https://spnfa.ir/20220408/مسکو-اشک-ها-را-باورندارد-10640808.html
مسکو اشک ها را باور ندارد
مسکو اشک ها را باور ندارد
اسپوتنیک ایران
نشریه کرواسی می نویسد: ایالات متحده برای حفظ سلطه خود ریسک می کند. 08.04.2022, اسپوتنیک ایران
2022-04-08T21:58+0430
2022-04-08T21:58+0430
2022-04-09T00:58+0430
روسیه
آمریکا
سیاسی
چندرسانه ای
https://cdn1.img.spnfa.ir/img/07e5/08/1c/8216415_0:0:3071:1728_1920x0_80_0_0_178b064c068b01035cd7be596e7e7540.jpg
اسپوتنیک به نقل از Geopolitika.news می نویسد: اکنون آمریکا برای حفظ نظم جهانی که توسعه و شکوفایی آن کشور را تضمین کرده مجبور است ریسک کند، زیرا طی سه دهه گذشته پس از پیروزی آمریکا در جنگ سرد، واشنگتن مرتکب اشتباهات زیادی شده است.اول، واشنگتن نتوانست روابط با روسیه، وارث "امپراتوری شوروی" را عادی کند، اگرچه مسکو بیش از حد مایل به همکاری بود.ثانیاً، ایالات متحده با استراتژی خود در تنها سه دهه، چین را از یک کشور ضعیف منطقه ای به یک "کارخانه جهانی" یعنی یک غول اقتصادی و نظامی جهانی و رقیب اصلی خود تبدیل کرده است.علاوه بر این: ایالات متحده کنترل خاورمیانه را که از نظر ژئواستراتژیک و اقتصاد جهانی، و در درجه اول از نظر انرژی، منطقه ای بسیار مهم است، از دست داده است. البته، تروریسم اسلام‌گرا به اندازه‌ای کنترل می‌شود تا تهدید امنیتی زیادی ایجاد نکند. اما واقعیت این است که آمریکا به دیگر قدرت های جهانی این فرصت را داد تا به این منطقه بیایند. و این امر به بازیگران برجسته محلی، از جمله پادشاهی های ثروتمند عرب و ایران، اجازه داد تا خود را از سلطه انگلیسی-آمریکایی که برای یک قرن تمام طول کشید، رهایی یابند. انقلاب سوریه و تلاش برای سرنگونی اسد به روسیه این امکان را داد که به منطقه خاورمیانه بازگردد، منطقه ای که از زمان تزارها جهت گیری استراتژیک اصلی روسیه بوده و در دوران اتحاد شوروی باقی مانده است. علاوه بر روسیه، چین نیز با بهره گیری از "قدرت نرم" یعنی عمدتاً سرمایه گذاری و تجارت در این منطقه نفوذ کرده است.و اشتباه چهارم: سیاست‌های نئولیبرالی در سه دهه گذشته (به استثنای دوره کوتاه ترامپ) به متحدان اروپایی واشنگتن اجازه داد تا از چارچوب منافع آمریکا خارج شوند. اعضای کلیدی اتحادیه اروپا پایه محکمی برای همکاری اقتصادی با ایران و چین ایجاد کرده‌اند و روابط پایداری با روسیه نه تنها در بخش انرژی برقرار نمودند.این تصویر جدید از جهان موقعیت جهانی آمریکا را تضعیف کرد. روسیه، چین، هند، ترکیه، جهان عرب مدت‌هاست که گام‌های مستقلی برمی‌دارند که ایالات متحده آن را دوست ندارد. واشنگتن باید فوراً کاری انجام می داد و تنها دو گزینه وجود داشت: تشخیص واقعیت، یعنی گذار به "جهان چند قطبی" یا شرکت در یک نبرد سرنوشت ساز برای بازگشت هژمونی خود.واشنگتن گزینه دوم را انتخاب کرد - برخورد با روسیه و چین. ابتدا به روسیه رو آوردند. واشنگتن پس از شکست آن قصد دارد با چین نیز مانند روسیه رفتار کند. و اگر اینطور نباشد، چین در هر صورت اقدامات واشنگتن را تهدیدآمیز و غیردوستانه می داند. در حقیقت روسیه و چین از پشت، یکدیگر را پوشش می دهند. تصور اینکه پکن با توافقی با واشنگتن به ضرر منافع ملی روسیه موافقت کند، بسیار سخت است.