روز بین المللی سندروم داون؛ لبخندی که نفرت نازی ها را برانگیخت
15:46 21.03.2023 (بروز رسانی شده: 00:31 23.03.2023)
© Photo / G. Engelbracht
اشتراک
ما بزرگترین پرونده جنایت و قتل علیه معلولین را به صورت باز از 80 سال قبل به اینور همچنان باز داریم.
دسامبر 2011، مجمع عمومی سازمان ملل متحد، 21 مارس را روز جهانی "سندروم داون" اعلام کرد. این مجمع تصمیم گرفت تا از سال 2012 میلادی، هر ساله این روز در تاریخ 21 مارس بزرگ داشته شده و از همه کشورهای عضو، سازمان های مربوطه در سیستم سازمان ملل متحد و سایر سازمان های بین المللی و همچنین جامعه مدنی از جمله سازمان های غیر دولتی و خصوصی دعوت کرد به مناسبت روز جهانی افراد مبتلا به سندرم داون به منظور افزایش آگاهی عمومی در مورد سندرم داون در تمام جهان تلاش کنند
اسپوتنیک به مناسبت روز بین المللی سندروم داون، با دکتر آزاده عباس زاده فلاح، یکی از فعالان حامی حقوق جامعه معلولین در ایران، سفیر جهانی ۴۷ کروموزومی‌ها و موسس پروژه «دیوار 193» به گفتگو نشست.
اسپوتنیک: امروز روز بین المللی سندروم داون است. لطفا بفرمایید در کشور ایران از چه زمانی به مسایل عزیزان سندروم داون توجه شده است؟
دکتر عباس زاده: سلام و خیلی سپاسگزارم از توجه ویژه خبرگزاری اسپوتنیک به موضوع جهانی سندروم داون. چون ما بیشتر روی کارمان تخصصی است تا کار خیریه. بنیاد کشوری سندروم داون دیوار 47 اولین بنیاد کشوری و سراسری در حوزه افراد سندروم داون در ایران بود و اولین تیم های جامع ورزشی در خصوصی افراد سندروم داون توسط این بنیاد راه اندازی شد.
دکتر آزاده عباس زاده، سفیر جهانی بنیاد مسائل سندروم داون و موسس پروژه دیوار ۱۹۳
© Photo / Courtesy Azadeh Abbaszadeh
اولین کتاب دو زبانه در خصوص افراد سندروم داون و برخی از ویژگی های منحصر بفرد و برخی از مسائل پزشکی که در مورد آنها ویژه است مثل یک نوع نادر از سرطان خون به اسم "ای ال ای"، کم کاری غده تیروئید که متأسفانه به حالت مقاوم به درمان پیشروی کرده است و برخی از اختلالات اعصاب و روان مثل آلزایمر در آن کتاب به صورت نکات مهمی که در مورد افراد سندروم داون باید توجه می شد به تست های هر شش ماهه این مسائل و بخصوص تست های اکوکاردیوگرافی. چون افراد سندروم داون اکثرا وی اس دی دارند یعنی نقص در سپتوم قلبی که اینها باید هر شش ماه یکبار انجام می شد.
و یک مشاهده میدانی در مورد افراد سندروم داون وجود داشت. در یک صفحه از کتاب از یک فرد سندروم داون خواسته شده بود که تصور خودش را از خداوند به صورت نقاشی بکشد به خاطر اینکه در همین نقاشی یک آدمکی کشیده شده بود با دو چشم و چند تار مو و آن فرد سندروم داون اصرار داشت که این خداست، با چشمان خیلی بزرگ و همه جا نظاره گر ماست، اداره ارشاد مربوطه که باید مجوز می داد به کتاب برای چاپ، نداد و گفت شما به خداوند تفکر جسمانی دادید و تفکرات شما الحادی است و به آن کتاب مجوز داده نشد. گرچه من آن کتاب را به صورت یک بروشور بیرون دادم.
بنابراین اولین کتاب دو زبانه سندروم داون نیز در ایران در سال 1387 در انتشارات بوتیمار نوشتم و چاپ شد.
