جزا آزاد" تنزل داده است. این اولین مورد غم انگیز در میان اعضای اتحادیه اروپا است که با این وجود تحریم های جدی علیه مجارستان یا لهستان اعمال نکرد - هر دو کشور همچنان میلیاردها یورو یارانه از اتحادیه اروپا دریافت می کنند. و با این پول کثیف، هر دو کشور به متحدین سیاسی خود پاداش می دهند و مخالفان خود را مجازات می کنند.
خیلی ضعیف و خیلی دیر
پیروزی جو بایدن سیاست مداران دموکراتیک را به قدرت برگرداند. در اروپا، چند سیاستمدار صادق اتحادیه اروپا را وادار کردند که حداقل در محیط خود مقابله با دولت های استبدادی را آغاز کند. اما رهبران دموکراسی ها هنوز مقیاس احیای استبداد را درک نکرده اند. تلاش های نیمه جان می تواند شکست بخورد.
ارزیابی اینکه دولت جدید ایالات متحده در تقویت دموکراسی موثر است خیلی زود است. یک سال پیش، بایدن در فارین افرز نوشت: "پیروزی دموکراسی و لیبرالیسم بر فاشیسم و اقتدارگرایی، جهانی آزاد ایجاد کرد. اما جدال بین آنها به هیچ وجه مسئله گذشته ما نیست وهمچنین آینده ما را رقم می زند." به نظر می رسد که دولت جدید در تلاش است تا ایالات متحده را به عنوان "رهبر جهان آزاد" بازگرداند. و بقای ناتو مورد سوال نیست و کشورهایی که برای امنیت به ایالات متحده وابسته اند می توانند نفس راحتی بکشند.
در سالهای آینده برخلاف ترامپ، بایدن روابط بهتری با رهبران دموکرات نسبت به رهبران اقتدارگرا خواهد داشت. وزارت امور خارجه ، با آنتونی بلینکن در راس، بار دیگر به حقوق بشر توجه خواهد کرد و پوپولیست ها و خودکامه ها باید هزینه حملات به ارزش های دموکراتیک را بپردازند.
بایدن و تیمش نیز در آستانه برگزاری اجلاس دموکراسی ها هستند. چنین اجلاسی می تواند نشانه مهمی باشد که مجدداً بر پایبندی تزلزل ناپذیر ایالات متحده به ارزشهای دموکراتیک تأیید می کند.
مهار نفوذ خودکامگی های قدرتمند مانع پیوستن کشورهایی مانند هند یا لهستان به صف دیکتاتوری های جهان خواهد شد. اگر واشنگتن می خواهد روسیه را واقعاً مهار کند، پس باید روابط نزدیک با لهستان را حفظ کند و اگر می خواهد چین را واقعاً مهار کند، باید هند را در اردوگاه خود نگه دارد. این کشورهای "مردد" باید به اجلاس دموکراسی ها دعوت شوند. برخلاف مجارستان، که از اصول دموکراتیک نیز فاصله می گیرد، اما از نظر ژئواستراتژیک اهمیت نسبتاً کمی دارد، آنها به دلیل اندازه و موقعیت خود متحدان مهمی هستند.
دموکراسی های پیشرفته باید به وضوح بین دو سطح از روابط با سایر کشورها تمایز قائل شوند: یک سطح پایین برای کشورهای دارای اهمیت ژئواستراتژیک، حتی اگر آنها خودکامه یا "مرتد" از دموکراسی باشند ، و یک سطح بالاتر برای کشورهایی که دارای ارزشهای دموکراتیک هستند یا دارای ارزشهای قابل توجهی می باشند.
در نتیجه، ایالات متحده و سایر دموکراسی های قدرتمند، وضعیت "شرکای کامل" را فقط برای دموکراسی های لیبرال حفظ می کنند و با داشتن آن شرکای بلند مدت که اجازه انحراف از موازین دموکراتیک را می دهند، سطح تعامل خود را پایین می آورند. این امر به عنوان یک انگیزه واقعی برای دولتهای ذینفع برای اطمینان از حاکمیت قانون در کشورهایشان محسوب می شود. همچنین از نیروهای طرفدار دموکراسی در کشورهایی که در آنها هنوز امید به برکناری دولت از طریق انتخابات وجود دارد پشتیبانی خواهد کرد.
در اجلاس سران دموکراسی ها، بایدن باید به وضوح اعلام کند که چه نقض معیارهای دموکراتیک است و چه هزینه ای واشنگتن از آن کشورهایی که مطابق آنها نیستند طلب خواهد کرد. وی همچنین باید کشورهای دیگر را به پذیرش نسخه های "دکترین بایدن" دعوت کند. هرچه کشورهای پیشرفته تر از این رویکرد استفاده کنند، دموکراسی قویتر خواهد بود.
مولف: یاشا مونک (Yascha Mounk) استادیار دانشگاه جان هاپکینز و عضو ارشد شورای روابط خارجی، قدرتمندترین سازمان خصوصی برای تأثیرگذاری در سیاست خارجی ایالات متحده است.
