پوتین جودوکار است؛ به دنبال شطرنج نباشید!

وال استریت ژورنال ادعا كرد كه رئیس جمهور روسیه اصلاحات دموکراتیک در این کشور را محدود کرده و یک مسیر توسعه اقتدارگرایی را انتخاب کرده است. روسیه ضعیف است، اما رهبر آن قادر است از سردرگمی و بی احتیاطی غرب سود ببرد.

با این وجود، روسیه موفق شد وضعیت خود را به عنوان یک بازیگر جهانی بدست آورد. نویسنده وال استریت ژورنال در مورد چگونگی موفقیت پوتین تعمق می کند. آنجلا استنت Angela Stent، رئیس مرکز تحقیقات روسی و اروپای شرقی دانشگاه جورج تاون آمریکا می نویسد: 20 سال از زمان روی کار آمدن ولادیمیر پوتین گذشت. در 9 اوت 1999، رئیس جمهور بیمار روسیه ، بوریس یلتسین جانشین خود را انتخاب کرد و یک مامور ناشناس سابق کا گ ب را به عنوان چهارمین نخست وزیر روسیه در 17 ماه منصوب کرد. یلتسین گفت: پوتین در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری 2000، انجام اصلاحات را در روسیه تضمین می کند.

در طی دو دهه ای که پوتین به رهبری کشور دسترسی پیدا کرد، او به عنوان رئیس جمهور و نخست وزیر، شاهد بود که چهار رئیس جمهور ایالات متحده و بسیاری از رهبران سایر کشورها تعویض شدند. یک سال پس از به قدرت رسیدن ، پوتین اصلاحات را منحل کرد و یک دوره اقتدارگرایانه را انتخاب کرد. با این حال، وی همچنین توانست با وجود تضعیف اقتصاد روسیه ، اقتدار روسیه را در صحنه جهانی بازگرداند. تولید ناخالص داخلی روسیه از ایتالیا کوچکتر است ، جمعیت آن در حال کاهش است ، زیرساخت ها پیر می شود ، بودجه روسیه به شدت به صادرات نفت و گاز وابسته است و فساد گسترده است.

با وجود همه این عوامل محدود کننده، روسیه موفق شد جایگاه خود را در جدول "هیئت مدیره جهانی" بدست آورد و یک بازیگری که منافع سیاسی خارجی و داخلی کشورهای غربی را تضعیف می کند. پوتین چگونه به این کار موفق شد؟

آمریکایی ها اغلب روس ها را به عنوان شطرنج بازان ماهر می بینند. با این حال ، ورزش پوتین شطرنج نیست بلکه جودو است. رئیس جمهور روسیه زمانی اعتراف كرد كه در كودكی "قلدر" بوده و ورزش های رزمی به او كمك كرده تا از خیابان خارج شود. او ادعا می کند که جودو به او نظم و انضباط را می آموخته  و چشم اندازی خاص به زندگی القا کرده است.

در جودو ، یک حریف ضعیف در نگاه اول می تواند از قدرت و اراده درونی خود برای شکست دادن حریف قوی تر استفاده کند. برای این کار لازم است کاری کرد تا دشمن از تعادل خارج شود و با استفاده از بی نظمی موقتی وی به پیروزی رسید. پوتین نشان داده است که او ماهرانه می داند که چگونه می تواند از فرصت هایی که با سردرگمی غرب و بی نظمی رهبران غربی به او ارائه می شود، استفاده کند. هنگامی که پوتین پس از یلتسین به قدرت رسید، وی پیش از این برنامه ای برای بازگشت روسیه به وضعیت یک قدرت بزرگ داشت. در دوران پس از جنگ سرد، غرب استراتژی مشابهی نداشت و روسیه از این مزیت نسبت به یک دشمن قدرتمندتر استفاده کرد. پوتین مهارت های خود را در خاورمیانه نشان می دهد، جایی که روسیه برای اولین بار در سه دهه به عنوان یک بازیگر قدرتمند بازگشت و تعامل با همه طرف های در حال اختلاف منطقه را آغاز کرد. نقطه عطفی در سال 2013 رخ داد. پرزیدنت اوباما به بشار اسد از عدم پذیرش عبور از "خط قرمز" در مسئله استفاده از سلاح های شیمیایی هشدار داد، ولی نیروهای دولتی سوریه بازهم از سارین در برابر شورشیان استفاده کردند. روسیه مسئولیت آن حمله را بر عهده   شورشیان گذاشت. اوباما که در آن لحظه با مقاومت جدی در داخل ایالات متحده روبرو شد ، ایده حملات هوایی علیه رژیم اسد را کنار گذاشت. خط قرمز به سادگی پاک شد. پس از آن ، پوتین به عنوان یک صلحساز در این شرایط مداخله کرد و پیشنهاد کرد که ایالات متحده و روسیه با هم کنترل روند از بین بردن ذخایر سلاح های شیمیایی سوریه را کنترل کنند.