قربانی عملیات "Tiergartenstrasse-4"
اسپوتنیک: و چه تعداد بچه های سندروم داون در ایران وجود دارند؟
دکتر عباس زاده: در مورد تعداد بچه های سندروم داون در ایران باید گفت که کشور ما ایران در زمینه آمار یکی از ضعیف ترین کشورهای دنیاست و در مورد حوزه سندروم داون مانند بسیاری از حوزه ها اطلاعات آماری دقیقی در دست نیست. در مورد بنیاد خودمون به علت عدم همکاری سازمان بهزیستی کل کشور ما آمار دقیقی در مورد بچه های سندروم داون نداریم.
اسپوتنیک: آیا امروز در دنیا سقط جنین سندروم داون زیاد است؟ در ایران چه آماری در این خصوص وجود دارد؟
دکتر عباس زاده: امروزه در بسیاری از کشورهای دنیا متأسفانه سقط جنین سندروم داون تا لحظه تولد امری قانونی است. چنانچه حافظه من یاری بکند، در کشور انگلستان 92 درصد، در آمریکا بالای 90 درصد و در فرانسه حول و حوش 70 درصد یعنی تا لحظه تولد سقط جنین سندروم داون قانونی است.
در ایران تا آنجا که اطلاع دارم، سقط جنین سندروم داون از ماه پنجم امکان پذیر نیست، البته این به علت مسائل علمی یا تفکری راجع به افراد سندروم داون من فکر نمیکنم باشد، بیشتر به دلایل ایدئولوژیک و مذهبی که خوب سقط جنین از دیدگاه مذهب مکروه است. اما بنده اگر می گویم این اتفاق نباید بیفتد به دلیل مسائل مذهبی نیست، بلکه به دلیل مسائل علمی است، زیرا بنده معتقد هستم که هیچ سند مستند علمی وجود ندارد که بگوید ما افراد 46 کروموزمی کامل ترین انسان هستیم و افراد سندروم داون افراد عقب افتاده هستند و ارزش زندگی ندارند.
اسپوتنیک: خانم دکتر عباس زاده، چطور شد که خودتان وارد دنیای بچه های سندروم داون شدید در حالی که رشته پزشکی تان چیز دیگر بود؟
دکتر عباس زاده: در مورد ورود خودم به دنیای افراد سندروم داون، قضیه بسیار مفصلی دارد که بسیار ناگهانی و تصادفی اتفاق افتاد. در سال 2015 در "تد تاک" این را مطرح کردم. فقط می توانم بگویم که بسیار تصادفی و غیر منتظره بود و داستان بسیار جذاب و شنیدنی دارد که در "تد تاک" موجود است.
قربانی آسایشگاه Reichenau
CC BY 4.0 / Renate Seibold-Völker/Landesbildungsserver Baden-Württemberg / (cropped image)
اسپوتنیک: شما یک کمپین ویژه ای را در ایران راه اندازی کردید به نام دیوار ۱۹۳ در مورد جنایات نازی علیه معلولین. بفرمایید انگیزه شما برای توجه به این مساله چه بود و تحقیقات تان از کجا شروع شد؟ و در مورد پروژه تی -۴۰۰ توضیح بیشتری بفرمایید.
دکتر عباس زاده: تیفور آپشن یک کلمه آلمانی است. این پروژه ای بود که به دستور هیتلر در سال 1939 شروع و اجرایی شد و بصورت مخفیانه تا سال 1945 ادامه پیدا کرد. در طول این شش سال بر طبق اسناد و شواهد تاریخی در خوشبینانه ترین حالت 400 هزار فرد معلول به دستور مستقیم آدولف هیتلر با نیت اصلاح نژادی کشته شدند.
هیتلر طبق دستور مستقیم خودش، 9 دسته انسان ها را در نسل بعدی خود و در نسل بعدی نژاد ژرمن که به گمان او کامل ترین نژاد انسانی باید می شد و به گونه ای نژاد برتر نمی خواست. این 9 دسته شامل انسان های نابینا، ناشنوا و افرادی که نقایص فیزیکی داشتند، افرادی که نقایص ذهنی داشتند و افراد سندروم داون و چندین دسته دیگر عزیزانی که صرع و تشنج داشتند که 9 دسته بودند. در یکی از این دسته ها افرادی مد نظر هیتلر بودند که نقایص ذهنی داشتند و در این دسته افراد سندروم داون هم در نظر گرفته شده بودند، این حداقل 400 هزار نفر، چون ما باید اشاره بکنیم که حداقل، چون این رقم بالاتر است. این افراد به وسیله 6 اتاق گاز مونوکسید کربن و به شواهد و اسناد تاریخی و افراد سندروم داون به وسیله گرسنگی کشته شدند.
