هفت اسم در لیست وزارت کشور جمهوری اسلامی ایران از کاندیداهای ریاست جمهوری حضور دارند. اما تقریبا همه کارشناسان متفق القول هستند اگر این لیست همانگونه که هست باقی بماند و فرد دیگری با حکم حکومتی رهبری به آن اضافه نشود آیت الله ابراهیم رئیسی قطعا رئیس جمهوری بعدی ایران خواهد بود، چرا که طبق نظرسنجی ها یا در جایگاه رقابت با او نمی باشند و یا اینکه احتمالا برخی کاندیداهای اصولگرا تا روزهای آخر انتخابات به نفع ایشان کنار خواهند رفت.
البته بماند که حتی اگر برخی کاندیداهای دیگر که حرف و حدیث امروزه روی آنها بسیار زیاد است تایید صلاحیت هم می شدند نمی توانستند رقیب قدری برای آقای رئیسی باشند و درباره آقای احمدی نژاد که طبق نظر سنجی ها سنگین وزن ترین کاندیدای موجود به حساب می آمد هم تقریبا از قبل همه کارشناس ها متفق القول بودند که به احتمال 99 درصد ایشان رد صلاحیت می شوند.
به هر صورت این روزها کم کم تکلیف انتخابات روشن می شود و به احتمال زیاد تیم جدیدی که در دولت ایران مسئولیت هر گونه گفتگویی را عهده دار خواهد شد 180 درجه با تیم قبلی متفاوت خواهد بود.
به عنوان مثال بگویم که همین چند روز پیش حرف و حدیث درباره تمدید توافق ایران و آژانس بین المللی انرژی هسته ای بسیار زیاد بود.
از یک سو دولت ایران تمایل داشت که یک ماه این توافق را تمدید کند و فرصتی به گفتگو های وین بدهد واز سوی دیگر مجلس و بخش دیگری از حاکمیت مخالف تمدید این توافق بودند.
دولت ایران هم از کانال شورای عالی امنیت ملی توانست حرف خود را به کرسی بنشاند و قطعا اگر دولت دیگری سر کار بود شاید چنین کاری را انجام نمی داد.
در واقع بخش مقابل دولت معتقد می باشد در این زمینه نباید تسامح به خرج داد و باید با قاطعیت با طرف های غربی مقابله کرد تا آنها متوجه شوند نمی توانند این ماجرا را کش دهند.
البته بماند که بحث گفتگوهای وین هم زمانی راه اندازی شد که مجلس شورای اسلامی قانونی را تصویب کرد که دولت را ملزم به توقف اجرای برجام می کرد و وقتی که دولت ایران شروع کرد این قانون را اجرا کردن طرف های غربی به سمت گفتگوهای وین آمدند.
حال دور پنجم گفتگو ها چند روز دیگر انجام می شود و می توان گفت این دور از گفتگو ها شاید آخرین فرصت برای طرف های غربی باشد تا برجام را احیا کنند.
توجه داشته باشید که طبق لیست هفت نفره اعلام شده جناح اصلاح طلب و یا میانه رو های طرفدار مذاکره و گفتگو کلا کاندیدای قابل اتکایی ندارند که بتوانند روی او حساب باز کنند و حتی اگر توافقی انجام شود اینگونه نیست که تصور شود بعدها مذاکراتی طبق آنچه در دوران دولت آقای روحانی بود انجام خواهد شد.
تنها کاری که توافق می تواند انجام دهد این است که طرف مقابل تحریم ها را بردارد و ایران سریع به برجام برگردد و نظام جمهوری اسلامی ایران متعهد به اجرای برجام گردد.
اگر قبل از پایان دولت آقای روحانی این اتفاق رخ داد می توان تصور کرد که خوب چون نظام جمهوری اسلامی معمولا پایبند تعهدات همه دولت های خود است و ایران مانند آمریکا نیست که با تغییر رئیس جمهوری زیر تعهدات اش بزند، آنوقت حد اقل در زمینه برجام، به قول معروف غربی ها می توانند مطمئن باشند که دست ایران را بند کرده اند اما در صورتی که قبل از پایان دولت آقای روحانی این اتفاق رخ ندهد دیگر باید برجام را فراموش کنند، چون دولت بعدی ایران قطعا مانند دولت آقای روحانی با آنها مماشات نخواهد کرد.
