اما متاسفانه شاهد آن بودیم که استعمار و مال اندوزی شکل جدیدی به خود گرفت و استعمار نوین در ایالات متحده آمریکا متمرکز شد، دور از اروپایی که کاملا نابود شده بود.
بر اساس ایده جدید استعماری دیگر استعمار به شکل قدیم خود با تصرف و اشغال کشورها انجام نمی شد بلکه با گماردن عوامل و مزدوران استعمارگران به عنوان حکام و سپس سرقت کل ما یملک کشورها از آن طریق انجام می شد.
گو اینکه این طرح و نقشه که به سیاست ماکیاولی هم معروف است تا مدتی خیلی خوب پیش رفت اما به هر حال مردمان جهان به مقابله با آن پرداختند و شاید بتوان گفت اولین جرقه های این مقابله را حتی ایرانی ها در جریان صنعتی کردن صنعت نفت خود زدند.
کم کم بسیاری از مردمان دیگر کشورهای جهان به ایرانی ها پیوستند و می بینیم که جریان ملی شدن کانال سوئز و یا ملی کردن صنعت نفت و صنایع دیگر کشورها هم به تبعیت از ایرانی ها در جهان راه افتاد.
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آمریکایی ها فرصت بسیار خوبی را داشتند تا به عنوان ابرقدرت واحد جهان به کمک مجامع بین المللی بیایند و کمک کنند تا جهان به سمت یک جهان عاری از سلاح های کشتار جمعی و جهانی که برای اعتلای بشریت فعالیت می کند پیش برود، اما حرص وطمع آنها اجازه نداد و به جای اینکه به دنبال صلح و امنیت و ثبات جهان پیش بروند به دنبال تصرف و زیر سلطه بردن مجامع بین المللی و همچنین اشغال سرزمین های دیگر و غصب و سرقت اموال خدادادی دیگر انسان ها رفتند.
امروزه دیگر جهانیان از عملکرد ایالات متحده به سطوح آمده اند و مشاهده می کنیم که پس از شروع عملیات ویژه روسیه در اوکراین بسیاری از معادلات بین المللی در حال تغییر است.
اگر جریان ملی کردن صنعت نفت ایران را بخش اول ایجاد تغییر در ساختار جهان بدانیم قطعا بخش کلیدی که کل این ساختار را تغییر خواهد داد لحظه ای است که روسیه تصمیم گرفت به آمریکایی ها بگوید بس است و در مقابل آنها بایستد و عملیات ویژه خود دراوکراین را شروع کرد.
امروزه مشاهده می کنیم بخش عمده کشورهای جهان که حتی آمریکا روی آنها به عنوان متحد خود حساب باز کرده بود با سیاست های آمریکا مخالف هستند و در عمل حاضر نیستند با سیاست های آمریکا همراهی کنند.
جریان تصمیم اخیر اوپک برای کاهش تولید نفت خود، در حالی که آمریکا نهایت تلاش را برای وادار کردن اوپک به تحمل هزینه های ماجراجویی اش در اوروپا کرده بود، نشان می دهد که نظم جدیدی در جهان در حال شکل گیری است.
آمریکا خیلی تلاش کرد تا عربستان سعودی و امارات عربی متحده و دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس مانند اروپایی ها منافع خود را کنار بگذارند و منافع آمریکا را در اولویت قرار دهند، اما دیدیم که نشد.
گو اینکه برخی این ماجرا را هدفمند برای زمین زدن دولت دمکرات آمریکا می دانند اما به هر حال مهم آن است که تصمیم در شرایطی گرفته شده که آمریکا کار را از مطالبه به تهدید تبدیل کرده بود.
همین جریان درباره کشورهای دیگر جهان ازهند و کشورهای جنوب شرق آسیا گرفته تا کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین نیز صدق می کند.
علیرغم اینکه بسیاری از این کشورها عموما جزو متحدین بالقوه آمریکا در جهان به حساب می آیند اما عملا حاضر نشده اند با سیاست های آمریکا همراهی کنند.
علاوه بر همه این مسایل امروزه می بینیم که تعداد ملاقات های رهبران برخی کشورها مانند ایران و روسیه وترکیه طی چند ماه اخیر آنقدر زیاد بود که حتی دیدار های خانوادگی افراد هم به حد نمی باشد.
امری که نشان می دهد کشوری مانند ترکیه که متحد آمریکا و عضو ناتو به حساب می آید هم به فکر است که باید وارد ائتلاف های دیگر جهانی شود و بقای آن در ائتلاف غربی به نفع اش نیست.
بماند که ائتلاف های شرقی از شانگهای گرفته با بریکس و ... هم در حال گسترش و قدرت گرفتن هستند و امروزه بسیاری از کشورهای جهان پس از عضویت ایران در گروه شانگهای به دنبال عضویت در این گروه می باشند، کشورهایی که تا همین چند صباح پیش متحدین آمریکا و اروپا به حساب می آمدند و البته برخی هنوز هم متحد آمریکا به حساب می آیند، امری که نشان می دهد حتی متحدین آمریکا از همکاری با این کشور نا راضی می باشند و آنها نیز امیدوار به تشکیل یک نظم نوین جهانی هستند.