آیا طی این تقریبا ۸۰ سال جنایتکاران نازی آلمانی به اتهام این پرونده مجازات شده اند؟ و ایا سازمان ملل به این قتل عام معلولین توسط نازی ها رسیدگی کرده است؟
دکتر عباس زاده: تفکرات با اصلاح نژادی و حذف معلولین و افراد متفاوت از سطح جامعه که امروزه بنده به عنوان تفکرات نئونازیسم می شناسم در مورد معلولین و افراد داون سندروم در سطوح جهانی وجود دارد. این حذف گاهی بصورت فیزیکی است مثل حذف جنین هایی به عنوان سندروم داون که تا لحظه تولد انجام می شود. اشاره بکنم که به چه علت نظر بنده این است که اجازه سقط جنین سندروم داون تا لحظه تولد مساوی است با به نوعی " تیفور اپشن" جدید.
به این علت که جنین در هفته 20 زندگی گیرنده درد است و هر اقدامی با بدنش با متوجه شدن درد از جانب جنین همراه است. و جنین از هفته 20 زندگی درد را با تمام وجودش می فهمد و اینکه اجازه سقط جنین سندروم داون تا لحظه تولد به یک فرد داده بشود یعنی انگار شما بصورت زنده زنده یک نفر را می کشید. و همانقدر درد احساس می شود. و این درحالی است که اگر والدینی جنین خود را که اگر متوجه بشوند سندروم داون دارد و نمی خواهند، می توانند در هفته 14 تا 18 زندگی جنینی توسط تست های ژنتیکی متوجه سندرون داون بودنش بشوند.
برمی گردیم به پروژه آپشن تیفور. بیش از 80 سال از وقوع این جنایت می گذرد. تیفور اپشن، بزرگترین قتل عام سیستماتیک معلولین در کل تاریخ بشریت است.
اما سوال اینجاست که چرا سازمان ملل تیفور آپشن تیفور را به عنوان بزرگترین قتل عام و نسل کشی معلولین به رسمیت نمی شناسد؟
تیفور آپشن یک نسل کشی است و سازمان ملل وظیفه دارد که ان را به عنوان نسل کشی بشناسد. سازمان ملل این کار را نکرده که بزرگترین علامت تعجب زندگی بنده است.
کودکان عقب مانده ذهنی در آسایشگاه شونبرون در نزدیکی داخائو
CC BY-SA 3.0 / Bundesarchiv/Friedrich Franz Bauer / Schönbrunn sanatorium
اسپوتنیک: راه حل را چطور می بینید؟ آیا قصد راه اندازی دیوار ۱۹۳ به جز در تهران و برلین در کشورهای دیگر را دارید؟
دکتر عباس زاده: در مورد اینکه در چه کشورهایی بهتر است دیوار 193 راه اندازی بشود، در تک تک کشورهای جهان. بنده به این جمله فیلسوف بزرگ جرج سانتایانا اعتقاد دارم که گفت: "آنهائیکه گذشته را فراموش می کنند، محکوم به تکرار آن هستند".
ما چطور می توانیم ادعای دفاع از حقوق معلولین را داشته باشیم، در صورتی که پرونده بزرگترین جنایت بشریت در طول تاریخ در خصوص معلولین مسکوت مانده است. چطور این امکان دارد؟
بنا براین، ما وقتی در هر کشوری یادواره‌ای داشته باشیم، بنایی داشته باشیم در خصوص این نیم میلیون انسان وجود دارد و هنوز سازمان ملل این پرونده را جلو نبرده، آن وقت است که می توانیم بگوییم حقوق معلولین در سال 2023 و در زمان حاضر مهم است و آنموقع می توانیم از هر گونه تبعیضی که در حال حاضر در خصوص معلولین اتفاق می افتد بهتر دفاع کنیم.