درست مانند چین، مسکو که تاریخ، آن را آموزش داده است، به کمک کسی متکی نباشد، به امکان توافق صادقانه با واشنگتن باور ندارد. "مسکو اشک ها را باور ندارد."ایالات متحده به عنوان محل تمرین آخرین نبرد با روسیه، اوکراین را انتخاب کرد که از سال 2014 آن را از راه دور کنترل می کند و آن را پر از مربیان و تسلیحات خود و ناتو کرده است. در چنین شرایطی، همانطور که خود مسکو مدعی است، روسیه چاره ای نداشت و عملیات ویژه روسیه در اوکراین به واشنگتن اجازه داد تا یک پیروزی تاکتیکی در اروپا به دست آورد. ایالات متحده به نخبگان اروپایی نشان داد که چه کسی در آنجا تصمیمات کلیدی می گیرد. آنها به اتحادیه اروپا این وظیفه را دادند که روسیه را مسدود کند، حتی اگر این کار برای اروپا گران تمام شود.با این حال، پس از یک پیروزی تاکتیکی، ایالات متحده ممکن است یک شکست استراتژیک را متحمل شود. حالا حتی متحدان رسمی آمریکا مانند ترکیه به فراخونی انگلیسی- آمریکایی برای تحریم روسیه پاسخ نمی دهند تا چه رسد به کشورهای بریکس. مثلا، هند نه تنها نمی خواهد تحریم هایی را علیه روسیه اعمال کند، بلکه به طور فعال با مسکو در مورد امکان کاربر ارزهای ملی روپیه و روبل در تجارت متقابل بحث می کند. جمهوری آفریقای جنوبی هفته گذشته ناتو را مقصر آغاز عملیات ویژه روسیه در اوکراین دانست. برزیل در 24 مارس اعلام کرد که تحریم های ضد روسیه غیرقانونی است. علاوه بر این، امارات - پادشاهی نفتی ثروتمند عربی، هفته گذشته میزبان اسد رئیس جمهور سوریه بود که روسیه از آن حمایت می کند. این امر باعث شوکه شدن ایالات متحده گردید، هم مانند مذاکرات ریاض و پکن در مورد امکان عرضه نفت عربستان به چین به یوان. اگر این اتفاق بیفتد، ضربه محکمی به دلار نفتی وارد خواهد شد که اقتصاد آمریکا از دهه 1970 بر آن بنا شده است. هفته گذشته، پوتین اعلام کرد که "کشورهای غیردوست با روسیه"، یعنی اتحادیه اروپا و آمریکا که اخیراً تحریم‌هایی را در مورد روسیه اعمال کرده‌اند، اکنون گاز روسیه را منحصراً به روبل می‌خرند، نه دلار، یورو، پوند یا ین.اینک پس از 24 فوریه، جهان عملاً تغییر کرده است. غرب ارتباط با روسیه را قطع کرده است و روسیه برای اولین بار در دهه‌ها آزادی راهبردی را به دست آورده است تا جامعه خود را آنگونه که می‌خواهد بدون توجه به کسی شکل دهد. همانا تصویر روسیه آینده (یا در حال افتادگی و پر از مشکلات، یا قوی و آماده برای رقابت) تا حد زیادی تصویر جهان آینده را تعیین خواهد کرد.و ممکن است تنها ویرانه هایی از هژمونی جهانی باقی بماند. اگرچه امروزه غرب جمعی حدود 50 درصد تولید ناخالص داخلی جهان را تامین می کند، اما این تنها یک میلیارد نفر است. برای مقایسه، روی هم رفته سه میلیارد نفر در چین، هند و روسیه زندگی می کنند و مناطق جغرافیایی وسیع و مهمی را اشغال می نمایند.
