برخی هم در این جو سازی ها گیر کرده اند و فکر می کنند چه شده.
آمریکا فقط روغن ریخته ای را نذر موفقیت برجام کرده.
چرا این را می گویم.
پس کشیدن آمریکا از طرح اجرای مکانیسم ماشه در شورای امنیت پس از آن رخ داده که کلا این پیشنهاد در شورای امنیت رد شده و بودن یا نبودن آن تاثیر چندانی نخواهد گذاشت.
درباره تحرکات دیپلمات های ایرانی در نیویورک هم باید بگوییم، که خوب دستشان درد نکند اما دیپلمات های ایرانی عموما هم خیلی تحت تاثیر این تصمیم آمریکا نبودند و مشخص بود که این تصمیم هیچ تاثیری بر عملکرد دیپلمات های ایرانی در سازمان ملل نگذاشته بود.
اینکه آمریکا می خواهد در جلسه 1+4 با ایران به عنوان مهمان شرکت کند هم در واقع همان بحثی بود که قبل تر ایران مطرح کرده بود، زمان آقای ترامپ، که اگر آمریکا می خواهد با ایران گفتگویی داشته باشد می تواند در چهارچوب برجام و در کمیته های مربوط به 1+5 با ایران داشته باشد اما آن زمان اصرار رئیس جمهوری وقت آمریکا ملاقات مستقیم با رئیس جمهوری ایران بود که خوب ایرانی ها وی را در حد و شأنی ندیدند که چنین افتخاری به او بدهند.
البته نمی توان انکار کرد که قدم های مثبت خوبی برداشته شده ولی باید توجه داشت که هنوز قدم اصلی برداشته نشده و اینها همه رفتارهای پروپاگاندایی و شعاری بیش نیستند.
باز کردن گره موجود فعلی فقط با برداشتن عملی تحریم ها برداشته می شود و اگر واقعا دولت آمریکا می خواهد حسن نیت نشان دهد آقای بایدن به راحتی با یک امضا می تواند تمام دستورات اجرایی آقای ترامپ در زمینه وضع تحریم های فرا قانونی بر علیه ایران لغو کند و بعد از آن اگر ایران به تعهدات خود در برجام بر نگشت آنها می توانند مدعی باشند.
بحث نشست 4+1 و ایران با آمریکا عملا باید زمانی رخ دهد که آمریکا مصداقیت خود را نشان داده و حالا می خواهند بنشینند و بحث کنند ببینند چه راهکاری برای بازگشت آمریکا به برجام وجود دارد و چه جریمه هایی برای آمریکا باید در نظر گرفته شود.
به هر حال آمریکا از برجام خارج شد و 850 تحریم غیر قانونی بر علیه ایران وضع کرد و نباید اینگونه باشد که به راحتی به برجام برگردد و انگار هیچ اتفاقی رخ نداده.
اینکه دولت اوباما برجام را امضا کردند و ترامپ از آن خارج شد و حالا بایدن می خواهد به آن برگردد مشکل ایرانی ها نیست، مشکل آمریکایی ها است که دولت هایشان حاضر نیستند به تعهدات دولت های پیشین خود پایبند باشند.
ایران برجام را با شخصی به نام اوباما یا شخصی به نام جان کری امضا نکرد، ایران برجام را با دولت آمریکا که نماینده اش جان کری بود امضا کرد.
مشکلات داخلی آمریکا به خود آمریکایی ها بر می گردد و شاید زمان آن رسیده که جامعه جهانی برای یکبار هم شده آمریکا را تنبیه کند و به آمریکایی ها بفهماند جهان سرزمین گاوچران ها نیست، جهان محلی برای تلقی تمدن ها است.
این اولین بار نیست که آمریکایی ها دست به چنین کارهایی می زنند و آخرین بار هم نخواهد بود مگر اینکه یک درس سخت به آنها داده شود.
شاید برخی فراموش کرده اند که پس از جنگ جهانی دوم آمریکایی ها متعهد شدند که طلا پشتوانه دلار باشد اما به یک باره پس از اینکه همه کشورهای جهان سرمایه های خود را به دلار تبدیل کردند به یکباره آمریکایی ها پشتوانه طلا را برداشتند و سرمایه بسیاری از کشورها را عملا بالا کشیدند و بدهی های خود را بر دوش دیگران انداختند، اگر آن زمان جهانیان تصمیمی برای تنبیه آمریکا می گرفتند شاید شخصی مانند ترامپ فقط برای جاه طلبی های شخصی خود جسارت نمی کرد بیاید و یک توافق بین المللی را به هم بزند و به ملیون ها انسان بی گناه ضرر بزند.
اینکه رئیس جمهوری آمریکا طبق برخی پیش بینی ها بیاید اعلام کند که "نیت برگشت به برجام" را دارد نیز بسیار عالی است در مقابل هم قطعا آقای روحانی اعلام خواهد کرد که "نیت اجرای تعهدات ایران در برجام را دارد".
طرف های اروپایی نباید تصور کنند همین که آمریکا نیت کند ایران باید اجرا کند.
هر چیزی ارزش خود را دارد و برای ایرانی ها امروزه نقد مهم است و نیت آقای بایدن را هیچ جا نمی توان خرج کرد حتی درون بانک های آمریکا.
نیت در مقابل نیت، و عمل در مقابل عمل.
هر وقت آمریکایی ها به تعهدات خود عمل کردند قطعا ایرانی ها فورا به تعهدات خود عمل خواهند کرد اما قبل از آن نباید توقع داشته باشند که ایران به جز جمع آوری برگه های چانه زنی بیشتر کاری انجام دهد.
