طبق دستور رئیس جمهور آمریکا، تحریم هایی در ارتباط با وزارت دفاع ایران، شرکت ایرانی Defense Industries Organisation و روسای آن و همچنین چندین مقام حقیقی و حقوقی که با برنامه غنی سازی اورانیوم و ساخت موشک های بالستیک در ارتباط بودند، وضع شد.
علاوه بر این الیوت آبرامس نماینده ویژه آمریکا در امور ونزوئلا و ایران بیان داشت که فرمان جدید دونالد ترامپ اجازه می دهد تا تحریم های یکجانبه ای را در ارتباط با فروشندگان خارجی اسلحه به ایران وضع کنیم.
دکتر مانی محرابی عضو هیات علمی اندیشکده روابط بین الملل ایران در گفتگو با خبرنگار اسپوتنیک به این سوال پاسخ می دهد که آیا این تحریم های آمریکا تاثیری بر رشد پتانسیل نظامی ایران خواهد داشت؟
ابتدا باید این مسئله را در نظر داشته باشیم که سیاست های دونالد ترامپ موجب خروج ایالات متحده از مهمترین توافق این کشور با ایران یعنی برجام شد و این تصمیم ترامپ عملا کاخ سفید را در برابر تهران خلع سلاح کرد. طبیعی ست که ترامپ در ماه های آخر ریاست جمهوری خود در تلاش باشد تا با جنجال های این چنینی سیاست های غلط خود در برابر ایران را کمی توجیح کند. اما در باب این اتفاق مشخصا باید اذعان داشت جمهوری اسلامی ایران بیش از چهل سال تحت تحریم های بسیار شدید بوده و تا امروز این تحریم ها حداقل در مسئله نظامی نتوانسته اند تاثیری بر توان و پیشرفت ایران بگذارند، از این جهت بسیار بعید است که از این پس نیز تاثیر چندانی بر روند رشد توان نظامی ایران داشته باشند. نباید فراموش کرد تحریم های پیشین به جای تضعیف ایران به خودکفایی این کشور منجر شده و این خودکفایی باعث شده تا جمهوری اسلامی ایران در بعد نظامی به یک کشور درون زا تبدیل شود. طبیعی است که هیچ کشور خودکفا و درون زایی تحت تاثیر تحریم های بین المللی تضعیف نخواهد شد!
به دنبال تحریم های جدیدی که ایالات متحده علیه ایران وضع کرد، نیکلاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا نیز بی بهره نماند. مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا اطلاع داد که مادورو را به خاطر همکاری با ایران تحریم می کنند.
اما چرا آمریکا هر سیاست مدار مخالف خود را تحریم می کند؟
دکتر مانی محرابی توضیح می دهد:
ایالات متحده در سال های اخیر در صحنه بین الملل سیاست های غلطی را پی گرفته که به انزوای خاموش این کشور منجر شده است. از این لحاظ عرض می کنم انزوای خاموش چون در ظاهر این کشور دارای شرکای مالی، سیاسی و نظامی گسترده ای در مناطق مختلف است اما در عمل تضاد منافع بسیار شدیدی بر روابط بین الملل کاخ سفید و سایر کشورها حاکم می باشد. به تبع این رخداد، قدرت چانه زنی و سیاست ورزی ایالات متحده در قبال کشورهایی که دارای تضاد ایئولوژیک با واشنگتن هستند نیز دچار افول چشم گیر شده است. در چنین شرایطی تنها دو ابزار برای تقابل با کشورهای فوق وجود خواهد داشت، تلاش برای براندازی و تحریم. در قبال ونزوئلا و مشخصا شخص نیکلاس مادورو نیز هر دو مورد اعمال شده است، مورد اول با استفاده از پتانسیل های داخلی خوان گوایدو و مورد دوم که اخیرا شاهد آن بوده ایم. در واقع ایالات متحده عملی خلاف پیش بینی ها انجام نداده ضمن اینکه سیاست های نزدیک مادورو به تهران نیز مزید بر علت شده است تا کاخ سفید با تمام قوا به مقابله با دوست نزدیک جمهوری اسلامی ایران در آمریکای جنوبی بشتابد.
