به گزارش اسپوتنیک، نتایج تحقیقات این دانشمندان که در مجله Nature Communications منتشر شده، آمده است، در انسان و حیوانات وابسته، میزان مرگ و میر در سنین بالا دقیقاً توسط خواص بیولوژیکی ارگانیسم تعیین می شود.
طبق یافته‌های این دانشمندان، طول عمر انسان از اواسط قرن 19 تا حدود سه ماه در سال رشد کرده است. همچنین اشاره شده که افزایش امید به زندگی به این که نرخ مرگ و میر در سنین پایین کاهش یابد یا خیر، بستگی به این دارد.
با این حال، ارتباط بین پیری و دیگر خصوصیات زندگی (مرگ و میر قبل از بلوغ، سن در اولین تولید مثل، میزان باروری)، در گونه های مختلف جانوری نشان می دهد که میزان پیری ثابت است و مرگ، به استثنای عوامل محیطی، تقریباً در سنین بالا رخ می دهد.
برای آزمایش فرضیه میزان پیری ثابت، دانشمندان مجموعه ای از میزان مرگ و میر مربوط به سن را برای چندین جمعیت از جنس مختلف نخستیان جمع آوری کردند؛ از جمله میمون های آفریقایی (دو نوع)، میمون های آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی (یک نوع)، میمون انسان‌نما (دو نوع) و لمورها (لمورهای ماداگاسکار)
محققان همچنین داده های تولد و مرگ را در 9 جمعیت مختلف انسانی در اروپا، کارائیب و اوکراین در قرن هفدهم تا بیستم و همچنین دو گروه از شکارچیان در سال 1900-2000 جمع آوری کردند.
در تمامی موارد، نویسندگان به یک نتیجه مشابه رسیدند؛ خطر مرگ در نوزادان که رشد می کنند، به سرعت رشد کاهش پیدا می کند و تا سنین میانسالی باقی مانده و در سنین پیری افزایش می یابد. علاوه بر این، تمام تفاوت های مشاهده شده در امید به زندگی و برابری امید به زندگی با تغییرات در مرگ نوجوانان توضیح داده می شود و نه با مرگ و میر ناهمگن در طول زندگی.
