طوطی های نادان
© Sputnik / Sergey Malgavko
اشتراک
طبق اصول خبری، رسانه ها ملزم هستند که قبل از انتشار هر خبری از صحت آن اطمینان حاصل کنند و اگر هم خودشان منبع آن خبر می باشند خبرنگارشان تایید کرده باشد که شاهد آن اتفاق بوده و یا اینکه آن را از منابع موثق دریافت کرده است.
یکی از شگردهای رسانه ای که امروزه توسط رسانه های غربی استفاده می شود استفاده از طوطی های نادان است.
این رویکرد مخصوصا پس از گسترش رسانه های اجتماعی و ضعیف شدن رسانه های واقعی بسیار زیاد شده است.
طبق اصول خبری، رسانه ها ملزم هستند که قبل از انتشار هر خبری از صحت آن اطمینان حاصل کنند و اگر هم خودشان منبع آن خبر می باشند خبرنگارشان تایید کرده باشد که شاهد آن اتفاق بوده و یا اینکه آن را از منابع موثق دریافت کرده است.
طوطی های نادان افرادی می باشند که بدون کوچکترین اطلاع از جریانی صرف اینکه پیگیر اخبار رسانه خاصی می باشند و حتی بدون فکر کردن به محتوای خبر و یا صحت و سقم آن شروع می کنند خبری را در رسانه های اجتماعی ترویج دادن، صرفا برای اینکه مثلا به دیگران بگویند آنها هم می دانند و یا اینکه آن خبر وفق علاقه و سلیقه آنها می باشد.
قدیمها به اینها می گفتند خاله خان باجی ها.
البته در موارد زیادی خاله خان باجی ها اخبار را از افراد موثق دریافت می کردند و بعد بازنشر می دادند نه اینکه نا دانسته اخبار کذب را بازنشر دهند.
مثلا از فردی نفرت دارند و خبر بدی در باره او در یکی از رسانه های گروهی منتشر می شود، به یکباره اینها همه شروع می کنند این خبر را ترویج دادن بدون اینکه اصلا خبر صحت داشته باشد و به قول معروف آبروی طرف را می برند و بعد معلوم می شود که خبر دروغ بوده و مثلا توسط دشمنان وی ساخته شده است.
این مورد را احتمالا درباره شخصیت های سیاسی و ورزشی و هنری و... بسیار شنیده باشید.
در مواردی همین مسائل درباره حتی اتفاقاتی که اصلا رخ نداده پیش می آید.
دو نفر در جایی برای مسئله ای با هم درگیر می شوند و یکی یکی را می کشد، حالا شانسی طرف کشته شده فرد معروفی است به یکباره هزاران خبر کذب درباره ترور وی منتشر می شود در حالی که اصلا ماجرا چیز دیگری بوده و یا شاید مثلا دزدی در حال دزدی شانسی زده طرف را کشته است.
حالا تا اینجا شاید بحث فضاسازی ها در رسانه های اجتماعی توسط طوطی های نادان فقط به یک فرد آسیب بزند و بعد بتوان این آسیب را ترمیم کرد اما وقتی که خبر منتشر شده موجب آن می شود که در جایی از جهان درگیری رخ دهد و چندین نفر کشته شوند دیگر این مسئله را نمی توان جبران کرد.
همین دو هفته پیش یکی از خبرنگاران رسانه های آمریکایی خبری را منتشر کرد که در آن گفته بود حماس در حمله خود به اسرائیل سر 40 کودک را بریده و به زنان تجاوز کرده و...
بسیاری از طوطی های نادان هم این خبر را باز نشر دادند.
همین ماجرا موجب آن شد که خشم شدیدی درون اسرائیل و در برخی کشورهای دیگر اتفاق افتد و در نهایت ایالات متحده آمریکا و کشورهای غربی به اسرائیل چراغ سبز نشان دهد تا مناطق مسکونی غزه را با سلاح های آمریکایی بمباران کند و هزاران زن و کودک و پیر و جوان ومریض، مسلمان و مسیحی و... بی گناه قتل عام شوند.
حتی رئیس جمهوری ایالات متحده هم حرف های این خانم خبرنگار را تکرار کرد و مجوز تحویل بمب های سنگر شکن و تخریب کننده بزرگ را به اسرائیل داد.
بعدا معلوم شد که خبر این خبرنگار خانم کاملا دروغ بوده و رسانه مربوطه اقدام به عذر خواهی کرد.
اما سوال مطرح شده این می باشد که عذر خواهی این رسانه به چه درد هزاران نفر به به دلیل انتشار این خبر دروغ کشته شدند می خورد؟
آیا نباید مجامع بین المللی فکر کنند که باید قوانین و مقرراتی وضع کنند که هم این رسانه و هم آن خبرنگار را به خاطر انتشار چنین خبری مجازات کنند تا عبرتی شوند برای دیگران؟
بدیهی است در صورتی که مجامع بین المللی چنین کاری انجام ندهند چند روز دیگر باز هم افرادی مانند چنین خبرنگاری که عموما هم خبرنگاران جویای نام می باشند، اقدام به انتشار اخبار کذب مشابه می کنند و خیالشان راحت می باشد که کسی نیست آنها را مجازات کند و به جایی نباید حساب پس دهند.
بحث حتی باید از این فراتر برود و درباره افرادی که اقدام به بازنشر خبرهای دروغ می کنند نیز فکری شود.
طوطی های نادانی که در جرم این خبرنگار و رسانه اش شریک هستند و اگر آنها حرفهای این خانم خبرنگار را بازنشر نمی کردند شاید امروزه هزاران کودک بی گناه زنده بودند.
امروزه حتی برخی کشورها و یا گروههای تروریستی اقدام به راه اندازی تیم های مخصوص و ویژه دروغ پراکنی درون رسانه های اجتماعی نموده اند.
گروه های بسیار حرفه ای که وابسته به اتاق های فکر سازمان های امنیتی و اطلاعاتی هستند و ماموریت شان ضربه زدن به دشمن از طریق پشت جبهه ها می باشد.
وقتی در باره ضرورت جرم نگاری چنین عملکردی صحبت می کنیم دلیلش این است که امروزه این اتفاق بسیار زیاد تکرار می شود و به یک رویکرد بسیار خطرناک تبدیل شده که اگر هرچه زودتر مجامع بین المللی فکری به حال آن نکنند قطعا این ماجرا می تواند در آینده موجبات راه افتادن جنگ ها و اتفاقات ناگوار بسیار زیادی در سرتاسر جهان شود.
