آقای عبد ربه منصور هادی از هتل های ریاض و آقای عيدروس الزبيدی، رهبر نيروهای موسوم به كمربند امنيتی ويا مجلس انتقالی كه همانا نظامیان تجزیه طلب به حساب می آید، از هتل های ابوظبی هدایت نیروهای خود را عهده دار می باشند.
رهبران هتل نشین آنقدر غذای چرب و نرم آشپز های هتل های درباری را خورده اند که اصلا نمی توانند تصور کنند یک روز همراه مردم یمن زندگی کنند.
آقای عبد ربه منصور هادی آنقدر در کشور خود حامی و قدرت ندارد که مجبور شده به التماس بیافتد تا عربستان سعودی مجددا همپیمانان او را در عدن به قدرت برسانند و از سوی دیگر عبدروس الزبیدی هم همین که شهر را از دست داده از امارات عربی متحده تقاضا کرده تا شهر و شهروندانش را بمباران هوایی کنند.
هیچ کدام از دو رهبر حتی یک ذره احساس میهن پرستی ندارند تا فکر کنند که بمباران عدن منجر به کشته شدن مردمی می شود که طی این چند سال اخیر خواسته و یا ناخواسته میزبان نیروهای وابسته به آنها بوده اند.
به همین دلیل هم پنج سال است علیرغم همه امکانات نظامی و مالی و اقتصادی و کمک های خارجی وگسیل ده ها هزار مزدور خارجی نیروهای وابسته به ائتلاف سعودی هنوز اینها یک وجب هم نتوانسته اند در جبهه ها تغییر ایجاد کنند.
نیروهایی که طی کمتر از یک روز یک شهر مانند عدن را از دست می دهند یا به دست می آورند حتی یک وجب در شمال نمی توانند نفوذ کنند.
چون در جنوب اعتقاد حاکم نیست بلکه این پول عربستان سعودی و یا امارات عربی متحده حاکم است و همه جنگجو ها به مزدورانی برای این پول ها تبدیل شده اند.
طبیعی است که این مزدوران چون اعتقادی به رهبران هتل نشین خود ندارد حاضر نباشند جان خود را به خطر بیاندازند و برای آنها بجنگند، قطعا آنها نیاز دارند تا زنده بمانند و آخر ماه پول ها را دریافت کنند و بتوانند استفاده کنند.
با این شرایط آیا می توان تصور کرد روزی روزگاری برسد و نیروهای وابسته به رهبران هتل نشین بتوانند بر یمن حکومت کنند؟
