وزیر خارجه ایران همزمان با آتش بس در بیروت
© IRNA
اشتراک
همزمان با اعلام تصمیم برای آتش بس موقت بین اسرائیلی ها و فلسطین ها اعلام شد که آقای دکتر حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه ایران هم به بیروت سفر می کند تا با رهبران جبهه مقاومت دیداری داشته باشد.
در حالی که بسیاری از کشورها مبهوت بودند و در تصمیم گیری خود مردد عمل کردند اما از همان روز اول ای که عملیات هفت اکتبر شروع شد فعالیت های ایران در حمایت از مردم فلسطین و جلوگیری از قتل عام غیر نظامی ها شروع شد چون ایران اطمینان داشت که همان روز اول مقاومت فلسطین کار را تمام کرده بود و ضربه فنی را به اسرائیل وارد کرده بود و دیگر کار تمام است، دست و پا زدن و هر اتفاقی که بعد از آن رخ می داد فقط و فقط انتقام گیری بود و غیر نظامیان قربانی این انتقام گیری بودند بس و هیچ نتیجه ای برای اسرائیل نخواهد داشت.
علیرغم اینکه ایران و دیگر اعضای جبهه مقاومت در جریان عملیات حماس نبودند اما همین که عملیات انجام شد و همین که اسرائیل شروع کرد واکنش نشان دادن آنها نیز ظرف کمتر از 24 ساعت وارد میدان شدند و کاری کردند که اسرائیل نتواند همه توان خود را روی غزه متمرکز کند.
البته هزینه ماجرا بسیار سنگین بود، آنقدر سنگین که امکان جبران مالی آن وجود ندارد چون جان هزاران انسان بی گناه توسط اسرائیل گرفته شد اما فلسطینی ها گزینه دیگری در مقابل خود نداشتند، باید کاری می کردند که جهان را بیدار می کردند، یک عملیات معمولی کوچک این نتیجه بزرگ را نمی توانست داشته باشد و خوب از همان روز اول به هدف خود رسیدند، یعنی یک شوک بزرگ به کل جهان وارد کردند تا به همه و مخصوصا اسرائیلی ها بگویند صلح برای اسرائیل بدون صلح برای فلسطینی ها محال است.
از همان روز اول هم فلسطینی ها ثابت کردند که نه ارتش و نه نیروی اطلاعاتی کذایی ونه حمایت بی چون وچرای ایالات متحده می تواند امنیت اسرائیل را تامین کند، فقط صلح.
در برهه هایی بسیاری باور کرده بودند که صلح با اسرائیل از مسیر دیپلماسی ممکن است اما جبهه مقاومت همیشه بر این باور بودند که چنین صلحی محقق نخواهد شد و صلح باید بر اسرائیل تحمیل شود، باید کاری انجام شود که اسرائیل و متحدین اسرائیل وادار شوند تن به صلح بدهند.
عملیات مقاومت فلسطین همه این نتایج را همان روز اول محقق کرد ولی بعد از آن هر چه قدر اسرائیلی ها کشت و کشتار بیشتری در میان غیرنظامی ها انجام می دادند فلسطینی ها بیشتر به مقاصد خود می رسیدند چون جامعه جهانی بیشتر طرفدار فلسطینی ها و مخالف اسرائیلی ها می شد و در نهایت کار به جایی رسد که سیاست مداران بسیاری از کشورهایی که تا چند صباح قبل خود را حامی پر و پا قرص اسرائیل معرفی می کردند همه تلاش دارند دست از حمایت از اسرائیل بکشند چون می بینند در خیابان های کشورشان چه خبر است و به خوبی می دانند در انتخابات آتی به دلیل حمایت از اسرائیل آرا خود را از دست خواهند داد.
از سوی دیگر ارتش اسرائیل که کلی ادعا با خود حمل می کرد طی حدود پنجاه روز عمیات حتی یک هدف از اهدافی که روز اول ترسیم کرده بود را محقق نکرد و در غزه زمین گیر شد و نیروهای مقاومت فلسطین در حال شکار سربازان اسرائیلی بودند.
جبهه مقاومت هم با زیرکی تمام نه فقط اسرائیلی ها را آشفته نگه داشت بلکه متحدین آمریکایی آنها را نیز وارد کرد روی یک پا بایستند وبا سیاست محوریت غزه و خودداری از انجام کاری که تمرکز را از غزه بردارد اینها هم آمریکایی ها را در عراق زمین گیر کردند هم اسرائیلی ها را از شمال و جنوب تهدید کردند و شاید بتوان گفت عملیات انصار الله در توقیف کشتی اسرائیلی در حینی که آمریکایی ها ادعا می کردند کنترل دریای سرخ را در دست دارند یکی از بزرگترین ضربه ها به سیاست آمریکا و اسرائیل به حساب می آمد چرا که آنها را متوجه کرد چه در دریای سرخ و چه در مدیترانه در صورتی که آنها تن به خواسته های ملت فلسطین ندهند امنیتی برایشان وجود نخواهد داشت.
در چنین شرایطی اسرائیلی ها در حال دست و پا زدن بودند که یکی بیاید و اینها را از باتلاقی که وارد آن شدند خارج کند.
