نمی توان در جهان حکومتی را پیدا کرد که مدعی مردم سالاری نباشد اما عمل حکومت ها است که ثابت می کند کدام حکومت مردم سالار است و کدام مستبد.
سطح استبداد حکومت ها هم در آزادی مطبوعات و رسانه ها و خبرنگاران و طبیعتا آزادی مردم در اظهار نظر و حتی اعتراض به اوضاع خود تعیین می گردد.
هر چه قدر که حکومت ها این آزادی ها که به صورت خلاصه آزادی بیان از آن نام برده می شود را محدود تر کنند طبیعتا مستبد تر به حساب می آیند و هر چه قدر که آزاد تر کنند مردم سالارتر.
پس معیار مردم سالاری حکومت ها را می توان با مقدار آزادی بیان مردم و رسانه ها سنجید.
قبلا حکومت ها خود صاحب رسانه ها بودند و احتکار رسانه ها را در اختیار داشتند به همین دلیل آنها می توانستند آنچه مد نظرشان بود را در ذهن مردم از طریق رسانه های تزریقی خود تزریق کنند.
امروزه دیگر احتکار رسانه ای در سطح جهانی شکسته و مردم نه فقط مختار هستند حرف های کدام رسانه ها را گوش کنند بلکه خود نیز تبدیل به یک رسانه شده اند که از طریق رسانه های اجتماعی اطلاع رسانی انجام می دهند.
اگر برخی حکومت ها تصور می کنند که با محدود کردن خبرنگاران می توانند مردم را از پیدا کردن واقعیت ها دور نگه دارند سخت در اشتباه می باشند.
کشورهای حامی این غولهای رسانه ای وقتی که می بینند که از راه صحیح نمی توانند با روند شکستن احتکارشان مقابله کنند به روش های تعزیری روی می آورند.
مشاهده می کنیم که وقتی اینها توان مقابله با تاثیر رسانه هایی مانند روسیا سگودنیا ، اسپوتنیک، تلوزیون روسیه امروز، العالم، پرس تی وی ، و... را در انتشار حقیقت ندارند روش های تعزیری ای برای مقابله با آنها استفاده می کنند.
یا مجوز آنها را باطل می کنند و یا اینکه خبرنگاران آنها را اخراج می کنند و یا اینکه پخش آنها را روی ماهواره ها قطع ویا حتی سایت های آنها را روی اینترنت می بندند می کنند.
کار به جایی رسیده که حتی شبکه های اجتماعی مدعی آزادی بیان مانند فیس بوک و تویتر و اینستاگرام و واتس اپ وتلگرام و... وقتی که متوجه می شوند که حرف های شخصیتی ویا رسانه ای روی مردم تاثیر گذار است و می تواند احتکار رسانه ای آنها را بشکند اقدام به بستن صفحه های آنها می نمایند.
در یکی از جدید ترین اتفاقات کشور استونی خبرنگاران اسپوتنیک را تهدید کرده که اگر همکاری خود را با موسسه روسیا سگودنیا که تشکیلات مادر اسپوتنیک است قطع نکنند مورد پیگرد قضایی قرار خواهند گرفت.
آنها این تهدید خود را به تحریم های اتحادیه اروپا بر علیه روسیه مستند نموده اند.
البته اسپوتنیک وتشکیلات مادر آن یعنی روسیا سگودنیا در لیست تحریم های اتحادیه اروپا قرار ندارند و این رفتار استونی به نوعی تصمیم خودسرانه دولت این کشور برای مقابله با آزادی بیان به حساب می آید.
چه استونی چه دیگر کشورهای جهان باید متوجه شوند که دیگر دوره استفاده از صدا خفه کن ها تمام شده و هر تیری که شلیک می شود صدایش در همه جای جهان می پیچد حال چه بخواهند صدای چند خبرنگار را خفه کنند چه نه.
حکومت ها اگر اجازه ندهند حقیقت ها منتشر شود و مردم بتوانند اظهار نظر کنند قطعا با یک انفجار بزرگ مواجه می شوند چون حقیقت پنهان نمی ماند و فشارهایی که بر مردم وارد می شود در نهایت یک جا سرباز می کند که شاید به هیچ وجه قابل پیش بینی نبوده.