مصطلح هایی که آدم نمی داند از کجا آمده ولی خوب در ایران هست و در هیچ جای دنیا نیست.
رانت – اشیاء و یا پولهای گم شده – آقازاده و...
مثلا به یکباره خبر می آید که یک دکل حفاری گم شده.
یا خبر منتشر می شود که فلان شخصیت سیاسی و یا اقتصادی و یا آقا زاده اش از رانت استفاده کردند و ...
سال گذشته چند خبرنگار وگزارشگر و اساتید دانشگاه و پژوهشگر و ... خارجی در یک کنفرانس بین المللی از من سوال کردند این مصطلح ها در کشور شما یعنی چه؟
واقعا مانده بودم چه بگویم.
دلم نمی خواست از کشور خود دفاع نکنم ولی حرفی برای دفاع کردن نداشتم.
هر چه قدر در فرهنگ لغت و در اینترنت جستجو کردم تفسیری برای این عبارت ها پیدا نکردم.
تنها تفسیری که بود بازی با کلام برای پوشش دزدی و اختلاس و کلاهبرداری و ... بود.
جالب اینکه همه افرادی که چنین کارهایی را انجام داده اند روزی روزگاری در منصب هایی قرار داشتند که باید از چندین فیلتر می گذشتند تا به این منصب ها برسند و اکثرا، حالا نمی خواهم بگویم همه، ادعای ایمان و پایبندی به نظام را داشتند.
حتی در توجیه کارهای خود اظهار می داشتند که برای منافع نظام فلان کار را انجام می دهند.
اما در نهایت مشخص شد نه برای منافع نظام و نه برای منافع اسلام و نه برای منافع مملکت کاری می کردند فقط برای منافع خود کار می کردند.
نام اینها را چه می شود گذاشت؟
اینها هم اسلام را ذهن مردم تخریب کرده اند و هم نظام.
مفسد فی الارض.
خائن.
جاسوس.
کافر.
بی ناموس.
بی هویت.
دزد.
غارتگر.
نمی دانم چه اسمی را برای اینها می شود استفاده کرد ولی حد اقل به عنوان یک ایرانی باور دارم که این افراد پست ترین انسان ها روی کره زمین می باشند و قوه قضائیه باید اشد مجازات های ممکن را برای این افراد اعمال کند.
شاید برخی از روی نا عقلی کاری کنند حتی جوانی در یک درگیری خیابانی جوان دیگری را بکشد اما اینها در با کارهای خود حال کشتن یک مملکت انسان هستند.
شاید یکی از روی ناچاری دست به جیب کسی بزند یا از دیوار خانه کسی بالا برود اما اینها در حال غارت اموال یک مملکت هستند، آن هم نه از روی ناچاری بلکه از روی هرس و طمع.
آیا مجازات این افراد باید به اندازه همانی باشد که یکی را کشته و یا جیب کسی را زده؟
چینی ها مسلمان نیستند و اعتقادات مذهبی ندارند و قوانینشان بر پایه شرع اسلامی نوشته نشده، اما بر اساس تجربه دریافتند تنها راه مقابله با فساد ریشه کن کردن آن است.
یک بار با یکی از شخصیت های آنها صحبت می کردم و اظهار می داشت دلیل اینکه چین از جهان عقب افتاده بود گستردگی فساد در آن کشور بود و وقتی چینی ها توانستند رشد اقتصادی کنند که توانستند راهکارهای موثری برای مقابله با فساد پیدا کنند.
گفتم چه کار کردید.
گفت مثلا ما در چین اگر کارمندی در دولت سوء استفاده کند بر اساس رتبه اش با او برخورد می شود و هر چه قدر رتبه اش بالاتر باشد برخورد شدید تر می شود و ممکن است یک کارمند معمولی مثلا برای یک تخلف از کار اخراج شود اما مقامات عالیرتبه اگر مرتکب فساد شوند اعدام می شوند.
گفتم خوب جالب است، همین کافی بود؟
گفت نه، این قانون ادامه دارد.
اگر کسی تخلف کند فقط خودش کار دولتی اش را از دست نمی دهد بلکه همه خانواده اش و هر کسی که با او مرتبط است از کار اخراج می شود و دیگر هیچ کار آبرومندی نمی توانند انجام دهند.
مضاف بر این همه محاکمه می شوند و ممکن است اموال همه شان نیز مصادره گردد.
گفتم چرا؟
گفت چون ما باور داریم اگر کسی فاسد باشد اولین کسی که متوجه فساد او می شود خانواده اش و دوستان اش هستند، آنها یا باید سریع گزارش کنند، که در آن صورت هم جایزه می گیرند و هم از مجازات ها معاف می شوند یا اگر گزارش ندهند که آن فرد فاسد شده و بیش از حد شرایط درآمدی اش زندگی می کند آن وقت پس شریک جرم هستند و باید مجازات شوند.
در ضمن اگر کسی دست به فساد بزند برای پوشش کار خود ممکن است اموال حاصل از فساد را به نام افراد فامیل خود و یا حتی دوستان اش کند تا اگر بازداشت شد بعدها بتواند به این پولها دسترسی داشته باشد.
به فکر رفتم، اگر در کشور ما هم با فاسدین اینگونه برخورد می شد آیا باز هم این قدر هر روز در روزنامه ها و اخبار از گم شدن چند ملیارد دلار در شرایطی که مملکت تحریم است و برای یک دلار خود را به آب و آتش می زنیم، می شنیدیم؟
