اسپوتنیک - بسیاری از این خبرنگاران که اولین بار بود برای پوشش انتخابات به ایران آمده بودند با پیش ذهنیتی منفی به این کشور سفر کرده بودند.
برخی آمده بودند تا دنبال ضعف های انتخاباتی ایران بگردند و برخی دیگر دنبال حوزه هایی بودند که رای دادن در آن کم باشد و بسیاری دنبال افرادی بودند که مخالف انتخابات هستند و یا اینکه درباره انتخابات شک و شبهه دارند.
مشخص بود که دستور العمل کاری که توسط رسانه های بسیاری از آنها به آنها ابلاغ شده بود بر این اساس بود که روی کاهش مشارکت تمرکز کنند و تلاش کنند اما صبح جمعه ۲۸ ام خرداد ماه آنها به حوزه های انتخابیه مراجعه کردند و با سیل عظیم رای دهندگان مواجه شدند و هر چه کنکاش کردند نتوانستند به خواست خود از انتخابات ایران برسند.
بعد از ظهر که شد طبق معمول به دلیل گرما از تعداد رای دهندگان کاسته شد و وقتی با برخی این خبرنگاران صحبت می کردم مدعی بودند که مشخص است میزان مشارکت کم است و همان صبح همه رای دهندگان آمده اند و تمام شده.
اما هنوز تندی آفتاب کم نشده بود که به یکباره سیل دوم رای دهندگان پای صندوق های رای حضور یافتند.
سیلی که هر چه قدر این خبرنگاران خارجی صبر می کردند تمام شود تمامی نداشت.
رای گیری تا نیمه شب و سپس یک و بعد دو بامداد تمدید شد و باز هم مردم برای رای دادن می آمدند.
به تعدادی از این خبرنگاران خارجی که از صبح در بحث مشارکت در انتخابات ایران تشکیک می کردند گفتم حالا نظرتان چیست.
همه شان به اتفاق انگشت به دهان مانده بودند که چه شده.
در حالی که بسیاری از کشورهای مدعی دمکراسی به خبرنگاران ایرانی اجازه حضور در انتخابات شان را نمی دهند و مسئولین آن کشورها حاضر نیستند با خبرنگاران ایرانی گفتگو کنند، ایران به خبرنگارانی که تقاضای پوشش خبری انتخابات را داشتند اجازه حضور داده بود و آنها به راحتی و بدون هیچ دغدغه ای می توانستند با مراجعه کنندگان در صف های انتخابات مصاحبه کنند.
آنها با هر شخصیت سیاسی هم که برای رای دادن در انتخابات حضور پیدا می کرد بدون هیچ محدودیتی مصاحبه می کردند.
آنهایی که برای اولین بار به ایران آمده بودند همه تحت تاثیر قرار گرفته بودند که با چه ذهنیتی به ایران آمده اند و چه می بینند.
یکی از خبرنگاران اروپایی در گفتگو به من گفت: چندین انتخابات در اروپا و چند کشور همجوار ایران را پوشش دادم ولی همیشه برای آمدن به ایران واهمه داشتم چون بر اساس اخباری که درباره ایران شنیده بودم تصور می کردم ایران کشوری بسیار بسته است و چیزی به نام انتخابات در آن وجود ندارد.
وی یک خانم بود که تاکید کرد: مساله دوم برایم این بود که به من گفته بودند باید در ایران حجاب داشته باشم در غیر این صورت بازداشت می شوم، به زندان می روم و شلاق می خورم و چون نمی دانستم می توانم حجاب خود را رعایت کنم یا نه می ترسیدم به ایران بیایم.
او گفت نکته ای که برای وی ترس سفر به ایران را دو چندان کرده بود این بود که برخی از ایرانی های مخالف جمهوری اسلامی به او گفته بودند که معمولا در ایران خبرنگاران خارجی را زندان می کنند تا از آنها برای گرو کشی از اروپایی ها و آمریکایی ها بهره ببرند.
وی افزود: با هزار ترس و لرز به ایران آمدم ولی از لحظه ای که وارد فرودگاه شدم کم کم احساس کردم آنچه از قبل شنیده بودم آنچنان هم درست نبود.
الآن که شور انتخابات را می بینم و با مردم ایران صحبت می کنم تازه می فهمم که چرا غربی ها اینقدر نسبت به ایران حساس هستند، تنها کشوری که در منطقه دمکراسی دارد ایران است و این دمکراسی با ساختار سیاسی مهره های دست نشانده که مستعمرین اروپایی برای منطقه در نظر گرفته بودند هیچ سنخیتی ندارد.
وی که به گفته ی خود به بسیاری کشورهای منطقه سفر کرده و اخبار این کشورها را پوشش داده بیان کرد: من هیچ ملتی به خونگرمی مردم ایران ندیدم و تنها جایی در منطقه که حس امنیت را در آن با تمام وجود احساس کردم ایران می باشد.
از وی خواستم اجازه دهد حرف هایش را مستقیم به نام خودش منتقل کنم ولی اظهار داشت چون ممکن است مشکل کاری برایش پیش آید نمی خواهد نام اش و یا رسانه اش مطرح شود و گفت: در برخی کشورهای منطقه که رسما رابطه بسیار صمیمی با کشورم دارند اگر جایی راه را گم می کردم می ترسیدم از مردم سوال کنم چون کاملا این حس را دریافت میکردم که ازمن نفرت دارند ولی در ایران مردم به گونه ای با من برخورد می کنند که انگار سالها است با من دوست هستند و تلاش می کنند نهایت کمک را انجام دهند.
به هر صورت آنچه مشخص بود این بود که بعد از این انتخابات همه خبرنگاران خارجی که به ایران آمده بودند با ذهنیتی کاملا متفاوت نسبت به قبل به کشورهای خود باز خواهند گشت و این موضوع همواره تکرار میشود چرا که اتفاقی نیست و این جادوی ایران است.
