به گزارش اسپوتنیک به نقل از «تسنیم»، رویه قابل تشخیص درباره کشورهای غربی این است که هرگاه ایران بر مواضع خود ایستادگی کرده دستگاه محاسباتی غرب دچار اخلال شده و مجبور شده است از مواضع غیرعقلانی و زورگویانه‌اش کوتاه بیاید.
جنگ، در لباس دیپلماسی البته رویه کهنه کشورهای غربی در مواجهه با کشورهای ناهمسو با سیاست‌های کلان غرب بوده و آنها همواره از پیشنهاد دیپلماسی به عنوان گزینه‌ای برای تکمیل فشار استفاده می‌کنند. از نگاه طرف‌های غربی، پیشنهاد مذاکره حین اعمال فشار راهبردی است که از یک سو در طرف مقابل تفرقه داخلی ایجاد می‌کند و از سوی دیگر، توپ را به زمین طرف مقابل انداخته و آنها را در معرض فشار مضاعف افکار عمومی قرار می‌دهد.
در ماجرای قطعنامه ضد ایرانی که سه کشور اروپایی قصد داشتند علیه ایران معرفی کنند نیز ایران به وضوح مواضع و اقدامات خود در واکنش به این گام غیرسازنده را برای طرف‌های مقابل تشریح و بر آن پافشاری کرد.
چندی پیش، کاظم غریب آبادی، سفیر و نماینده دائم ایران درباره اقدامات انجام‌شده برای تشریح مواضع ایران در صورت پیشبرد قطعنامه ضد ایرانی گفته بود که در تمام رایزنی ها، پیام ها و مکاتبات، به صراحت گفته شد که تصویب قطعنامه را اقدامی مخرب بر سر راه روابط و همکاری های ایران و آژانس می بینیم که از جمله، موجب توقف تفاهم مشترک اخیر ایران و آژانس نیز خواهد شد.
عقب‌نشینی اروپایی‌ها از صدور این قطعنامه از منظر مقایسه رفتارشان پس از خروج آمریکا از برجام هم قابل بررسی است. در آن مقطع، کشورهای اروپایی احتمالاً از آن جهت که مطمئن بودند ایران اقدامی در واکنش به نقض عهد آنها انجام نخواهد داد تا یک سال صرفاً به دادن وعده و وعید و انجام پاره‌ای اقدامات نمادین بدون اثرات عملی روی آوردند.
بدین ترتیب اصرار ایران بر مواضع و منافع اصولی همیشه باعث اخلال در دستگاه محاسباتی طرف غربی می‌شود و آنها را به عقب‌نشستن از زورگویی‌های غیرمنطقی وادار می‌کند. در مقابل، نرمش در واکنش همیشه آنها را به سمت پیشروی در سلطه و زورگویی سوق می‌دهد.
توافق هسته‌ای ایران و قدرت های بزرگ جهان که به آن برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) هم گفته می‌شود، سال 2015 میان ایران و کشورهای عضو گروه 1+5 متشکل از آمریکا، بریتانیا، فرانسه، روسیه و چین، پنج کشور عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد به علاوه آلمان منعقد شد. برپایه این توافق، در برابر محدود شدن برنامه هسته‌ای ایران، تحریم‌های اعمال شده علیه این کشور لغو یا تعلیق شد.
هشتم ماه مه سال 2018 ، دونالد ترامپ، رئیس جمهور امریکا اعلام کرد که از برجام خارج می شود و نه فقط تحریم های قبلی را باز می گرداند بلکه تحریم های جدید علیه تهران را نیز اعمال خواهد کرد و به دنبال آن تحریم های واشنگتن علیه ایران احیا و تشدید شدند. آمریکا تلاش می کند دیگر کشورها نیز ایران را تحریم کنند.
قطعنامه 2231 ، تصویب شده در سال 2015 ، شامل مکانیزمی برای تجدید خودکار تحریم های سازمان ملل علیه ایران در صورت عدم انجام تعهدات این کشور طبق برجام است. این مکانیسم از سال 2015 به مدت 10 سال اعتبار دارد. این قطعنامه پیش بینی می کند که اگر در این دوره هرگونه تخلف جدی از طرف ایران صورت بگیرد، کشور تنها در صورت تصویب قطعنامه مربوطه در شورای امنیت سازمان ملل قادر به جلوگیری از تمدید تحریم ها خواهد بود. اگر حداقل یکی از اعضای دائم شورای امنیت با تصویب چنین قطعنامه ای مخالفت کند، تحریم ها به طور خودکار ظرف 30 روز تمدید می شود.
در ماه مه 2019، ایران کاهش تدریجی تعهدات خود در این توافق نامه و کنار گذاشتن محدودیت در تحقیقات هسته ای، سانتریفیوژها و سطح غنی سازی اورانیوم را اعلام کرد.
در پایان سال 2020، قانون "اقدام استراتژیک برای لغو تحریم ها" در ایران به اجرا درآمد که به معنای تشدید فعالیت های هسته ای برای دستیابی به رفع تحریم ها علیه کشور بود: تولید اورانیوم غنی شده (بالای 20٪ )، استفاده از سانتریفیوژهای قدرتمندتر (هزار سانتریفیوژ IR-2M و حداقل 174 سانتریفیوژ IR-6 و قطع دسترسی های تکمیلی آژانس انرژی هسته ای در صورتی که تهران نتواند آزادانه نفت را معامله کند و معاملات مالی انجام دهد.
در عین حال، توافق هسته ای فقط شامل استفاده از سانتریفیوژهای نسل اول IR-1 و غنی سازی اورانیوم در سطح 3.67٪ می شد. در تاسیسات هسته ای در فردو و نطنز، در حال حاضر 492 دستگاه IR-2M نصب شده است که از قبل گازرسانی شده و 492 سانتریفیوژ دیگر از این نسل در حال نصب است. دو آبشار کامل سانتریفیوژ IR-4 نصب شده و زیرساخت ها برای دو آبشار سانتریفیوژ IR-6 در فردو در حال نهایی شدن است.
در ژانویه 2021، دانشمندان هسته ای ایران غنی سازی اورانیوم را به 20 درصد رساندند. در 23 فوریه 2021، ایران دسترسی های بازرسان آژانس بین المللی انرژی هسته ای را محدود کرد. تهران سه ماه به آمریکا فرصت داد تا تحریم ها را لغو نماید تا دسترسی بازرسان آژانس انرژی هسته ای به برخی از تأسیسات هسته ای مجددا برقرار شود.
