فیلمی در رسانه ها منتشر شده که بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس و ایمانیوئل مکرون رییس جمهوری فرانسه طی آن در راهروهای سازمان ملل جلوی آقای روحانی رییس جمهوری ایران را می گیرند و تلاش می کنند وی را متقاعد کنند حتی اگر شده در راهروهای سازمان ملل با آقای ترامپ که ظاهرا در راهرویی نزدیک بود خوش و بشی کند.
آقای روحانی هم با پوزخندی تقاضای آنها را رد می کند و به آنها می گوید نه.
شاید بسیاری متوجه نباشد که ماجرا چی به چی است و ساده از این اتفاق بگذرند اما بد نیست اشاره کرد که برخی سران کشورهای همین منطقه حاضر هستند با اشاره ای از یکی از این دو نفر یعنی رییس جمهوری فرانسه ویا نخست وزیر انگلیس خود را از بالای قله کوه هم که شده پرت کنند چه برسد داخل آب استخر.
جالب تر اینکه رییس جمهوری ایالات متحده آمریکا هم آن طرف منتظر باشد تا بلکه رییس جمهوری ایران حاضر باشد نیم نگاهی به او بکند و از دور هم شده برایش دستی تکان دهد.
آن هم کجا؟
در مقر سازمان ملل در نیویورک قبل اقتصادی ایالات متحده آمریکا مکانی که مرکز اقتدار ایالات متحده و همپیمانان اش به حساب می آید.
اگر به سخنرانی های نمایندگان اسراییل و عربستان سعودی در سازمان ملل توجه داشته باشید می بینید رقبای ایران در منطقه بسیار ناراحت بودند و از خود بی خود شده بودند ومثل اسپند روی آتش بودند.
وزیر امور خارجه عربستان دیگر نمی دانست چگونه تقاضا کند که با ایران صحبت نکنید و به تحریم و فشار بر علیه آن ادامه دهید.
وزیر امور خارجه اسراییل هم عمده صحبت خود را متوجه ایران کرده بود و از هیچ تهمتی بر علیه ایران دریغ نکرد.
به هر صورت این دو سکانس یعنی التماس رهبران اروپایی برای ملاقات روحانی با ترامپ از یک سو و التماس وزرای امور خارجه عربستان و اسراییل برای صحبت نکردن با ایران وادامه تحریم ایران به نوعی نشان داد که رییس جمهوری ایران با دست پر به سازمان ملل رفته در حالی که حریفان او با دست خالی به رویارویی آمده اند.
اگر به زبان دیگر بخواهیم این ماجرا را تفسیر کنیم می توانیم بگوییم رییس جمهوری ایران به عنوان نماینده کشوری به مجمع عمومی سازمان ملل سفر کرده که یک ابرقدرت منطقه ای به شمار می آید و خود حامی بسیاری از کشورها و ملت های منطقه می باشد در حالی که نمایندگان عربستان سعودی و اسراییل به عنوان کشورهای ضعیف که محتاج حمایت دیگران می باشند به سازمان ملل رفته اند.
همه این ماجراها به این دلیل بوده و هست که ایران با سیاست زیرکانه خود اجاز داد غربی ها همه برگه های خود را در قبال ایران بسوزانند و از سوی دیگر طی چهار پنج ماه اخیر ایران توانست برگه های بسیار زیادی را به دست آورد که نشان داد این کشور عدد سختی در معادلات منطقه ای به حساب می آید و به این راحتی ها نمی توان به آن ضربه زد.
چه کار ایران باشد چه کار ایران نباشد حوادث حمله به نفت کش ها و هدف قرار گرفتن لوله نفت عربستان به سمت دریای سرخ و همچنین هدف قرار گرفتن تاسیسات نفتی آرامکو نشان داد که اولا ایران نیاز ندارد تنگه هرمز را ببندد تا صادرات نفت و انرژی منطقه متوقف شود و دوما ایران از اقتدار بسیار بالایی برخوردار است که طرف مقابل آن را تا به حال دست کم گرفته بود و ثالثا طرف های مقابل ایران در حد و قواره ای نیستند که در شعارهای خود بر علیه ایران نشان می دهند.
سرنگونی پهباد آمریکایی و توقیف کشتی انگلیسی هم نشان داد که با افزایش تنش ها وفشارها بر ایران ایران ممکن است دست به هر کاری بزند و از اینکه بخواهد با آمریکا و یا انگلیس درگیر شود هیچ ابایی ندارد.
همه این موارد منجر به آن شده که اروپایی ها توجه کنند ادامه روندی که با خروج ایالات متحده از برجام شروع شد فقط به ضرر ایران نیست بلکه به ضرر آنها هم هست و به همین دلیل همه غرور خود را کنار گذاشته اند تلاش دارند ایران را راضی کنند تا آبروی ترامپ را حفظ کند و کاری کند که این اشتباه رییس جمهوری آمریکا ختم به خیر شود.
برخی شایعات مبنی بر اینکه اروپایی ها تهدید کرده اند اگر ایران گام چهارم را بردارد از برجام خارج می شوند نیز مطرح شده.
انگار حضور آنها در برجام خیلی موثر بوده که خروج آنها موثر باشد.
ارزش حضور کشور یا کشورهایی در برجام و یا هر توافق نامه دیگر منوط به اجرای تعهدات آنها در توافقنامه می باشد و نه ثبت نام آنها.
علیرغم اینکه اروپایی ها به عنوان ضامن برجام را امضا کرده بودند اما از همان روز اول آنها به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکردند و فقط به شعار دادن اکتفا نمودند.
البته مشخص است که اروپایی ها تلاش دارند سنگ های آخر خود را بزنند تا ببینند از چه برگه هایی برای فشار به ایران می توانند استفاده کنند.
فراموش نکنید وقتی که آقای ترامپ تصمیم گرفت از برجام خارج شود اروپایی ها جلوتر از آمریکایی ها چمدان های خود را بسته بودند و در اجرای تحریم ها از آمریکایی ها سبقت گرفتند.
آقای روحانی یک دیپلمات کارکشته می باشد و کسی نیست که با جوک های بوریس جانسون و یا تعارفات ایمانیویل مکرون حاضر باشد دل به دریا بزند.
وی در زمان لازم هم شیرجه زن خوبی هست و هم شناگر ماهر و تا وقتی که شرایط مناسب نباشد نه آقای روحانی و نه هیچ دیپلمات دیگری حاضر خواهند بود در حوضچه اروپایی ها در کنار آمریکایی ها به شنا بپردازند چون می دانند هدف آمریکایی ها و اروپایی ها حد اقل در حال حاضر این است که سرشان را زیر آب کنند.
وفعلا شرایط مناسب نیست، اروپایی ها به جای این کارها باید تلاش کنند شرایط مناطب را فراهم کنند.