https://spnfa.ir/20220407/آمریکا-به-تضعیف-اقتصاد-روسیه-ادامه-می-دهیم-10630790.html
https://spnfa.ir/20220405/چین-هدف-واقعی-حملات-آمریکا-به-روسیه-را-فاش-کرد-10608941.html
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2022
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
خبرها
fa_FA
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
روسیه, آمریکا, سیاسی
مسکو اشک ها را باور ندارد
21:58 08.04.2022 (بروز رسانی شده: 00:58 09.04.2022) نشریه کرواسی می نویسد: ایالات متحده برای حفظ سلطه خود ریسک می کند.
اسپوتنیک به نقل از Geopolitika.news می نویسد: اکنون آمریکا برای حفظ نظم جهانی که توسعه و شکوفایی آن کشور را تضمین کرده مجبور است ریسک کند، زیرا طی سه دهه گذشته پس از پیروزی آمریکا در جنگ سرد، واشنگتن مرتکب اشتباهات زیادی شده است.
اول، واشنگتن نتوانست روابط با روسیه، وارث "امپراتوری شوروی" را عادی کند، اگرچه مسکو بیش از حد مایل به همکاری بود.
ثانیاً، ایالات متحده با استراتژی خود در تنها سه دهه، چین را از یک کشور ضعیف منطقه ای به یک "کارخانه جهانی" یعنی یک غول اقتصادی و نظامی جهانی و رقیب اصلی خود تبدیل کرده است.
علاوه بر این: ایالات متحده کنترل خاورمیانه را که از نظر ژئواستراتژیک و اقتصاد جهانی، و در درجه اول از نظر انرژی، منطقه ای بسیار مهم است، از دست داده است. البته، تروریسم اسلام‌گرا به اندازه‌ای کنترل می‌شود تا تهدید امنیتی زیادی ایجاد نکند. اما واقعیت این است که آمریکا به دیگر قدرت های جهانی این فرصت را داد تا به این منطقه بیایند. و این امر به بازیگران برجسته محلی، از جمله پادشاهی های ثروتمند عرب و ایران، اجازه داد تا خود را از سلطه انگلیسی-آمریکایی که برای یک قرن تمام طول کشید، رهایی یابند. انقلاب سوریه و تلاش برای سرنگونی اسد به روسیه این امکان را داد که به منطقه خاورمیانه بازگردد، منطقه ای که از زمان تزارها جهت گیری استراتژیک اصلی روسیه بوده و در دوران اتحاد شوروی باقی مانده است. علاوه بر روسیه، چین نیز با بهره گیری از "قدرت نرم" یعنی عمدتاً سرمایه گذاری و تجارت در این منطقه نفوذ کرده است.
و اشتباه چهارم: سیاست‌های نئولیبرالی در سه دهه گذشته (به استثنای دوره کوتاه ترامپ) به متحدان اروپایی واشنگتن اجازه داد تا از چارچوب منافع آمریکا خارج شوند. اعضای کلیدی اتحادیه اروپا پایه محکمی برای همکاری اقتصادی با ایران و چین ایجاد کرده‌اند و روابط پایداری با روسیه نه تنها در بخش انرژی برقرار نمودند.
این تصویر جدید از جهان موقعیت جهانی آمریکا را تضعیف کرد. روسیه، چین، هند، ترکیه، جهان عرب مدت‌هاست که گام‌های مستقلی برمی‌دارند که ایالات متحده آن را دوست ندارد. واشنگتن باید فوراً کاری انجام می داد و تنها دو گزینه وجود داشت: تشخیص واقعیت، یعنی گذار به "جهان چند قطبی" یا شرکت در یک نبرد سرنوشت ساز برای بازگشت هژمونی خود.
