گو اینکه نشست "صلح و امنیت بین المللی پس از آزمایش موشک کروز میان برد آمریکا" منجر به صدور بیانیه بر علیه ایالات متحده نشد چون همه می دانستند آمریکا هرگونه تصمیم شورای امنیت را وتو می کند اما به هر حال همین که کل کشورهای جهان با رویکرد ایالات متحده مخالفت کردند خود می تواند نقطه عطفی در شرایط سیاست بین المللی باشد.
طبق گزارش ها اکثر حاضران در این نشست با اشاره به خروج آمریکا از پیمان منع تولید و گسترش موشک های میان برد با شوروی سابق، از تشدید رقابت های تسلیحاتی در جهان ابراز نگرانی کردند
بگفته آقای دیمیتری پولیانسکی معاون نماینده دائم روسیه در سازمان ملل متحد دراین نشست: ” آمریکا از مدت ها پیش معاهده منع موشک های هسته ای را نقض کرده است. جهان به دلیل بلند پروازی های ژئو سیاسی آمریکا، در یک قدمی مسابقه تسلیحاتی کنترل نشده قرار گرفته است”.
برخی باور دارند که پرزیدنت ترامپ خودسر تصمیماتی مبنی بر خروج از معاهدات بین المللی را گرفته اما سخنان آقای پولیانسکی نشان می دهد که روند خروج ایالات متحده از معاهدات بین المللی یک سیاست مورد حمایت مسولین مختلف این کشور و دولت های مختلف بوده و تفاوت این است که روسای سابق این کارها را در خفا انجام می دادند و آقای ترامپ آنها را علنی کرده.
با توجه به این مساله می توان گفت که تصمیم گیران آمریکایی از همان لحظه اول ای که ذیل توافق نامه ها را امضا می کنند به دنبال آن هستند تا روزنه هایی در این توافق نامه ها قرار بدهند تا بتوانند پس از امضای این توافقنامه ها از زیر بار مسولیت اجرای آن شانه خالی کنند.
حد اقل ایرانی ها به قول آقای روحانی 19 بار با آمریکایی ها مذاکره کرده اند وبه توافقاتی دست یافته اند و تعهدات خود را انجام داده اند اما آمریکایی ها هیچ یک از تعهدات خود را انجام نداده اند.
آخریش هم همان برجام بود که پس از اینکه ایران تمام تعهدات خود را انجام داد آمریکایی ها از آن خارج شدند و تحریم های کذایی وضع کردند.
ایرانی ها تلاش کردند در مذاکرات هسته ای پنج کشور دیگر را وارد این مذاکرات کنند تا بلکه این موازنه را ایجاد کنند اما پنج کشور دیگر به جای اینکه پای میز مذاکره کنار ایران قرار گیرند در کنار ایالات متحده نشستند و پس از اینکه ایالات متحده از توافق هسته ای خارج شد می بایست پنج کشور دیگر در کنار ایران و در مقابل ایالات متحده می ایستادند اما متاسفانه چنین نشد.
اگر هر پنج کشور در کنار ایران می ایستادند قطعا می توانستند یک درس بزرگ تاریخی را به آمریکایی ها تلقین کنند وکار به آنچه امروز رسیده وآمریکا به خود اجازه می دهد از همه تعهدات بین المللی شانه خالی کند نمی رسید.
تصور اینکه توافق هسته ای یک قرارداد میان ایران و ایالات متحده می باشد و دلیل ندارد بقیه منافع خود را به خطر بیاندازند بهانه اصلی خودداری دیگر کشورها از ورود به ماجرا شد اما نکته اصلی در این بود که همین ماجرا آمریکایی ها را تشویق کرد تا از دیگر معاهده ها با قلدری خارج شوند چون احساس کردند هنوز کسی نیست که جلویشان را بگیرد.
حال کل کشورهای جهان متوجه شده اند که رویکرد ایالات متحده می تواند امنیت کل جهان وبالطبع منافع آنها را نیز به خطر بیاندازند و قطعا اگر در این زمینه اقدام جدی ای انجام ندهند و با یکدیگر بر علیه رفتار های آمریکا متحد نشوند شاید دیگر چنین فرصتی به دستشان نیاید و دیگر آنقدر دیر شود که حتی آمریکا جهان را به سمت نابودی بکشاند.
آیا وقت آن نرسیده که به آمریکایی ها فهماند دیگر فاعل ما یشاء نیستند.
