اسپوتنیک - این روزها بچه ها کمتر در کوچه و خیابان ها بازی می کنند اما وقتی ما بچه بودیم بیشتر با هم سن و سالهای خود در کوچه و خیابان بازی می کردیم و خوب با بچه های مختلفی هم برخورد داشتیم.
علیرغم اینکه همه در یک محل زندگی می کردیم اما بعضی بچه ها اوضاع شان بهتر از دیگر بچه ها بود، بعضی ها کتونی اصل داشتند و بعضی ها تقلبی، بعضی ها هر دو سه ماه یک بار کتونی جدید داشتند و بعضی ها هر دو سه سال یک بار، بعضی ها با تیپ ژوییده به خیابان می آمدن و بعضی ها با تیپ آراسته.
وقتی بچه ها می خواستند بازی کنند یکی می شد سر گروه و شروع می کرد از بقیه یارگیری کند.
معمولا هم بچه هایی که بازی شان خیلی خوب بود جدا از کتونی و تیپ و ظاهرشان در اولیت برای انتخاب به عنوان بازیکن در تیم بودند.
اما همیشه هم بعضی ها بودند که به قول معروف نخاله بودند، به اشکال مختلف سعی می کردند بازی را به هم بزنند، بعضی وقت ها دعوا راه می انداختند و بعضی وقتی های دیگر با تقلب و یا جر زنی سعی می کردند بازی را به نفع خود تمام کنند و هیچ وقت توان پذیرش شکست را نداشتند.
مهم نبود که بازی شان چطور بود، همیشه می خواستند برنده باشند و اصلا روحیه آنها پذیرای شکست نبود.
خیلی وقت ها هم کار به کتک کاری می کشید.
وقتی هم پدر مادر و یا بزرگترهای خود را می دیدند علیرغم اینکه مثلا در بازی شکست خورده بودند شروع می کردند یا دروغ گفتن که برنده شده اند و یا مظلوم نمایی که دیگران حق آنها را خورده اند.
خلاصه بزرگ شدیم، اما دیدیم این خصلت ها همیشه در زندگی میان افراد وجود دارد و همین خصلت های کودکی وقتی که همه بزرگتر می شود با حد و اندازه و قواره آنها بزرگتر می شود.
برخی حد و اندازه و قواره شان در حد یک خانواده و فامیل است و این کارها را در خانواده خود و با خواهر برادران خود انجام می دهند و برخی در حد یک اداره و برخی دیگر در حد روستا و شهر و کشور و امروزه حتی مشاهده می کنیم این بچه بازی ها در سطح جهانی هم رواج یافته.
ایالات متحده چند سال پیش توافقی را با ایران به امضا رساند که پنج کشور دیگر هم ضامن آن شدند اما با تغییر رییس جمهوری، آمریکا مثل آب خوردن از آن خارج شد و رییس جمهوری آن به دنبال آن بود که با تقلب هیچ کدام از تعهدات کشورش را انجام ندهد.
در مقابل ایران همه تعهدات خود را واو به واو انجام داد و طبق این بازی قرار بود پنج کشور دیگر تعهدات آمریکا را جبران کنند اما آنها به بهانه های مختلف از انجام تعهدات خود طفره رفتند.
برخی مانند چین و روسیه تا حدی تعهدات خود را انجام دادند (البته نه همه تعهدات) و برخی دیگر (کشورهای اروپایی) با بازی کردن و بهانه جویی، معطل کردند تا تعهدات خود را انجام ندهند.
علیرغم همه این اتفاقات می توان گفت ایران آنقدر بازیکن حرفه ای ای بود که به تنهایی طی چند سال اخیر توانست حریف آمریکا شود و حال که آمریکایی ها متوجه شده اند که شکست خورده اند زمزمه بازگشت به بازی را سر می دهند.
هر بازی ای مدت زمان معینی دارد و طبق برجام آمریکایی ها فرصت معینی داشتند تا به تعهدات خود عمل کنند اما در زمان مقرر بازی تعهدات خود را انجام ندادند و با پایان زمان بازی بازنده از آن خارج شده اند حال دوباره تلاش دارند علیرغم پایان زمان بازی به بازی برگردند و جالب تر اینکه پیشاپیش هم مدعی هستند که برای این به بازی بر می گردند تا همه کاسه کوزه ها را به هم بریزند نه اینکه طبق مقررات بازی بخواهند بازی کنند.
آنها به صراحت می گویند که می خواهند به برجام برگردند تا از طریق آن مکانیسم ماشه را اجرا کنند و همه تحریم های شورای امنیت ما قبل برجام را بر علیه ایران برگردانند.
آنها پیشاپیش اعلام می کنند که به برجام بر نمی گردند تا به تعهدات خود در برجام عمل کنند.
یکی از دوستان از من سوال می کرد آیا این یک جر زنی (تقلب) آشکار به حساب نمی آید؟
بله این کار آمریکایی ها به وضوح مانند همان بچه هایی هست که به هیچ وجه تحمل تقبل شکست را ندارند و به هر نحوی شده می خواهند بازی را به هم بزنند تا فقط آنها برنده باشند.
همه جهان امروزه منتظر هست ببیند آیا جامعه جهانی این بچه بازی های آمریکایی ها را هم تایید خواهد کرد یا نه، به هر حال هر بازی ای اصولی دارد و اگر بنا باشد اصول رعایت نشود اصلا نیاز نیست کسی از این پس توافقی امضا کند به سمت قانون جنگل برویم و هر کس زورش بیشتر است حرف اش را به کرسی بنشاند، جامعه جهانی و شورای امنیت و سازمان ملل و ... هم این همه هزینه برای کشورهای جهان نتراشند.