واشنگتن گزینه دوم را انتخاب کرد - برخورد با روسیه و چین. ابتدا به روسیه رو آوردند. واشنگتن پس از شکست آن قصد دارد با چین نیز مانند روسیه رفتار کند. و اگر اینطور نباشد، چین در هر صورت اقدامات واشنگتن را تهدیدآمیز و غیردوستانه می داند. در حقیقت روسیه و چین از پشت، یکدیگر را پوشش می دهند. تصور اینکه پکن با توافقی با واشنگتن به ضرر منافع ملی روسیه موافقت کند، بسیار سخت است.
درست مانند چین، مسکو که تاریخ، آن را آموزش داده است، به کمک کسی متکی نباشد، به امکان توافق صادقانه با واشنگتن باور ندارد. "مسکو اشک ها را باور ندارد."
ایالات متحده به عنوان محل تمرین آخرین نبرد با روسیه، اوکراین را انتخاب کرد که از سال 2014 آن را از راه دور کنترل می کند و آن را پر از مربیان و تسلیحات خود و ناتو کرده است. در چنین شرایطی، همانطور که خود مسکو مدعی است، روسیه چاره ای نداشت و عملیات ویژه روسیه در اوکراین به واشنگتن اجازه داد تا یک پیروزی تاکتیکی در اروپا به دست آورد. ایالات متحده به نخبگان اروپایی نشان داد که چه کسی در آنجا تصمیمات کلیدی می گیرد. آنها به اتحادیه اروپا این وظیفه را دادند که روسیه را مسدود کند، حتی اگر این کار برای اروپا گران تمام شود.
با این حال، پس از یک پیروزی تاکتیکی، ایالات متحده ممکن است یک شکست استراتژیک را متحمل شود. حالا حتی متحدان رسمی آمریکا مانند ترکیه به فراخونی انگلیسی- آمریکایی برای تحریم روسیه پاسخ نمی دهند تا چه رسد به کشورهای بریکس. مثلا، هند نه تنها نمی خواهد تحریم هایی را علیه روسیه اعمال کند، بلکه به طور فعال با مسکو در مورد امکان کاربر ارزهای ملی روپیه و روبل در تجارت متقابل بحث می کند. جمهوری آفریقای جنوبی هفته گذشته ناتو را مقصر آغاز عملیات ویژه روسیه در اوکراین دانست. برزیل در 24 مارس اعلام کرد که تحریم های ضد روسیه غیرقانونی است. علاوه بر این، امارات - پادشاهی نفتی ثروتمند عربی، هفته گذشته میزبان اسد رئیس جمهور سوریه بود که روسیه از آن حمایت می کند. این امر باعث شوکه شدن ایالات متحده گردید، هم مانند مذاکرات ریاض و پکن در مورد امکان عرضه نفت عربستان به چین به یوان. اگر این اتفاق بیفتد، ضربه محکمی به دلار نفتی وارد خواهد شد که اقتصاد آمریکا از دهه 1970 بر آن بنا شده است. هفته گذشته، پوتین اعلام کرد که "کشورهای غیردوست با روسیه"، یعنی اتحادیه اروپا و آمریکا که اخیراً تحریم‌هایی را در مورد روسیه اعمال کرده‌اند، اکنون گاز روسیه را منحصراً به روبل می‌خرند، نه دلار، یورو، پوند یا ین.
اینک پس از 24 فوریه، جهان عملاً تغییر کرده است. غرب ارتباط با روسیه را قطع کرده است و روسیه برای اولین بار در دهه‌ها آزادی راهبردی را به دست آورده است تا جامعه خود را آنگونه که می‌خواهد بدون توجه به کسی شکل دهد. همانا تصویر روسیه آینده (یا در حال افتادگی و پر از مشکلات، یا قوی و آماده برای رقابت) تا حد زیادی تصویر جهان آینده را تعیین خواهد کرد.
و ممکن است تنها ویرانه هایی از هژمونی جهانی باقی بماند. اگرچه امروزه غرب جمعی حدود 50 درصد تولید ناخالص داخلی جهان را تامین می کند، اما این تنها یک میلیارد نفر است. برای مقایسه، روی هم رفته سه میلیارد نفر در چین، هند و روسیه زندگی می کنند و مناطق جغرافیایی وسیع و مهمی را اشغال می نمایند.
