یحیی آل اسحاق، رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و عراق با اشاره به نخستین سفر مصطفی الکاظمی در خصوص بدهی‌های عراق برای صادرات برق، گاز و انرژی بخش دولتی ایران گفت: "مقرر شد تا ما کالاهای اساسی و مورد نیاز خود را در جهان خریداری کرده و از طریق بانکهای این کشور هزینه آن را پرداخت کنیم."
آل اسحاق افزود: این سفر دیدارهایی با مسوولان را در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی رقم زد که موفق ارزیابی شده است.
رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و عراق با اشاره به اراده دو کشور برای افزایش مبادلات تجاری به 20 میلیارد دلار در سال و رفع مشکلات برای رسیدن به این هدف خاطرنشان کرد: درباره مسائلی مانند اقدام برای پروژه‌های راه آهن شلمچه - بصره و لایروبی اروند توافقاتی صورت گرفت.
هفته گذشته مصطفی الکاظمی، نخست وزیر عراق در اولین سفر خود بعد از 70 روز از آغاز ریاست خود مقصد ایران را انتخاب کرد و در راس هیاتی سیاسی و اقتصادی با مسوولان عالی مرتبه کشور دیدارهایی داشت.
در رابطه با این توافق با عبدالمجید شیخی، استاد دانشگاه علامه و كارشناس اقتصادی به گفتگو نشستیم.
آیا آمریکا می تواند با تحریم های جدید در این سازوکار اختلال ایجاد کند؟
این کار از آمریکا بعید نیست. البته مراودات بین ایران و عراق تنها مربوط به بحث بدهی عراق نیست، بهرحال چون مبادلات بین دو کشور زیاد است مستلزم رفع نیازهای دو کشور است یعنی این دو کشور نیاز به تسویه در مبادلات دارند. الان بهانه، بهانه بدهی های عراق نیست. این سازوکار از قبل هم پیشنهاد شده بود و حتی دو کشور هم روی این سازوکار توافق داشتند.
چه پتانسیل هایی در این همکاری وجود دارند؟
این همکاری با حجم بالای مبادلات که روز به روز هم روند رو به افزایشی دارد و همچنین نیاز مشترک بازار دو کشور و همچنین مبادی و مقاصد تجاری بیرون از دو کشور که امکان توسعه بیشتر آن نیز وجود دارد.
این همکاری چقدر به دور زدن تحریم های موجود کمک می کند؟
بهر حال مبادلات بین دو کشور همسایه چون با هزینه مبادلاتی و ترابری و نقل و انتقال کمتری انجام می شود، حاشیه سود بیشتری برای دو کشور دارد و حتی تحریم ها نیز نمی تواند مانع شود. چون این دو کشور هم مرز با بیش از 1000 کیلومتر مرز مشترک این امکان برای آنها میسر تر و ساده تر است که حتی با وجود تحریم باز هم دست به مبادلات بزنند. این انتقلات فیزیکی می تواند حتی انتقال پول باشد و با هزینه بسیار کمتری انجام شود.
سیاست کلان کشور ایران این است که با کشورهای منطقه بخصوص همسایه ارتباط مبادلاتی بیشتر برقرار کند. کشورهای همسایه نیز به این مسئله آگاه هستند که ایران در مرکز کریدور شرقی-غربی و شمالی-جنوبی آسیا و اروپا قرار دارد و تحریم ها هرگز نمی توانند این کریدور را قطع کنند. این ارتباطات ولو اینکه آمریکا اراده کند و حتی اگر دولت های منطقه هم خیلی اراده سیاسی نداشته باشند ولی در واقع نیاز اقتصادی اقتضا می کند که هم بصورت رسمی و هم بصورت غیر رسمی زیر بار تسهیل این مبادلات با ایران و یا از طریق ایران بروند.
سیاست های تحریم آمریکا روز به روز رو به زوال می رود و عملا آمریکا نمی تواند جلوی این سیل عظیم میل مبادلاتی بین پیمان های منطقه ای را بگیرد. الان 40 سال است که آمریکا علیه ایران تحریم برقرار کرده است ولی آمریکا روز به روز با شکل گیری رو به افزایش سریع پیمان های منطقه ای، پیمان های پولی دو جانبه و چند جانبه مواجه می شود. آمریکا با جایگزینی پولهای ملی به جای دلار و یورو مواجه می شود. همچنین با زوال موقعیت دلار و پس از آن یورو مواجه می شود. پیمان هایی که اکنون دارند شکل وسیع تر و گسترده تری می گیرند. مطمئن باشید با توافق 25 ساله ایران و چین که در آینده نزدیکی به سرانجام خواهد رسید، این توافق دو جانبه باقی نخواهد ماند و تمام کشورهای اطراف ایران و چین را هم به این پیمان متصل می کند و عملا سلطه دلار به زباله دان تاریخ خواهد پیوست.
