رازهای سر به مهر پنتاگون در پرونده حمله ناو وینسنس به ایرباس ایران
© Photo / US Navy
اشتراک
ساعت ۰۶:۵۴ دقیقه است. دو موشک ریم-۶۶ استاندارد از ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای ایرباس ایرانی شلیک می شود. تمام جان¬های عزیز ۲۹۰ سرنشین آن پرواز قربانی جنایت هولناک ویلیام راجرز فرمانده ناو آمریکایی وینسنس شدند.
به گزارش اسپوتنیک- آن روز کاپیتان محسن رضائییان مثل همیشه برای مسافران هواپیمای مسافربری ایرباس شرکت هواپیمایی ایران ایر آرزوی سفری خوش کرد. مسافرهایی که به دلیل مشکل گمرکی یکی از افراد با ۲۰دقیقه تأخیر پرواز کردند و احتمالا تازه آرام گرفته بودند. خلبان ایرباس ساعت ۰۶:۵۱ سوم ژوئیه ۱۹۸۸ با برج مرکزی کنترل تهران(Tehran ACC) تماس برقرار کرد و حضور در ارتفاع هفت هزارپایی را اطلاع داد. عراق بر علیه ایران در جنگ است، ده‌ها ناو جنگی آمریکایی در خلیج فارس و دریای عمان جولان میدهند و قایق‌های توپدار سپاه با بالگردهای آمریکایی درگیر هستند، ناو آمریکایی وینسنس در آبهای خلیج فارس و یک فروند "اف- ۱۴" ایرانی در آسمان این منطقه حضور دارند. همه چیز برای غیر عادی بودن شرایط مهیا بود.
ساعت ۰۶:۵۴ دقیقه است. دو موشک ریم-۶۶ استاندارد از ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای ایرباس ایرانی شلیک می شود. تمام جانهای عزیز ۲۹۰ سرنشین آن پرواز قربانی جنایت هولناک ویلیام راجرز فرمانده ناو آمریکایی وینسنس شدند.
گزارشهای پنتاگون هنوز هم طبقه بندی محرمانه دارد!
گزارش تیم تخصصی ایکائو (سازمان هوانوردی غیرنظامی بینالمللی) مشخص می‌کند که در دقایق آخر حمله به هواپیما، عده‌ای هواپیما را یک هواپیمای مسافری و عده‌ای دیگر یک هواپیمای جنگی مهاجم تلقی نمودند. کارکنان مرکز گزارشی را مبنی بر اینکه هواپیمای مزبور اف-۱۴ است دریافت کردند و در همین حال کارکنان ناو سایدز کشتی دومی که در زمان حادثه تحت کنترل تاکتیکی فرمانده راجرز بود، فریاد زدند: "هواپیما تجاری است، صبر کنید." یکی از افسران وینسنس نیز گفته‌است که هواپیما احتمالاً تجاری است. در بررسی اقدامات انجام شده از ناو وینسنس قصور فرمانده راجرز غیر قابل انکار خوانده شد.
بیست دقیقه بعد از شلیک ناو وینسنس روشن می شود که خدمه آنچه شکار کرده اند یک هواپیمای مسافربری بوده و نه یک جنگنده. چهار سال بعد در اولین گزارش تحقیقی "نیوزویک" هفته نامهای که در شهر نیویورک منتشر میشد، در گزارشی تحت عنوان "دریای دروغ" دولت آمریکا به پنهان کاری و تلاش برای کمرنگ نشان دادن تخلفات کاپیتان وینسنس متهم شد. جورج بوش معاون رئیس جمهوری وقت ایالات متحده از حادثه به وقوع پیوسته ابزار تاسف و ناراحتی کرد، اما هیچگاه منجر به عذرخواهی رسمی و پذیرش مسئولیت آمریکا ختم نشد. دو سال بعد دولت آمریکا به کاپیتان ویلیام راجر فرماندهای که دستور شلیک به هواپیمای مسافربری ایران را داده بود نشان لیاقت اعطاء کرد که نمکی بود بر زخم ایران و مطمئنتر شد که هیچ خطای انسانی در شلیک به این هواپیما صورت نگرفته است.
۳۶ سال از آن سال گذشته اما هنوز اسناد مربوط به رفتار ستیزه جویانه کاپیتان راجرز و یا اشتباهات سامانه راداری در تشخیص هدف از سوی پنتاگون منتشر نشده و رازی نهان در وزارت دفاع ایالات متحده آمریکاست. تحقیقات مستقل نشان می دهد راجرز بیش از حد مشتاق جنگ بود و او تعقیب و گریز با قایق‌های توپدار ایرانی را آغاز کرد و سپس آنها را تا آبهای سرزمینی ایران تعقیب کرد. ناو جنگی وینسنس دیگر وجود ندارد و در سال ۲۰۰۵ اوراق شد. کاپیتان ویلیام راجرز اکنون ۸۶ سال دارد و کتابی تحت عنوان "شلیک کن و فراموش کن" نوشته است.
حقوق بشر از نوع آمریکایی
این جریان پیامدهای منفی برای آمریکا که شعار رعایت حقوق بشر سر می دهد در پی داشت و همچون "لکه ننگی" در کارنامه آمریکا باقی خواهد ماند. بعد از این واقعه پاسخ ایالات متحده به ایران و بقیه جهان از یک اظهار تأسف ساده تجاوز نکرد و این برای کشوری که ادعای برتری در حقوق بشر دارد اقدامی تاسف برانگیز است. بعد از این حادثه نیز ایالات متحده به دفعات نسبت به حوادث مشابهی که حداقل پنج مورد آن بعد از دهه ۸۰ در جهان رخ داده مواضعی کاملا متضاد آنچه برای خود اتخاذ نمود در پیش گرفت. سال 1996، ایالات متحده با پرداخت 61.8 میلیون دلار غرامت به ایران برای سرنگونی پرواز 655 ایران ایر موافقت کرد، اما آمریکا به طور رسمی مسئولیت این حادثه را نپذیرفت، برای خدمه کشتی هیچ دادگاهی برگزار نشد و این غرامت تنها به عنوان یک ژست بینالمللی قلمداد شد.
