روز گذشته ترکیه مواضع برخی گروه های کرد در شمال سوریه را بمباران کرد و طبق گزارش ها بیش از 16 نفر در این بمباران کشته و ده ها تن مجروح شده اند.
ترکیه مدعی بمباران مواضع گروه تروریستی پ ک ک می باشد و هفته قبلتر هم ایران مواضع همین گروه تروریستی به علاوه دیگر گروه های تروریستی در کردستان عراق را هدف قرار داد.
در حالی که هفته گذشته بسیاری از کشورها نسبت به حمله ایران به گروه های تروریستی در عراق واکنش نشان دادند و از تروریست ها حمایت کردند اما مشاهده می کنیم که امروزه هیچ کدام از این کشورها لام تا کام سخنی به میان نمی آورند.
مگر این کردستان عراق با آن کردستان عراق متفاوت است؟
یا اینکه این گروه تروریستی با آن گروه تروریستی فرق می کند؟
اولین نکته ای که باید به آن توجه داشت تفسیر گروه تروریستی است که شاید وقت آن رسیده باشد سازمان ملل همه کارهای خود را کنار بگذارد و به تفسیر دقیق این عبارت بپردازد، چون این روزها مد شده در هرجای جهان هر کشوری دشمن یا مخالفی دارد عبارت تروریستی را روی آن گروه بگذارد و به خود اجازه دهد که از گروهی که همسو با آن است حمایت کند و از گروهی که مخالف سیاست هایش است مبارزه کند.
البته این توصیف را بیشتر آمریکایی ها وضع کردند چون طبق آمار بیش از 90% گروه هایی که امروزه در جهان به عنوان گروه های تروریستی شناخته می شوند توسط مجامع اطلاعاتی آمریکا تاسیسی و اداره شده و می شوند و طبق تفسیر آنها گروه تروریستی فقط گروهی است که بر علیه منافع آمریکا فعالیت کند وگرنه هر گروهی حتی اگر فجیع ترین رفتارها را داشته باشد ولی منافع آمریکا را تامین کند تروریستی به حساب نمی آید.
به همین دلیل هم هست که می بینیم در برهه هایی مثلا آمریکایی ها گروه مجاهدین خلق را جزو گروه تروریستی قرار می دهند و چند صباح بعد وقتی که این گروه تحت فرمان آمریکا در می آید از لیست تروریستی خارج می شود و می روند سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که بخشی از ساختار نظامی رسمی ایران است را در آن گروه قرار می دهند.
یا مثلا زمانی که القاعده منافع آمریکا بر علیه شوروی سابق را تامین می کرد تروریست نبود ولی همین که با حضور آمریکا در سرزمین مسلمانان مخالفت کرد تروریست شد.
امروزه بر کسی پوشیده نیست که بسیاری از گروه های کرد که توسط کشورهای منطقه به عنوان تروریست شناخته می شوند مورد حمایت آمریکا می باشند و اقدام آمریکایی ها در هدف قرار دادن هواپیمای بدون سرنشین شناسایی ایرانی هم خود گواه این ماجرا می باشد.
حال اینکه اینها از گروه هایی که بر علیه ایران اعمال تروریستی انجام می دهند حمایت کنند را شاید در چهارچوب خصومت آنها با ملت ایران قرار دهید اما در سوریه که علنا آمریکایی ها گروه هایی که بر علیه متحد آنها یعنی ترکیه عملیات تروریستی انجام می دهند را تحت الحمایه خود قرار داده اند.
مشکل اصلی بسیاری از گروه های کرد هم به صورت تاریخی در این بوده وهست که هیچ وقت بینش سیاسی برای شناسایی دوست و دشمن را نداشتند و ده ها بار در دام توطئه های دشمنان ملت کرد افتاده اند و هنوز درس و تجربه لازم را کسب نکرده اند.
بر عکس دیگر کشورهای منطقه مردم کرد در ایران جزو اقوام اصیل ایرانی به حساب می آیند و جایگاه خاصی در میان ایرانی ها دارند، که البته می توان گفت اکثرا هم به این مساله توجه دارند.
اگر قصوری در مورد مناطق کرد نشین می شود، به این دلیل نیست که ایرانی ها با مردمان کرد خصومت دارند بلکه به این دلیل است که ساختار سیاسی ایران کل تمرکز قدرت را در پایتخت متمرکز کرده و همه امکانات در پایتخت متمرکز شده و نه فقط شهروندان استان های کردنشین بلکه شهروندان دیگر استان ها هم با مشکلات عدیده مشابه مواجه هستند.
این نکته بسیار حائز اهمیت می باشد، چه کردها که عرب ها چه بلوچ ها چه آذری ها چه فارسها چه لر ها چه ... همه جزو اقوام ایرانی هستند و از حق و حقوق مساوی در کشور برخوردار می باشند و هویت قومی همه اقوامی که کشور ایران را تشکیل می دهند مورد قبول و احترام حکومت مرکزی می باشد.
این در حالی است که در دیگر کشورهای منطقه کلا ساختار سیاسی به نوعی است که اقوام دیگر را قبول ندارند، کما اینکه تا سالهای سال در عراق و سوریه کلا کرد بودن قابل قبول نبود و مردم کرد را وادار می کردند ادعا کنند عرب هستند وگرنه حتی شناسنامه هم به آنها نمی دادند.
همین مساله درباره ترکیه نیز صدق می کند.
مشکل اصلی کردها در ترکیه هم این است که هویت قومی آنها قابل قبول نیست و فقط هویت آنها به عنوان ترک قابل قبول است.
به این دلیل می باشد که می توان گفت مردمان کرد کمترین مشکل را به صورت تاریخی در ایران داشتند و دارند و مشکلات وقتی رخ می دهد که برخی حقوق بگیران از دشمنان ملت ایران (همانگونه که قبلا گفتم ملت ایران یعنی همه اقوام ایرانی) تلاش می کنند از برخی نفوذی ها استفاده کنند تا فتنه راه بیاندازند.
بنده حتی عبارت جدایی طلبی را نیز قبول ندارم چون تا جایی که بنده اطلاع دارم و از تعداد زیادی از دوستان کرد خود شنیده ام هیچ کدام خواهان جدایی کردها از ایران نیستند و خود را ایرانی تر از دیگران می دانند.
عملا هم اگر روزی سازمان ملل معیاری برای تروریست قرار دادن گروه ها تدوین کند قطعا گروه های حقوق بگیر از دشمنان ملت ایران با کارهایی که انجام می دهند در راس لیست سازمان ملل قرار خواهند داشت.
حال اینکه برخی از سر دشمنی با ملت ایران واکنش نشان دهند و برخی دیگر از سر دوستی با ترکیه واکنش نشان ندهند هیچ چیزی را نه کم می کند نه زیاد.
همچنین باید توجه داشت که ایرانی ها برای حمایت از مردمان کرد خودشان واکنش نشان می دهند و نه از سر خصومت با مردمان خودشان و اگر دولت عراق گروه های تروریستی را از مرزهای ایران دور کرده بود شاید نیاز نبود که حتی ایران مستقیم وارد کار شود.