بازمانده ناکازاکی: آمریکا اطلاعات مربوط به بمباران اتمی را پنهان می کند
© Photo / Public domain/U.S. Navy
اشتراک
بازمانده ناکازاکی ایالات متحده را به پنهان کردن اطلاعات متهم کرد.
یاسواکی یاماشیتا، یکی از بازماندگان حمله اتمی در ناکازاکی گفت که ممنوعیت ایالات متحده برای اطلاعات رایگان پس از پرتاب بمب اتمی در شهر ناکازاکی ژاپن در 9 آگوست 1945، باعث شد که مردم محلی برای سال ها از تبعیض رنج ببرند.
این مرد 84 ساله ژاپنی توضیح داد که در آن زمان شش ساله بود که با خانواده خود این فاجعه را پشت سر گذاشت.
یاسواکی یاماشیتا 84 ساله در مراسم معرفی کتاب "هیباکوشا: شهادت یاسواکی یاماشیتا" نوشته سرجیو هرناندز، کارشناس ژاپن و مسائل مهاجرت گفت: آنها گفتند احتمالاً بازماندگان نوعی بیماری واگیردار دارند و باید منزوی شویم. این اتفاق به این دلیل رخ داد که مطلقاً هیچ اطلاعاتی وجود نداشت، زیرا ایالات متحده صحبت در مورد بمب اتمی را ممنوع کرده بود.
وی گفت: پزشکان ژاپنی شروع به تحقیق کردند اما وقتی آمریکایی ها آمدند همه تحقیقات را مصادره کردند. بنابراین مردم فهمی از بیماری نداشتند و به همین دلیل شروع به تبعیض علیه ما کردند.
وی همچنین با اشاره به طرد شدن آنها در سطح حرفه ای و شخصی، مانع از تشکیل خانواده و پیشبرد آرزوهایشان شد.
یاماشیتا گفت: آنها به من می خندیدند، اما فقط من نبودم. بسیاری از زنان هیروشیما و ناکازاکی را ترک کردند تا ازدواج کنند و بچه دار شوند، اما به محض اینکه متوجه می شدند اهل کجا هستی، طلاق می گرفتند. به همین دلیل خودکشی در میان مردان و زنان بسیار بود.
جهنم چطور بود؟
یاماشیتا یک پسر بچه بود که بمب اتمی "مرد چاق" که از پلوتونیوم 239 ساخته شده بود در قلمرو ناکازاکی افتاد. این پس از آن بود که هواپیمای آمریکایی که آحامل بمب بود، پس از گذشت از منطقه کوکورا به عنوان هدف اصلی، تصمیم به پرتاب این دستگاه بر فراز منطقه گرفت.
چند روز قبل از این فاجعه، بندر ناکازاکی و همچنین دانشکده پزشکی و بیمارستان این شهر ژاپن مورد حمله قرار گرفته بودند، بنابراین ساکنان در ترس از اتفاقاتی که ممکن است در هفته های بعد رخ دهد زندگی می کردند.
در 9 آگوست 1945، یاماشیتا قصد داشت با دوستانش در کوهستان بازی کند، اما تصمیم گرفت در خانه بماند و این زندگی او را نجات داد، زیرا همراهانش در اثر جراحات ناشی از بمب اتمی جان باختند.
وی گفت: مادرم مرا صدا زد تا وارد پناهگاه خانه شوم (...) وقتی وارد [خانه] شدیم نور عظیمی آمد، گویی همزمان 1000 صاعقه وجود داشت. مادرم مرا روی زمین کشید و بدنم را با بدنش پوشاند و صدای انفجار بسیار شدیدی شنیده شد. احساس می‌کردیم هزاران چیز بالای سرمان پرواز می‌کنند و ناگهان سکوتی مطلق برقرار شد. وقتی بلند شدیم، پنجره‌ها، درها و سقف‌ها از بین رفته بودند.
خواهرم مجروح شد و پس از انفجار، هر سه به یکی از نزدیک‌ترین پناهگاه‌ها به خانه مان که روی کوه قرار داشت فرار کردیم. در آنجا صدها نفر را پیدا کردیم.
وی ادامه داد: شهر ما، ناکازاکی، آتش گرفته بود (...). هیچ کس اصلاً چیزی نگفت، مطمئناً ما در شوک بودیم. اما مشکل این نبود. ما چیزی برای خوردن نداشتیم؛ قبلاً کمبود غذا وجود داشت [قبل از حمله] و پس از انفجار چیزی پیدا نشد.
به دلیل کمبود غذا، یاماشیتا، مادرش و خواهرش پناهگاه را ترک کردند و برای جستجوی اقوام خود که به کشاورزی مشغول بودند به مزارع رفتند. برای رسیدن به آن منطقه باید از مرکز زمین لرزه که بمب اتم منفجر شده بود عبور می کردند.
