گئورگی مرادوف نماینده دائمی کریمه تحت ریاست جمهوری روسیه اطلاع داد که حمل و نقل نفت ایران از طریق کریمه یکی از جهات همکاری این منطقه با جمهوری اسلامی محسوب می شود.
این مقام بیان داشت که نفت ایران که بدلیل تحریم ها مشکلاتی را برای انتقال به کشورهای دیگر دارد می تواند با توجه به توانایی ها و امکانات بندر کریمه از این طریق به دریای سیاه منتقل شود.
اگر چه این طرح در نگاه اول بسیار خوشبینانه به نظر می رسد اما با بررسی دقیق ترسوالات زیادی در این زمینه مطرح می گردد ازجمه اینکه آیا به طور کل امکان اجرای چنین طرحی در سایه تحریم ها وجود دارد؟ چه زیرساخت هایی برای عملی شدن این طرح پیش روی دو طرف است.
سید سعید میرترابی حسینی، تحلیل گر ایرانی در حوزه نفتی و عضو هیات علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه خوارزمی در این خصوص توضیح می دهند:
این مسئله را باید از دو بعد بررسی کرد : بعد فنی و بعد سیاسی. از بعد فنی باید بگوییم که انتقال نفت از آن منطقه به زیر ساخت های خاصی نیازمند است به طور مثال ساخت خط لوله. البته طرح های قدیمی هم وجود داشته که ایران بخشی از نفت خود را با همسایگان شمالی به اشتراک بگذارد و باید خاطر نشان کرد که این موضوع قبل از تحریم ها مطرح شده بود. پس یک نکته مهم در این پروژه این است که چه میزان زیر ساخت وجود داشته و ظرفیت آن چقدر است. نکته دیگر بعد سیاسی آن است اینکه هم ایران به صورت یکجانبه تحت تحریم بوده و کریمه نیز نه تنها از جانب آمریکا بلکه اروپا تحریم است. پس این مسئله هم از دیدگاه بین المللی جزء مشکلاتی است که در مسیر این پروژه وجود دارد.رساندن نفت به این منطقه یک مسئله است و انتقال آن به مکان های دیگر طبیعتا متاثر از تحریم ها می تواند از موانع پروژه محسوب می شود.
این کارشناس در پاسخ به این پرسش که آیا عملی شدن این پروژه با مشکلات وموانع برشمرده شده ، دور از دسترس به نظر می رسد، خاطر نشان کرد:
موانع و مشکلاتی بر سرراه این پروژه وجود دارد. بخش مهم آن روش انتقال نفت به این منطقه است. محدودیت های فنی و سیاسی در این زمینه موجود است. روش های انتقال این نفت ممکن است از طریق خشکی،خط لوله یا تانکرهای حمل سوخت باشند. در خصوص خط لوله باید بررسی کرد که آیا ظرفیت انتقال چه میزان نفتی وجود دارد. در زمینه تانکرها ، بحث هزینه های آن مطرح است. حمل سوخت با تانکرهای سوخت هزینه های بیشتری نسبت به دیگر راه ها دارد و نیازمند امکاناتی است که باید فراهم شود. بنابراین اگر نخواهیم از لفظ موانع استفاده کنیم، محدودیت های فنی این پروژه زیاد است.
منطقه کریمه تنها توسط برخی از کشورها به عنوان ساختار روسیه به رسمیت شناخته می شود. از آنجا که ایران هم به طور رسمی این منطقه را به عنوان بخشی از روسیه به رسمیت نمی شناسد، در اجرای طرح کنونی مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد؟
طبیعتا چنین موضوعی جزء محدودیت های سیاسی محسوب می شود. اگر ایران بخواهد قراردادی با کریمه برای حمل ونقل نفت ببندد باید توافقی هم در زمینه بین دو طرف صورت گیرد تا مورد تایید بین المللی باشد. یا ممکن است به طور غیر رسمی توافقاتی صورت گیرد که مسلما ریسک ها و خطرات خود را داشته و همچنین اثرات منفی را نیز به خصوص برای ایران در پی دارد.
خبرنگار اسپوتنیک این مسئله را مطرح می کند که آیا ممکن است تانکرهای ایرانی با پرچم کشور دیگری که کریمه را به رسمیت می شناسند بتوانند بدون مانع نفت را به این منطقه منتقل نمایند. آقای میرترابی توضیح می دهند :
به طور طبیعی اگر توافق با کشور ثالثی انجام شود، این امکان وجود دارد. این البته موضوع عجیبی نیست و همواره وجود داشته است. اما اگر حساسیت خاصی در این منطقه به وجود آید، خیلی از موانع سیاسی برشمرده شده کم نمی کند. چنین توافقی ممکن است اتفاق بیافتد اما مسائل خاصی را به دنبال خواهد داشت.گمانه زنی هایی که در این زمینه صورت گرفته و تخفیف ها ی قابل توجهی که داده شده، ایران می تواند نفت خود را در همین منطقه به طور غیر رسمی بفروشد. در صورتی که چنین گزینه هایی وجود داشته باشد و با در نظرگرفتن محدودیت ها و موانعی فنی و سیاسی که هست تا به مرحله عمل برسد شاید از لحاظ اقتصادی هم هزینه بر باشد. اما همیشه باید گزینه های مختلف را اگر چه مشکل مد نظر داشته و بررسی نمود.
