ولایت نیمروز فاصله از همه بیشتر از کابل دارد. این منطقه از جامعه بین‌المللی کمک‌های اندک دریافت می‌کند، رابطه آن با حکومت مرکزی ضعیف است و از نظر پیشرفت مکان اخیر را در افغانستان دارد. چندی پیش اهالی نیمروز این امید را دریافت کردند که موقعیتشان به بهبودی خواهد گروید. ولی طرحی که مقامات به آن ولایت ارائه کردند ممکن است اختلاف بین‌المللی را تحریک کند
دولت افغانستان قصد دارد سدی احداث کند که به دنبال آن وضع کشاورزی این سامان بهبود یافته و این رشته می‌تواند وسیله اساسی تأمین مایحتاج زندگی در این منطقه شود به جای قاچاق مواد مخدر و فروش بردگان که در این جا ها رایج شده است.
با وجود ثمربخش بودن این پروژه ساکنان نیمروز بیم آن دارند که این طرح پیاده نخواهد شد. ساخت این سد می‌تواند سبب واکنش خشمگین ایران همسایه شود، به این خاطر که قرار است سد بر روی رود هیرمند ساخته شود که دو کشور را متصل می کند.
علی احمد، پلیس جوان افغانی که در سد کمال خان کار کرده می‌گوید: «همینکه کار ها در سد شروع شود وضع امنیتی در منطقه بدتر خواهد شد. ایران به ما اجازه ساخت این سد را نخواهد داد. ولی ما به خاطر آن مبارزه خواهیم کرد».
در حال حاضر دولت نیمرزو طالبان را مساله اصلی خود می داند. ایران وقت مدیدی با طالبان جنگیده است. هنگامی که طالبات در افعانستان حکومت می‌کردند آبگیر ها در بالای هیرمند بوسیله آن‌ها بسته شده بودند و به دنبال آن سرازیر شدن آب به ایران از 1998 تا 2001 قطع شده بود. این جربان با خشکسالی بسیار شدید در ایران بر اثر کاهش بارندگی ها توأم شد و مقدار آب در آن کشور خیلی کم شد و این وضع تا بحال هم حفظ می‌شود و به این خاطر ساخت این سد در افغانستان می‌تواند این وضعیت را بدتر کند که بدون این هم خوب نیست.
عجالتاً تا پایان ساخت این سد لا اقل 4 سال وقت باقی مانده. در خود سد تمامی ساختمان‌ها نصب شده ولی حفر کانال آن هنوز شروع نشده است. کارشناسان می‌گویند که هزینه اتمام این پروژه 100 میلیون دلار است.
نیمروز یگانه ولایت افغانستان نیست که از نظر تأمین آب دست به گریبان است. مثلاً در ولایت کابل که برای سکونت یک میلیون نفر سنجیده شده است حالا بیش از چهار و نیم میلیون نفر بسر می برند. این تعداد اهالی و خشکسالی موجب کمبود آب شده است. رایج ترین شیوه دسترسی به آب حفر چاه است، ولی برای اکثر اهالی این راهکار هم قابل دسترسی نیست.
برای دسترسی به آب زیرزمینی در کابل لازم است چاهی به عمق 150 متر حفر شود. ارزش این کار برای اکثر ساکنان بیش از حد بالا است. قبلاً حفر چاه در مصافت 100 متر از هم دیگر مجاز بود، ولی الآن مسافت میان چاه ها حدود ده تا پنج متر است که سبب بی آب شدن منابع آبی می شود. ساکنان محلی می‌گویند که دولت تلاش می‌کند سیستم صدور پروانه را معمول کند تا دسترسی به آب آشامیدنی برای اهالی نادار آسانتر شود. بنا به برآورد یونیسف در حال حاضر 47 درصد از روستاییان افغانستان از دسترسی به آب پاک محروم اند.
