اسپوتنیک به نقل از رسانه امریکن کنسرواتیو: آیا این مانند عقب نشینی سربازان از سوریه در سال گذشته نیست، هنگامی که آمریکایی ها فقط برای دفاع از میادین نفتی سوریه مانند بومرنگ باز گشتند؟
دونالد ترامپ به تازگی خبر خروج نیروهای آمریکایی را از آلمان داده است و اما چرا سربازان آمریکایی در آلمان هستند؟ زیرا ما گویا باید در آنجا بجنگیم تا در اینجا نجنگیم. جالب این نیست که ما نیروها را از آلمان خارج می کنیم، بلکه این است که آنها هنوز در آنجا هستند - 75 سال پس از پایان جنگ جهانی دوم. به گفته کاخ سفید، تنها یک ربع خارج خواهد شد، یعنی 25 هزار نفر در آلمان باقی خواهند ماند. از 9.5 هزار نفر نیروهای خارج شده، برخی از آنها به لهستان منتقل خواهند شد، که در نزدیکی روسیه قرار دارد و قصد دارد یک مرکز ذخیره سازی "فورت ترامپ" برای تکنبک زرهی آمریکایی ایجاد کند.
یعنی، این در واقع "خروج نیروها" نیست، بلکه خروج نیروها به نحوه ترامپ است وقتی که حضور نظامی آمریکا از نظر زمان و مکان مانند دوره گذشته تمدید می شود. این شبیه به "خروج نیروها" توسط ترامپ از سوریه در سال گذشته است، هنگامی که سربازان آمریکایی فقط برای یک مأموریت بی شرمانه - برای محافظت از میادین نفتی سوریه مانند بومرنگ باز گشتند.
روزنامه نگار متیو کانتینتی در وبسایت خبری محافظه کار The Washington Free Beacon می نویسد: خروج سربازان آمریکایی از آلمان با اعتراضات و شورش هایی که به دنبال قتل جورج فلوید به وجود آمده است مرتبط است. به نظر وی دلیل چیست؟ - هم این موضوع و هم یکی دیگر از علائم - "از دست دادن اعتماد به نفس ملی و حضور یک رهبر غیرقابل پیش بینی و دارای غرور به راحتی آسیب پذیر" می باشد.
این امر بسیار جالب است. در واقع، در طول نظرسنجی ها، اکثریت قریب به اتفاق آمریکایی ها می گویند که ما در جهت اشتباه حرکت می کنیم. اما کانتینتی دلایل این را ذکر نمی کند. او در مورد حمله ما به عراق و ناكامی های بعدی كه ما دچار آنها در آن كشور شده بودیم، چیزی نمی گوید و اعتماد به نفس آمریكا در جهان پس از پایان جنگ سرد را ذکر نمی کند. او همچنین در مورد چگونگی جنگهای ما در خاورمیانه که ما را از مشكلات نزدیكتر موجود در خانه ما منحرف کردند که اخیراً به یک نقطه بحرانی رسیده اند، سکوت اختیار كرده است.
بحران عدم اعتماد به نفس نه با كاهش كمی در امپراتوری آمریكا آشكار می شود، بلكه در این واقعیت كه امپراتوری هنوز وجود دارد، حتی پس از آنكه دیگر یک منبع تأثیر مثبت نیست. این که ایالات متحده همچنان به اعزام سربازان به آلمان - قدرتمندترین کشور اروپا و ساخت پایگاه هایی در آنجا ادامه می دهد، به سادگی پوچ است. و این واقعیت که پس از بیش از ده سال از سقوط عراق، آمریکا هنوز هم در تلاش برای اصلاح اوضاع در خاورمیانه است، کار احمقانه است. این که ما همچنان به دفاع از کره جنوبی، یکی دیگر از قدرت های پیشرفته و ثروتمند مشغولیم، خلاف عقل سلیم و مملو از خطرات جدی است.
واقعیت این است که واشنگتن نمی خواهد اعتراف کند که تغییرات لازم است و البته نمی خواهد پایگاه های نظامی را منحل کند و متحدان را اذیت نماید. "رها کردن سیر حوادث به حال خود" بسیار آسان تر است تا اوضاع "به صورت خودکار" پیشرفت کند.
اگر ما واقعاً اعتماد به نفس ملی خود را داشتیم، نمونه دوایت آیزنهاور را دنبال می کردیم، همان کاری را که او بعد از جنگ کره انجام داد، انجام دادیم و شروع به اقدام ها در مطابقت با خواست های ما و مجتمع نظامی - صنعتی آمریکا می کردیم. ما قبول کردیم که اصل چند جانبه گرایی لزوماً با رهبری یا حتی ناسیونالیسم معتدل مغایرت ندارد. ما جلوی معرفی ما به عنوان ناجی کل جهان را می گرفتیم.
