این برنامه، طرحی جدید نیست و اساسا یک برنامه از پیش تدوین شده است که توسط برخی کشورهای جهان عرب در مقاطع مختلف بر سر زبان‌ها می‌افتد. نخستین بار در سال 1988 وزیر دفاع مصر محمد حسین طنطاوی طرح ائتلاف گسترده نظامی — امنیتی متحدان سنی مذهب مصر را کلید زد که به نتیجه مشخصی نرسید. در آن زمان اردن، مراکش، پاکستان، عربستان سعودی، سودان، امارات متحده عربی و بحرین کشورهای مد نظر مصر جهت تشکیل این ائتلاف بودند. در سال‌های ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش این طرح مجددا توسط کشورهایی چون اردن و عربستان سعودی بر سر زبان‌ها افتاد و نهایتا پس از کودتای ارتش بر علیه محمد مرسی، عبدالفتاح سیسی بار دیگر به شکلی جدی این طرح را با ملک عبدالله دوم پادشاه اردن در میان گذاشت.
اما چند موضوع را نباید فراموش کرد. ریاض از سال 2010 تاکنون همواره در صدد ایجاد ائتلاف‌های مختلف با کشورهایی بوده تا بتوانند کمبودهای عربستان سعودی در زمینه نظامی و مشروعیت بین المللی را جبران کنند. ائتلاف‌هایی با کشورهای مصر و ترکیه، پاکستان و ترکیه، رژیم اسرائیل و مصر و همانند آن اما همواره یا این ائتلاف‌ها شکل نگرفتند یا فاقد اعتبار بهره برداری مورد نظر ریاض بودند.
کشورهایی که در طرح اخیر از آنها نام برده می‌شوند اساسا فاقد قدرت نظامی برتر در سطح منطقه بوده و توانایی هم‌افزایی در بعد نظامی را ندارند. کشورهایی مانند اردن و بحرین نمونه‌های بارزی از ضعف نظامی و کشورهایی چون مصر و پاکستان نیز نمونه‌های روشنی از عدم ثبات در عرصه داخلی هستند و به این ترتیب انتظار هم‌افزایی این کشورها در بعد نظامی و تشکیل یک نیروی نظامی واحد بسیار ساده انگارانه می‌باشد.
رقابت بر سر کسب زعامت جهان عرب به نوعی دیگر میان ریاض و قاهره نیز در جریان بوده و این یکی دیگر از معضلات کشورهای فوق جهت ایجاد ائتلاف گسترده و بلند مدت می‌باشد.
ضمن آنکه ماجرای قطر عملا شورای همکاری خلیج فارس را در معرض دو قطبی شدن قرار داده است و معضلی که سبب جبهه گیری امارات متحده عربی و قطر شده یعنی اخوان المسلمین به پارامتر اساسی قدرت منطقه‌ای قطر تبدیل و امکان برطرف کردن آن نیز وجود نخواهد داشت.
با در نظر داشتن این موارد، می‌توان مدعی بود این ائتلاف یا اساسا شکل نخواهد گرفت یا در صورت شکل گیری مانند سایر ائتلاف‌های عربی در سطح امضاء چند برگ کاغذ و اجرای چند مانور باقی خواهد ماند و به طرحی تبلیغاتی تبدیل خواهد شد که فاقد هیچ گونه توان نظامی و استراتژیک جهت عملیات‌های بلند مدت است.