در حالی که ایران خود از ابتدا یکی از مخالفین اصلی ساختار سیاسی موجود در عراق بوده و هست و سیستم فساد موجود در عراق از همان ابتدا توسط حاکم نظامی کشور اشغالگر یعنی ایالات متحده آمریکا بنا نهاده شده بود اما آمریکایی ها به لطایف الحیل خود توانستند فضایی را ایجاد کنند تا متحدین ایران را به فساد و حمایت از فساد متهم کنند و آنها را در مقابل مردم مقصر جلوه دهند.
آنها همچنین تلاش دارند چهره حشد الشعبی که ناجی واقعی عراق از دست گروه های تروریستی علی الخصوص داعش بوده را نیز تخریب کنند تا پروسه ادغام آن در ارتش عراق را به هم بزنند.
حتی برخی باور دارند دلیل اینکه برخی سیاست مداران که کمر به سرنگونی وی بسته بودند این بود که وی تلاش داشت با فساد آنها مبارزه کند.
بماند که آقای عبد المهدی تلاش داشت که فاصله عراق با اختلافات مربوط به ایران و آمریکا را به صورتی کنار نگاه دارد و عراق را درگیر این جریان ها نکند و همچنین تلاش داشت با تحکیم روابط با روسیه و چین به نوعی تعادل در رابطه با روابط عراق با آمریکا ایجاد کند.
امری که شدیدا موجب نارضایتی آمریکایی ها شده بود.
به هر صورت هر کس به مسایل عراق اشراف داشته باشد می تواند به شما بگوید که عراق در صورتی می تواند روی آرامش را به خود ببیند که ایران و آمریکا پشت پرده به توافقاتی رسیده باشند و پرزیدنت روحانی به صراحت اعلام کرده بود که ایران و آمریکا حد اقل نوزده بار با هم بصورت علنی و غیر علنی مذاکره داشته اند و به توافقاتی رسیده اند، از جمله در مورد چگونگی همکاری جهت ایجاد صلح و آرامش در عراق.
طبق معمول آمریکایی ها باز هم پیابند توافقات خود نبوده اند و باز هم زیر میز توافقات زدند چون جاهای دیگر از ایران ضربه خورده بودند و می خواستند در عراق تلافی کنند.
حمایت ایران از آقای عبد المهدی به دلیل این نبود که وی مهره ایران در عراق به حساب می آمد اما به این دلیل بود که ایران مخالف فرایند برهم زدن ساختار دمکراسی در این کشور از مسیر خیابان بوده و هست.
اگر بنا بر این باشد که هرگونه فرایند سیاسی که به نفع یک طرف نباشد از طریق خیابان بخواهد به هم بخورد قطعا هیچ کس به اندازی همپیمانان ایران که هنوز به خیابان ها نیامده اند این قدرت را ندارد که خواسته خود را از طریق خیابان اعمال کند.
حال با استعفای آقای عبد المهدی توپ در زمین آمریکایی ها و متحدین آنها قرار گرفته تا بخواهند به دنبال راه حلی برای پایان آشوب در عراق باشند.
متحدین ایران هم از جایگاه حامیان دولت به جایگاه معترضین نقل مکان خواهند کرد و قطعا تصور اینکه آمریکایی ها بخواهند کسی را به عنوان نخست وزیر بدون رضایت همپیمانان ایران بر عراق تحمیل کنند یک تصور بسیار ساده می باشد.
مرجعیت هم نسبت به همراهی معترضین با آشوبگران رسما بیانیه داده و از معترضین خواسته با آشوبگران که عموما عوامل آمریکایی هستند همکاری نکنند.
به احتمال زیاد اگر ماجرای آشوبگری بخواهد ادامه دهد احتمال دارد مرجعیت هم پوشش حمایت خود از اعتراضات را بردارد و آنوقت دست نیروهای مردمی برای مقابله با آشوبگران باز شود.
تصور اینکه با آتش زدن ساختمان کنسولگری ایران در کربلا یا نجف جایگاه ایران در عراق تضعیف می شود یک تصور واهی بیش نیست، رابطه مردم ایران و عراق ریشه در تاریخ دارد و این رابطه را نمی توان قطع کرد.