یاماشیتا گفت: آنجا هنوز پر از جنازه بود. [از ساختمانها] چیزی باقی نمانده بود، همه چیز سوخت و ویران شد. مجبور شدیم از میان آوارها عبور کنیم. اما غذا هم وجود نداشت و برای بازگشتن به زندگی عادی به خانه خود برگشتیم. هیچ کلمه دقیقی وجود ندارد که بتواند توصیف کند که [ویرانی در ناکازاکی] چقدر وحشتناک بود.
در طی هفته‌های بعد، جمعیت به دلیل تشعشعات اضافی که از بمب مرد چاق دریافت می‌کردند شروع به مردن کردند. در مجموع، 74000 نفر در شهر ژاپن جان باختند.
ورود به مکزیک
پس از حمله به ناکازاکی در سال 1945، زمان گرسنگی و محرومیت اقتصادی برای مردم به وجود آمد که به آرامی فعالیت های خود را بازیافتند. یکی از راه‌های حمایت از خود، مبادله کالاهای تجملی مانند کیمونو و طلا با غذا بود.
یاماشیتا، به دلیل مشکلات سلامتی نمی توانست یک شغل ثابت پیدا کند. چند سال بعد، او در بیمارستانی در شهر ژاپن موقعیتی به دست آورد و در آنجا شاهد مرگ جوانان بود.
سرانجام مشکلات اقتصادی و تبعیض باعث شد که به کشور دیگری سفر کند و در سال 1968 برای همکاری با یک روزنامه ژاپنی برای بازی های المپیک که در پایتخت مکزیک برگزار می شد، وارد مکزیکو سیتی شد. بعداً تصمیم گرفت چند سال دیگر بماند تا اسپانیایی یاد بگیرد.
با این حال، در آن زمان، سیستم در ژاپن کارگران را مجبور می‌کرد تا کار خود را در یک شرکت شروع کنند و در آنجا به پایان برسانند.
وی گفت: فکر می کردم در مکزیک می توانم کار کنم و چرا [به ناکازاکی] برگردم. من از حضور در مکزیک هیجان زده بودم، پس از گذشت دو سال شروع به استفراغ و دفع خون کردم. من همه جا بیهوش می‌شوم.
با این حال، اگرچه او به پزشکان مراجعه کرد، اما قصد داشت به این موضوع اشاره نکند که او یک بازمانده از بمب اتمی در ناکازاکی است. در سال 1995 بود که پس از تماس پسر یکی از دوستانش تصمیم گرفت راز خود را در کنفرانسی در جمع دانشجویان فاش کند.
وی افزود: خاطرات در ذهنم زنده شد. وقتی حرف زدم خیلی درد داشتم اما توانستم حرفم رو تمام کنم. در همان زمان، احساس کردم این [دردی] که تقریباً 50 سال آن را حفظ کرده بودم، در حال کاهش است. احساس آرامش کردم. گفتم: این درمان من است. من باید صحبت کنم ما باید کاری کنیم تا تمام جهان متوجه شود چه فاجعه ای در هیروشیما و ناکازاکی اتفاق افتاد. وقتی فرصتی هست، وقتی دعوت می‌شوم، از تجربه‌ام صحبت می‌کنم.
به این ترتیب او به آمریکا سفر کرده است تا در مورد این فاجعه صحبت کند، زیرا در برنامه های مطالعاتی آمریکا، فاجعه هیروشیما و ناکازاکی را آموزش نمی دهند. او حتی توانست با کلیفتون ترومن دانیل، نوه رئیس جمهور سابق ایالات متحده، هری اس ترومن (1945-1953)، که دستور پرتاب بمب های اتمی را صادر کرد، ملاقات کند.
یاماشیتا گفت: ما نمی خواهیم هیچ یک از شما رنج بکشید، زیرا زندگی هر یک چیز ارزشمندی است. و ما نمی خواهیم که فورا توسط سلاح های هسته ای نابود شود. فکر نکنید که صدای شما فایده ای ندارد. اینطوری فکر نکنید مثلا اگر یک سنگ کوچک را در آب بیندازید، موج بزرگی ایجاد می کند. صدای شما وقتی با فرزندانتان، با برادرانتان صحبت می کنید، می تواند موج بسیار بزرگی ایجاد کند که ما سلاح هسته ای در جهان نمی خواهیم.
گفتنی است که در آگوست 1945، خلبانان آمریکایی بمب های هسته ای را بر شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن پرتاب کردند. از انفجار اتمی و پیامدهای آن در هیروشیما، از جمعیت 350000 نفری، 140000 نفر جان باختند و در ناکازاکی، 74000 نفرکشته شدند. اکثریت قریب به اتفاق قربانیان بمباران اتمی غیرنظامیان هستند. در سالگرد حوادث غم انگیز این فاجعه 6 و 9 آگوست، "مراسم صلح" هر ساله در هیروشیما و ناکازاکی برگزار می شود.