پوتین با نزدیک شدن به رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه که به دلیل امتناع آمریکایی ها از استرداد فتح الله گولن و به دلیل انتقاد آنها از سرکوب اعتراضات در داخل ترکیه ، موفق شده است تنش درونی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را افزایش دهد. در ماه ژوئیه، پوتین پیروزی مهمی را کسب کرد که ، با وجود ممنوعیت های ناتو ، ترکیه اولین سیستم موشکی ضد هوایی اس 400 ساخت روسیه را دریافت کرد، که ایالات متحده را وادار کرد تا فروش هواپیماهای اف 35 را لغو کنند. برای شادی بزرگ پوتین، این کار، سؤال مهم دیگری را با حدت مطرح کرد: آیا ترکیه مستقر در ناحیه استراتژیک می تواند بخشی از اتحاد ناتو باشد؟

علاوه بر این ، روسیه از سرد شدن مناسبات بین دولت اوباما و عربستان سعودی برای برقراری روابط محکم با سعودی ها استفاده کرد. همکاری آنها که قبلاً فراتر از بخش نفت نبود، اکنون زمینه سرمایه گذاری و دیپلماسی را نیز در بر می گیرد و سفر پادشاه سلمان به مسکو در سال 2017 این همکاری را محکم کرد.

علاوه بر این، پوتین از این فرصت استفاده کرد که جنگ فزاینده  تجاری دولت ترامپ با چین این امکان را فراهم می کند که مشارکت رو به رشد روسی و چینی را گسترش دهد و مسکو را از نظر پکن در زمینه همکاری های نظامی - فنی، ضروری جلوه دهد. در سپتامبر سال گذشته ، نیروهای مسلح چین برای اولین بار در رزمایش مشترک در شرق دور روسیه شرکت کردند. در ماه ژوئیه امسال ، بمب افکن های روسی و چینی اولین گشت مشترک هوایی در آسمان بر فراز دریای ژاپن را انجام دادند. پوتین موفق شده است با شی جین پینگ، رهبر استبدادی که در نظرهای پوتین سهیم است، همکاری کند. شی هرگز از پوتین و سیاست داخلی وی انتقاد نمی کند.

سرانجام، پوتین موفق به فشار بر نقاط درد اتحادیه اروپا شد. هرچه بروکسل از مجارستان بخاطر عدول آن از ارزش های لیبرال انتقاد کند ، نخست وزیر مجارستان ویکتور اوربان به مسکو نزدیک تر می شود که او را تحسین می کند و ترجیحات اقتصادی و سیاسی را به وی پیشنهاد می دهد. دولت پوپولیستی ایتالیا نیز در حال تبدیل شدن به حامی علنی پوتین و منتقد تحریم های ضد روسی است.

اکنون که ولادیمیر پوتین بیستمین سالگرد ورودش به کرملین را جشن می گیرد، وی هم اینک ثابت کرده است که او یک قهرمان جودوکار واقعی است و می تواند از اختلافات در غرب استفاده کند. او منتظر فرصت مناسب بعدی برای تقویت نفوذ روسیه در صحنه بین المللی است و می تواند به سرعت واکنش نشان دهد. او می داند چگونه باید عمل کند.