فرهاد ابراهیموف کارشناس روس در امور سیاسی در مصاحبه با اسپوتنیک اشاره کرد که ایران و ترکیه دو قدرت بزرگ منطقه خاورمیانه هستند که اگرچه با دلایل مختلف از مذهب گرفته تا اقتصاد رقابت می کنند، باز هم دائماً نقاط مشترک را پیدا می کنند.
کارشناس مرکز تحقیقات پس از شوروی (موسسه مطالعات اقتصاد جهانی و روابط بین الملل) در ادامه گفت: دو کشور در مورد برخی مسائل ژئوپولیتیک، عمدتا در حل و فصل بحران سوریه، اختلاف نظر دارند. اما حتی در اینجا نیز طرفین به برکت مساعی دیپلماسی روسیه موفق به نشستن پشت میز مذاکره شدند. در چارپوب "روند آستانه" دو کشور به دیدگاه‌های یکدیگر گوش می دهند و به اتفاق نظر می رسند. این کارشناس ضمن صحبت از جنبه اقتصادی یادآور شد: "پس از لغو تحریم ها در مورد ایران در سال 2016، ترکیه می‌توانست سرمایه گذاری در ایران را افزایش داده و تجارت خود با جمهوری اسلامی را گسترش دهد. با این حال، سیاست ایالات متحده در مورد ایران مانع از آن بود که بازرگانان ترکیه، پول‌های خود را آزادانه در اقتصاد ایران سرمایه‌گذاری کنند. "
ترکیه و ایران در راه بسوی توسعه همکاری های اقتصادی فی مابین
از لحاظ توسعه روابط اقتصادی، دو کشور باید باز هم تلاش کنند.
کار مثلث سه گانه "مسکو-انکارا- تهران" ادامه دارد
علاوه بر این، این کارشناس به وحدت مواضع کشورهای عضو اتحادیه اروپا و ترکیه در مورد خروج آمریکا از معامله هسته ای با ایران اشاره می کند. وی می گوید: این امر نشان می دهد که ترکیه به حمایت از شرکای ایرانی ادامه خواهد داد. به عقیده این صاحبنظر روس، روابط حسنه بین ترکیه و ایران مورد پسند روسیه است؛ این کار همچنین از جلسات در سطح رهبران سه کشور پیدا است. جلسات دائمی بین وزیران، کارشناسان و نمایندگان عالی رتبه دیگر برگزار می شود. مثلث ژئوپولیتیک "مسکو- آنکارا-تهران" به کار خود ادامه می دهد.
آمریکا از تقویت روابط ایران و ترکیه خوشش نمی‌آید
کارشناس روس معتقد است که چنین هماهنگی ممکن است باب طبع دیگر طرف‌های روابط بین الملل نباشد. او در پایان گفت: تقویت روابط بین ایران و ترکیه از سوی ایالات متحده و همچنین کشورهای عربی که به طور سنتی نسبت به ایران خصومت دارند، مورد استقبال نیست. اولا، اتحاد ترکیه و ایران ممکن است طرح های خاورمیانه ای و برنامه نقشه راه آمریکا در خاورمیامه که در طول دهه ها تهیه شده را نقش بر آب سازد. ثانیا، هر دو کشور به طور مشترک با روسیه فعالانه ارتباط برقرار می کنند که غرب به شدت و بدون موفقیت به دنبال "انزوا" آن است. ثانیا، همکاری فعال میان تهران و آنکارا ممکن است بری اسرائیل ناخوشایند باشد، با توجه به این که برخورد به آن کشور در ایران چگونه بوده و روابط آن با ترکیه در زمان اخیر به چه ترتیبی تکوین می شود. از این رو نباید از آن تحریکاتی تعجب کرد که توسط کشورهای " سوم" علیه روابط ایران و ترکیه بخاطر به تعلیق در آوردن این همکاری ها انجام می شود.