نمی توان انکار کرد که تحریم های آمریکا فشار زیادی را روی مردم ایران وارد کرده اما باید توجه داشت که مردم ایران آنقدر نجیب هستند و ماجرا را درک کرده اند که حاضر هستند همه سختی ها را به جان بخرند تا خواسته آمریکایی ها محقق نشود.
متاسفانه مشکل اصلی ای که وجود دارد این است که برخی شخصیت های سیاسی و یا حتی شاید بد نباشد بگوییم خط های سیاسی که سالهاست دیگر از مردم دور هستند حاضرند مملکت را به نابودی بکشند اما فقط آنچه آنها می خواهند محقق شود.
برخی هم برای اینکه حرفشان زمین نخورد حاضر هستند هر بلایی سر مملکت بیاید، بیاید اما حرف آنها از سر لجبازی با جناح مقابل هم که شده دوتا نشود.
در این میان مردم هستند که مجبور می باشند تاوان همه اشتباهات این افراد را بدهند.
بعضی ها که زمانی حتی (به قول خودشان) آخر ماه نمی توانستند پول اجاره خود را جور کنند این روزها آنقدر ثروت دارند که ماشین حساب های معمولی در حساب کتاب آن می ماند اما باز هم دست بردار نیستند و به دنبال ران خواری بیشتر می باشند.
این افراد دیگر خود پدرخوانده های باند های مافیایی شده اند که بخش های بزرگی از اقتصاد ایران را در اختیار دارد و با توجه به توان اقتصادی خود در جاهای مختلف از جمله مجلس که محل قانونگذاری مملکت است نفوذ دارند تا اجازه ندهند سیاست هایی که به نفع آنها نیست تصویب شود.
البته مساله به مجلس ختم نمی شود و مشاهده می کنیم که در بسیاری از شوراها نیز نفوذ پیدا کرده اند و در حال چپاول تر و خشک به نام شورای شهر و روستا می باشند.
در حالی که بیشتر مردم از عملکرد شوراها در شهرهای بزرگ مطلع می باشند زمینه سوء استفاده این باندهای مافیایی در روستاها بسیار بیشتر است چون دور از انظار ناظرین هستند و راحت تر می توانند روستایی ها را بترسانند و کنترل کنند تا صدایشان در نیاید.
اگر سفری به خارج داشته باشید و چهره مردم در کشورهای دیگر را ببینید و بعد به تهران بیایید همین که وارد فرودگاه می شوید چهره خسته مردم را مشاهده می کنیم (برخی هم تعبیر افسرده را برای چهره مردم استفاده می کنند).
این در حالی است که فرهنگ و تمدن مردم ایران بر اساس شادابی بنا شده و همین ایرانی ها را اگر در کشور های دیگر ببینید بسیار فرق می کنند.
وقتی می خواهید سوار آسانسور شوید همه به شما تعارف می کنند که بفرمایید شما جلوتر سوار شوید ولی وقتی که در خیابان رانندگی می کنید مردم از روی عصبانیت می خواهند شما را له کنند.
آیا این یک نوع دوگانگی رفتار نیست.
چرا؟
همین راننده ها را اگر در کشورهای همجوار ببینید بسیار قانونمند و با آرامش رانندگی می کنند.
به این دلیل که ته دل مردم غم دارد.
شما نمی توانید بیایید و ببینید مردم در شرایط بسیار دشوار زندگی می کنند و تحت تاثیر قرار نگیرید، به هر حال ما انسان هستیم، قرار نیست دورادور از داخل ماشین به سلیقه خودمان روانشناسی کنیم.
بد نیست برخی که امروزه در حال تکه تکه کردن یک دیگر برای پست و مقام هستند یک بار هم که شده به شهر های دور افتاده ایران سفر کنند ومقداری شرایط فقط و نداری را لمس کنند.
هیچ نقطه مشخصی مد نظرم نیست، هر جای ایران که بخواهید بروید همین است.
برخی از همین رجال سالها است که حتی برای خرید نان هم تا دم نانوایی خانه شان نرفته اند تا ببینند که بعضی ها میایند و نگاه می کنند آیا کسی هست به آنها نان بدهد یا نه.
نمی خواهد خیلی دور بروید.
همین حواشی تهران هم بروید می توانید این افراد را ببینید.
در حالی که برخی از رجال مملکت ما منظورشان از تومان هزار ملیارد تومان است هنوز در بسیاری از مناطق مملکت ما مردم حساب کتاب خود را به ریال می کنند.
ایران کشوری نیست که به دلیل تحریم ها کمر خم کند اما فساد می تواند این مملکت را نابود کند.
ایران کشوری است که خدا به آن آنقدر ثروت خدادادی داده که نیازی به هیچ کشور جهان نداشته باشد آمریکا که هیچ اگر کل جهان هم ایران را تحریم کند نباید ایرانی ها با مشکلی مواجه شوند چون هرآنچه نیاز دارند داخل مملکت هست، اما اینکه برخی در اداره آن ناتوان هستند بحث، بحث دیگری است.
امروز دیگر زمان شعار دادن ویا ژست گرفتن و یا قیافه آمدن برای یکدیگر نیست، هر ایرانی ای که می تواند قدمی برای حل مشکل مردم بردارد باید بیاید وسط و باید همه کمک کنیم تا رانت خواران و فاسدین را از بین ببریم وگرنه کل مملکت نابود خواهد شد و آنانکه طی سالهای گذشته نشان دادند دیگر هر آنچه در چنته دارند استفاده کرده اند و دیگر چیزی ندارند ارائه دهند خود باید کنار بروند.
اگر قوه قضائیه عزم بر برخورد با فاسدین بسته باید کنار اش بایستیم و اجازه ندهیم برخی پدر خوانده های مافیاها ابزارهای سیاسی و جناحی را به میان بکشند تا جلوی مبارزه با فساد را بگیرند.
اما یک دست صدا نمی دهد و قطعا قوه قضائیه نیاز به مجلسی دارد که قوانین مورد نیاز برای برخورد با فساد و دزدی و رانت خواری را تصویب کند، قطعا یکی از اصلی ترین مشکلات مملکت ما نبود قوانین لازم و مناسب جهت پیشگیری و یا برخورد با رانت و فساد است.
اگر دزدی یک آفتابه بدزدد ممکن است طهارت یک نفر را به خطر بیاندازد ولی آنانکه اموال مردم را می دزدند طهارت و ایمان ملیون ها نفر را به خطر می اندازند، پس برخورد با آنها نیز باید به همان نسبت باشد.
اگر ما موفق شویم جلوی فساد و دزدی در مملکت خود را بگیریم آنوقت مطمئن باشید تحریم های آمریکا که هیچ تحریم های شورای امنیت و کل جهان هم روی ملت ایران تاثیر نمی گذارد.
واگر برخی فکر می کنند که باید برای مردم توضیح بدهند که تحریم ها چه شرایطی را ایجاد کرده باید به آنها گفت آیا میدانید مردم چه می کشند؟ آنها هم تاثیر تحریم ها و هم تاثیر فساد را با گوشت و پوست و استخوان تجربه می کنند.
