در روسیه هر سال حدود 2 هزار کودک مبتلا به سندروم داون متولد می شوند. این تشخیص حامل مسائل بسیار زیاد پزشکی، اجتماعی و آموزشی و روانی برای خانواده هایی است که دارای چنین فرزندانی هستند. از اینرو آنها نمی توانند بدون کمک دیگران با این مشکل کنار بیایند. سرمایه بنیاد مشهور « داون سایدآپ» برای کمک به کودکان و یا بچه های بزرگ تر مبتلا به سندروم داون کفایت نمی کند. بنیاد دیگری که در ماه دسامبر تأسیس شد — « سندروم عشق» — امکان اجرای برنامه آموزشی، وفق یابی و اجتماعی برای نوجوانان و بزرگسالان را فراهم می سازد.
بر طبق آمار هر سال حدود 2 هزار کودک مبتلا به سندروم داون در روسیه متولد می شوند که این سندروم بیماری های دیگری را بدنبال می کشد. پیشرفت این نوع کودکان کند است و آنها بسختی با بچه های دیگر معاشرت می کنند. بدون کمک دیگران آنها برای همیشه در چهاردیواری خانه باقی خواهند ماند، هر چند می توانند از امکانات تحصیلی و شغلی برخوردار شوند و از نظر معیشتی خود را تأمین کنند و از زندگی لذت ببرند و برای جامعه مفید باشند.
بنیاد « داون ساید آپ» از سال 1997 میلادی به کودکان داون و خانواده های آنها کمک می رساند: به والدین آنها رفتار با اینگونه کودکان در اولین سالهای زندگی را بیاموزد. برای اجرای برنامه کمک به محصلان و نوجوانان و بزرگسالان داون، وجود منابع مالی و نیروی تازه ضروری است. در سال های اخیر کمک های خیریه از اشخاص حقیقی دریافت می شوند. اما ترجمه عنوان سازمان خیریه خارجی برای روس ها مفهوم نبود. از اینرو تصمیم گرفته شد سازمان وابسته آن با عنوان روسی تأسیس شود. پس از بحث و بررسی عناوین مختلف عنوان « سندروم عشق» انتخاب شد.
بعلاوه وظایف خیریه، یکی دیگر از فعالیت های سازمان « سندروم عشق» بکارگماری نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به سندروم داون است.
ایرینا منشِنینا مدیر عامل سازمان « سندورم عشق» گفت: « ما گامی در جهت ورزش برداشتیم و امیدواریم که پس از چند سال ورزشکاران با سندروم داون بیشتر شوند. هم اکنون در روسیه تعداد انگشت شماری از اینگونه بچه ها به ورزش اشتغال دارند. ابتکارات دیگری نیز مطرح شده اند — تئاتر، نقاشی و استودیوهای رقص برای اینگونه بچه ها. همه آنها محتاج حمایت هستند. از بچه های تحت حمایت ما، می توان داوطلبان خوبی تحت شرایط اجرای برنامه یکپارچه پرورش داد».
با کمک سازمان « سندروم عشق» قرار است برنامه کنونی بنیاد « داون ساید آپ» مورد حمایت قرار بگیرد و برنامه های جدید آغاز شوند. به عنوان مثال برنامه گفتار درمانی « صحبت می کنیم» که به کودکان با سندروم داون « حرف زدن» را بیاموزد.
