اسپوتنیک - میخائیل گورباچف آخرین رهبر اتحادیه جماهیر شوروی به هفته نامه تایم چاپ آمریکا گفت: در ماه های اول سال 2020 ، ما بار دیگر متوجه شدیم كه جهان ما چقدر شكننده است.
دبیر کل حزب کمونیست و رئیس جمهور اول اتحاد شوروی سابق افزود: بله، جهان ما بسیار شکننده است و خطر لغزیدن به هرج و مرج چقدر بالاست. همه گیری کرونا یک تهدید مشترک برای همه ملت ها است و هیچ کس به تنهایی نمی تواند به این چالش جدید پاسخ دهد.
وظیفه اصلی امروز شکست دادن این دشمن پنهانی است. اما امروز ما باید در مورد چگونگی زندگی خودمان فکر کنیم که وقتی مشکل از بین برود، چطور زندگی خواهیم کرد.
امروز بسیاری می گویند دنیا پس از پاندمی کرونا هرگز دنیای سابق نخواهد بود. اما چه خواهد شد؟ این کار بستگی به این امر دارد که در برابر چشمان ما چه اتفاق می افتد و ما چه درسی می آموزیم.
اگرچه 85 درصد زرادخانه های هسته ای که قبل از مذاکرات میان اتحاد شوروی و ایالات متحده در ریکیاویک وجود داشته اند از بین رفته اند، خطر هسته ای همچنان باقی مانده است و تا زمانی که بشریت از سلاح های کشتار جمعی رهایی نیابد، این تهدید بطور کامل ناپدید نخواهد شد.
سایر تهدیدهای جهانی همچنان باقی مانده و حتی شدت پیدا می کنند: فقر و نابرابری، کمبود آب، خراب شدن محیط زیست و گرم شدن کره زمین ، کم شدن منابع درون زمین و در عمق اقیانوس ها، بحران مهاجرت. و حالا یک یادآوری جدید از چالش بزرگ دیگر - بیماری ها و بیماری های واگیر نمایان است که می توانند در دنیای به هم پیوسته ما با سرعت بی سابقه گسترش یابند.
پاسخ به این چالش جدید نمی تواند صرفاً "ملی" باشد. بله ، دولت های امروزی مسئولیت بزرگی دارند، آنها باید سخت ترین تصمیم ها را بگیرند. اما امروز و به خصوص فردا تصمیم گیری در سطح کل جامعه جهانی لازم و ضروری است. برای اینکه جهان بعد از پاندمی کرونا بسوی تغییرات بهتر رو آورد. برای رسیدن به این هدف جهان به یک استراتژی همگانی مشرک نیاز دارد، منظور تلاش های هماهنگ شده همه جانبه به نفع همگان.
باید اعتراف کنم: ما هنوز یاد نگرفتیم که چگونه اهداف مشترک برای همه بشریت را طرح ریزی و پیاده کنیم. برنامه پیشرفت بشریت تحت عنوان "مقاصد پیشرفت بشریت در طول یک هزاره" که سران کشورها آنرا در سال 2000 در سازمان ملل امضا کردند از اجرای کامل دور است. امروز می بینیم که پاندمی کرونا و عواقب آن بویژه برای فقرا سخت است و در عین حال مشکل نابرابری را تشدید می کند. من ضمن تفکر در باره علل اين ناكامی ها ، به اين نتيجه رسيدم: موفقيت تنها در صورتي ممكن است كه در ذهن مردم و پیش از همه در ذهن رهبران كشورهايي كه امروزه مسئوليت ويژه دارند، تحولات عميقي صورت بگیرد.
من مطمئن هستم که اصلی ترین چیزی که ما اکنون باید درک کنیم این است که ما باید درک خود از امنیت را بطور اساسی تغییر دهیم. تاکنون، این موضوع عمدتاً از جنبه نظامی بررسی می شود. متأسفانه، از زمان پایان جنگ سرد، در این زمینه تغییرات کمی رخ داده است. و در سالهای اخیر ، ما فقط شنیده ایم که صحبت از سلاح ، موشک و حمله در میان است.
در ماه های اول سال 2020، جهان دو بار در آستانه درگیری با شرکت قدرت های بزرگ قرار گرفت. اینها عملیات نظامی واقعی بودند - در ایران ، عراق ، سوریه. سپس به نظر رسید که شرکت کنندگان نظر خود را تغییر داده و از سرحد خطرناک عقب نشینی کردند. باز هم همان سیاست قدیمی "توازن در آستانه جنگ". این یک سیاست خطرناک و ماجراجویانه است.
آیا روشن نیست که جنگ ها و مسابقه تسلیحاتی مشکلات جهان کنونی را حل نمی کنند؟ جنگ - شکست و ناکامی سیاسی است!
امروز امنیت انسان باید در مکان اول قرار داده شود. این امنیت قبل از هر چیز تأمین غذا، آب ، محافظت از محیط زیست انسان و البته اولویت مطلق - سلامتی انسان است. برای تامین امنیت بشر، ما باید یک استراتژی تدوین کنیم، ذخیره مواد غذایی را برنامه ریزی و تهیه کنیم و این کار باید بر عهده سران کشورها و رهبران ایالتی و رهبران همه سطوح باشد.
اما در صورت ادامه مساعی دولت ها برای پرتاب بودجه های غول پیکر به کوره مسابقه تسلیحاتی، تمام تلاش ها محکوم به شکست خواهد بود. امروز مخصوصاً واضح است: لازم است كه وجوه مجدداً توزیع شده و از اهداف نظامی به سمت اهداف مرتبط با امنیت انسانی منتقل گردد.
تا زمانی که زور داشته باشم، من از تکرار این نکته خسته نمی شوم و می گویم: غیر نظامی کردن سیاست جهانی، روابط بین المللی و تفکر سیاسی لازم و ضروری است. این موضوع باید در بالاترین سطح بین المللی به بحث گذاشته شود.
بنابراین، من خواستار شدم که به محض تثبیت اوضاع، جلسه اضطراری سازمان ملل را برگزار کنیم. موضوع آن باید بازنگری کامل دستور کار جهانی باشد. به طور مشخص، من پیشنهاد می کنم که همه کشورها متعهد شوند بودجه نظامی خود را به میزان 10-15 درصد کاهش دهند. این حداقل کاری است که امروز باید انجام شود و بگذار این گام اول در راه بسوی آگاهی انسانی جدید، به یک تمدن جدید بشری باشد!
