در همان روز 9 دسامبر، عبد الجبیر وزیر امور خارجه عربستان سعودی، در کنفرانس مطبوعاتی در پایان اجلاس شورای همکاری خلیج فارس در ریاض، از فراخوان آمریکا حمایت کرده گفت:
"مذاکرات میان کشورهای خلیج فارس و آمریکا ادامه دارد، چنین ایده ای در دست بررسی است و ما روی آن کار می کنیم. هر دو طرف می خواهد که این اتفاق بیافتد.
در مطبوعات غرب، این پیمانِ هنوز امضا نشده را ناتوی عربی نامیدند. به گفته الجبیر، مصر و اردن نیز می توانند وارد آن شوند. به گفته سِمِن بگاداساروف، مدیر مرکز مطالعات خاورمیانه و آسیای مرکزی، دیگر کشورهای منطقه خاورمیانه ممکن است به این پیمان بپیوندند. مثلا بعلاوه عربستان سعودی و مصر، اردن، امارات متحده عربی، بحرین و احتمالا کویت. این کاری موثر نخواهد بود و بیشتر روی کاغذ خواهد ماند. مناسبات بین اجزای آن ساده نیست. این بیشتر یک سازمان دیپلماتیک تا نظامی خواهد بود. ممکن است دهها سال طول بکشد تا اتحاد جدی نظامی ایجاد شود یا شاید هرگز تشکیل نشود.
به گفته الکساندر ژیلین، رئیس مرکز مطالعات برنامه های کاربردی عمومی امنیت ملی، ایالات متحده واقعا به دنبال حمله نظامی علیه ایران است و "ناتوی عربی" چیزی جز پوشش وسیله آن نیست. این پیمان عمدتا به منظور پراکنده کردن مسئولیت ایجاد می شود. از آنجایی که آن را برای حمله به برنامه هسته ای ایران آماده می کند. این ضربه از دستور کار اسرائیلی ها یا آمریکایی ها حذف نشده است. به عقیده ژیلین، عملیات ایالات متحده در سوریه آخرین نمونه از ایجاد یک ائتلاف برای رفع مسئولیت است. به نظر می رسد اقدامات ائتلاف توسط رهبری سیاسی تعدادی از کشورهای عضو ناتو و رهبری نظامی پشتیبانی می شود.
این متخصص تأکید کرد: ایالات متحده به قصد مبارزه با ایران به ارتش کشورهای عربی نیاز ندارد. به این ترتیب، دادن جنبه قانونی به تجاوز به ایران انجام می شود.
امکانات پیمان جدید
به گفته یِوگِنی ساتانوفسکی مدیر مرکز مطالعات خاور نزدیک، عربستان سعودی به اندازه کافی سلاح خریداری می کند که نه ما و نه چین نمی توانیم حتی در آرزوی آن باشیم. نکته مهم این است که آیا ریاض می تواند از این سلاح ها استفاده کرد؟ نه، نمی تواند. پس این همه سلاح ها به درد چه می خورد؟ با این وجود، بلوک نظامی جدید خود می تواند به ایالات متحده سلاح موثر مرگبار را ارائه دهد.
بارون های تسلیحاتی خلیج فارس
واشنگتن هم اینک این اسلحه را در سوریه مورد آزمایش قرار داد. الکساندر ژیلین گفت: برای اولین بار ایالات متحده در سوریه از تروریست ها به عنوان اسلحه استفاده کرد. داعش (ممنوع شده در روسیه) یک سلاح شده است. این پادشاهی های عرب هستند که نیروی انسانی را داعش می فرساند و استخدام جهادیون را تامین پولی می کنند. ژیلین ادامه داد:
عمدتا شبه نظامیان داعش توسط ایالات متحده تامین می شود که سلاح های پیشرفته و مربیان نظامی را به آنها می دهد. علاوه بر این، ایالات متحده از بمباران این شبه تظامیان توسط نیروهای هوافضای روسیه جلوگیری می کند. ژیلین به یاد می آورد که تمام انواع داده های اطلاعاتی آمریکا در اختیار داعشی ها گذاشته می شود.
به گفته این کارشناس نظامی، آنچه که ما از واشنگتن و ناتو می شنویم، چیزی بیش از داستان برای پوشش آماده سازی ضربه به ایران نیست.
ایران به چه درد آمریکا می خورد؟
ایران آخرین دولت با نفوذ واقع در خاورمیانه است که ایالات متحده آنرا کنترل نمی کند. ایران دارای ذخایر بزرگ انرژی است. ذخایر نفت اثبات شده — 132.5 میلیارد بشکه (جای چهارم در جهان)، گاز — 26.62 تریلیون متر مکعب (جای دوم).
در واقع، ایران یک رقیب مستقیم ایالات متحده است که قصد دارد جای اول جهان را در صادرات مواد انرژی زا اشغال کند.
سرگئی روداسیف، مشاور سابق فرهنگی سفارت روسیه در تونس و الجزایر، گفت که تا کنون، واشنگتن به این خاطر به تهران حمله نکرده که به احتمال بسیار زیاد ایران در اسرائیل را موشکباران خواهد کرد. دیپلمات سابق روس گفت:
"تنها چیزی که هنوز آمریکا را متوقف می کند این است که ایران در صورت تجاوز، دریغ نخواهد کرد حمله موشکی به اسرائیل را آغاز کند. غرب این عامل را در نظر گرفته است."
روسیه باید چکار کند؟
الکساندر ژیلین گفت: مسکو باید یک سیاست فعالانه تر را در خاورمیانه دنبال کند. کارشناس نظامی روس تأکید کرد: "ما نباید مانند دژی محاصره شده زندگی کنیم، ما باید به نبرد متقابل دست بزنیم. منظورم این نیست که تانکها و زرهپوش ها را راه بیاندازیم، منظورم کاربرد مجموعه ای از اقدامات از پیش اندیشیده شده است.
او همچنین اشاره کرد که روسیه فرصت دارد که با کانال های دیپلماتیک با ترکیه، ایران و سایر متحدین کار کند. همچنین لازم است که موضع مسکو در مورد حل و فصل مشکل خاورمیانه به اسرائیل توضیح داده شود. با این حال، سخنان به تنهایی کافی نیست، اقدامات سختگیرانه ای در زمینه نظامی لازم است، در غیر این صورت نتیجه ای حاصل نخواهد شد. درگیری در خاورمیانه تنها از نظر اول فرایندی دور از مسکو است. در ماهیت امر، روسیه تنها در فاصبه یک قدمی از درگیری مسلحانه با غرب است.