اگر به یاد داشته باشید روزهای اول بحث نابودی کامل حماس بود و نتانیاهو شخصا اعلام کرده که تا زمانی که همه اسیران اسرائیلی آزاد نشوند عملیات ارتش اسرائیل ادامه خواهد یافت و آتش بسی در کار نخواهد بود و تاکید کرده بود که هیچ مبادله اسرایی هم وجود ندارد.
اما دیدیم که آنها در نهایت تن به آتش بس حالا به صورت موقت دادند و همچنین تن به تبادل اسرا.
در چنین شرایطی بحثی که مطرح می باشد این است که هماهنگی جبهه مقاومت برای مرحله بعدی چه باید باشد، اینکه اسرائیل به همان چند روز آتش بس بسنده کند و دوباره بخواهد عملیات خود را شروع کند یا اینکه آتش بس به صورت موقت هر چند روز یکبار تمدید شود تا بعدا سر و صداها بخوابد و مردم جهان نسبت به اعتراض به عملکرد اسرائیلی ها آرام بگیرند و دست از اعتراض بردارند.
می توان گفت این مرحله حساس ترین مرحله در بازی شطرنج سیاسی خاورمیانه به حساب می آید چون هر اشتباهی می تواند همه را دوباره به جنگ برگرداند و شاید هم جنگ به کل منطقه سرایت کند.
به نظر می رسد فعلا بیشتر بحث بر این است که تا زمانی که آتش بس برقرار باشد گروه های وابسته به جبهه مقاومت فعلا از درگیری با اسرائیل پرهیز کنند ولی همه نیروهایشان آماده باشند تا در صورتی که اسرائیل به یکباره تصمیم گرفت دوباره جنگ در غزه را شروع کند با شدت بیشتر ورود کنند.
آنچه مسلم است این می باشد که ایران به دنبال جنگ نیست و به دنبال صلح و آرامش است اما در مقابل اسرائیل به دنبال این است که پای ایران و حزب الله لبنان را به جنگ بکشد تا همه توجه ها به جنگ ایران و جبهه مقاومت با اسرائیل و احتمالا ایالات متحده متمرکز شود وکسی فکر مردم غزه نباشد و اسرائیلی ها بتوانند هر کاری دلشان می خواهد در غزه انجام دهند.
با توجه به اینکه ایرانی ها و اعضای جبهه مقاومت کاملا متوجه نقشه اسرائیل هستند به نظر می آید آقای امیرعبد اللهیان مساله چگونگی پرهیز از درگیری و کشیدن خطوط قرمز را هم با فرماندهان جبهه مقاومت هماهنگ خواهد کرد.
در کنار همه اینها مهم ترین مساله ای که امروز وجود دارد مرحله بعد از این جنگ است، یعنی آیا اسرائیل به سمت مصالحه خواهد رفت یا اینکه باز هم می خواهد رویکرد قبلی خود در حق کشی فلسطینی ها را ادامه دهد.
بسیاری باور دارند که کشورهای غربی اسرائیل را در فشار قرار خواهند داد که به سمت اجرای راه حل دو دولت برود.
بسیاری هم باور دارند همین که جنگ خاتمه پیدا کند نتانیاهو باید با خانه نخست وزیری خداحافظی کند و احتمالا به دلیل اتهامات فسادی که بر اساس آن محاکمه می شود مجبور شود برود زندان.
حال بحث مطرح شده این است که با توجه به محبوبیتی که امروزه گروه های مقاومت موفق شده اند در بین فلسطینی ها به دست آورند آیا باز هم آمریکا و اسرائیل به دنبال توافق با دست نشاندگان خود خواهند بود یا به دنبال توافق با نماینده اصلی مردم فلسطین؟
چون اگر آمریکا و اسرائیل اصرار داشته باشند با محمود عباس که امروزه دیگر هیچ جایگاهی در بین مردم فلسطین ندارد صحبت کنند یعنی همه چیز از اول شروع خواهد شد.
گو اینکه بسیاری از کشورهای عربی محمود عباس را نماینده فلسطینی ها می دانند اما همه به خوبی می دانند اگر انتخاباتی میان فلسطینی ها برگزار شود وی هیچ رایی نخواهد داشت.
به هر حال بحث اصلی می تواند این باشد که آیا نیروهای مقاومت مذاکرات با محمود عباس را به رسمیت بشناسند یا اصرار داشته باشند که مذاکره فقط با آنها باید انجام شود.
گو اینکه ایران بارها اعلام کرده که هیچ ارتباطی با حمله مقاومت فلسطین نداشته اما بر کسی پوشیده نیست که استراتژی ایران و جبهه مقاومت دلیل اصلی واهمه اسرائیل و ایالات متحده از انجام جنایات بیشتر و تمرکز همه نیروها روی غزه بود و مرحله بعدی که مرحله چیدن ثمره این فداکاری ها هست شاید مهم تر از این مرحله باشد و در این راستا است که می توان گفت هزینه حفظ سرزمین هر چه قدر باشد قابل مقایسه نیست، خود ما در ایران برای حفظ یک وجب خاک مان هزاران شهید داده ایم و امروزه فلسطینی ها هم دارند برای بازپس گیری سرزمین خود از جان خود مایه می گذارند.