کودکان عقب مانده ذهنی در آسایشگاه شونبرون در نزدیکی داخائو
CC BY-SA 3.0 / Bundesarchiv/Friedrich Franz Bauer / Heilanstalt Schönbrunn
ما در خصوص آن 500 هزار نفری که با گرسنگی و با گاز شیمیایی مونوکسید کربن در اتاق های دربسته گذاشته شدند و بعد از دریچه هایی مونوکسید کربن منتشر شد و بچه های بسیار بسیار کوچکی کشته شدند.
این افراد توسط مأمورین هیتلر با این توضیح که ما فرزند شما را برای انجام یکسری آزمایشات می بریم و برمی گردانیم، از پدر و مادرهای خود تحویل گرفته شدند. فرزندانی که هرگز برنگشتند و کشته شدند و از بسیاری از آنها قبل از قتل عکاسی شده است و این تصاویر دردناک وجود دارند.
بنده در همین جا اعلام آمادگی خود را برای راه اندازی این دیوار در تمامی کشورهای جهان و هر کشوری که آمادگی این مسأله را دارد، اعلام می کنم.
دیوار ۱۹۳ در پارک تهران
© Photo / Courtesy Azadeh Abbaszadeh
اسپوتنیک: آیا در دنیای امروز شما شواهد و یا نشانه هایی از ایدئولوژی نازی ها نسبت به معلولین و افراد سندروم داون را مشاهده کرده‌اید؟
دکتر عباس زاده: در مورد شواهدی در باره ایدئولوژی نئونازی ها در دنیای امروزی. بله، تفکرات نئونازیسم بشدت در حال گسترش است. امروزه هیتلری وجود ندارد، اما هیتلرهای جایگزین زیاد هستند. در بسیاری از کشورها، به عنوان مثال از یک کشور نام می برم، به عنوان کشور ایسلند. از سال 2017-2016 در کشور ایسلند، حتی یک فرد سندروم داون جدید به دنیا نیامده است. این درحالی است که هیچ نوع دستورالعمل کتبی در خصوص حذف فیزیکی افراد سندروم داون موجود نیست، اما به دلیل تعدد جلسات مشاوره روانپزشکی و مشاوره بهداشتی برای مادر حامله‌ای که جنین سندروم داون با خود حمل می کند و در تمام این جلسات بارها و بارها مثل یک حالت مغزشویی برای او اتفاق می افتد، آن زن به جایی می رسد که خود سقط جنین سندروم داون را انتخاب می کند.
شبکه سی بی اس آمریکا اگر اسمش را اشتباه نگویم، گزارشی از این جنایت مخفی در ایسلند منتشر کرده و بنده هم فکر می کنم یکی از معدود فعالان معلولین هستیم که به این مسأله در مقاله ای به نام " ایسلند، نسل کشی در سکوت"، توجه کردم که در گوگل به انگلیسی و فارسی موجود است.
دیوار ۱۹۳ در پارک تهران
© Courtesy Azadeh Abbaszadeh
این تفکرات هیچ تفاوتی با تفکرات هیتلر ندارد. حزب نازی در آن سال بصورت روشن و در نهایت قدرت و جسارت این کار را انجام داد و امروزه همان تفکر منتها در کت و شلوارهای رنگین سران بعضی از حکومت ها به اسم نئونازیسم منتها اینبار در سکوت به جنایت های خود ادامه می دهد.
اسپوتنیک: به نظرتان آیا امروز سازمان ملل و یا سازمانهای مدافع حقوق بین الملل باید سقط جنین را ممنوع کنند در کشور ها (یعنی دولت ها را وادار کند به شکل کنوانسیون که قوانین مرتبط در این خصوص داخل کشورها تصویب بشوند که این سقطها را ممنوع کنند) و یا قانونی برای حمایت بیشتری از بچه های سندروم داون تصویب کند؟
دکتر عباس زاده: هر زمان سازمان ملل شجاعت این را پیدا کرد که به پرونده "تیفور آپشن" رسیدگی کند، آن موقع می توانیم در مورد جنایات امروز صحبت کنیم.ما بزرگترین پرونده جنایت و قتل علیه معلولین را به صورت باز از 80 سال قبل به اینور همچنان باز داریم. متأسفانه این پرونده همچنان باز است.
