اسپوتنیک - مجله وال استریت ژورنال چاپ آمریکا می نویسد: حمله یک سیارک به زمین فقط از آن ادبیات گمانه زن نیست. حتی اگر ما موفق به پیدا کردن یک سیارک کوچک اما خطرناک در راه به سمت زمین نباشیم، ما در حال حاضر هیچ راهی برای جلوگیری از وقوع تصادم را نداریم.
در ماه مه سال جاری، یک گروه از دانشمندان از سراسر جهان در حومه واشنگتن جمع شده بودند تا سعی کنند پاسخ به یک سوال مبرم را بدهند: با سیارکی در حال پرواز به سوی زمین چه باید کرد؟
ستاره شناسان در یک رصدخانه واقع در کوه های هاوایی، در فاصله 56 میلیون کیلومتری از زمین، یک سیارک با قطر 245 متری را کشف کردند و آن را 2019 PDC نامیدند. این سنگ آسمانی مطابق استانداردهای سیارک ها، نسبتا کوچک است و به هیچ وجه شبیه آن قطعه ده کیلومتری سنگ کیهانی نیست که احتمالا دایناسورها را 65 میلیون سال پیش نابود کرده است. با این وجود، سیارک با سرعت تقریبا 50 هزار کیلومتر در ساعت پرواز کرد و اگر به زمین فرو ریخت، قدرت انرژی که بیرون می داد را معادل انفجار 500 مگاتن TNT، که حدود 10 برابر قدرتمندتر از هر بمب هسته است که تا کنون تولید شده است.
همه اینها بسیار مهیب بود، اما خوشبختانه واقعا اتفاق نیفتد. دانشمندان در ششمین کنفرانس دفاع سیاره ای که توسط آکادمی بین المللی فضانوردی در کالج پارک مریلند برگزار شد، در یک سناریوی بسیار جنجالی اما مبتنی بر یک پژوهش علمی برای جلوگیری از برخورد احتمالی یک سیارک با زمین شرکت کردند.
این دفعه آسمان بر روی زمین سقوط نکرد، اما سوالاتی که موجب اجرای این "تمرینات" شد، هنوز هم مبرم باقی می مانند. بسیاری از دانشمندان معتقدند که موثرترین وسیله برای مقابله با تهدید ناشی از یک سیارک کوچک، ارسال یک فضاپیمای بدون سرنشین با دستگاه انفجاری هسته ای است که می تواند به آن حمله کرده و آن را منفجر کند یا آن را از مسیر بیرون بکشد. اما گزینه با سلاح هسته ای در واقع با موانع جدی مواجه است. بنابراین، پس از بحث های داغ، دانشمندان گرد هم آمده در مریلند تصمیم گرفتند تا در برابر این سیارک وحشتناک، ناوگانی از فضاپیماهای بدون سرنشین و غیر هسته ای که قادر به وارد آوردن "ضربات سینتیک" بر روی آن هستند، استفاده کند. در حقیقت، این تکنولوژی یک گلوله توپ است: شما دستگاه را از فلزات جامد پر می کنید و سپس آن را به سیارک پرتاب می کنید - نه برای از بین بردن، بلکه برای کم کردن سرعت آن. بدین ترتیب، زمانیکه سیارک به نقطه ملاقات تعیین شده با زمین می رسد، سیاره ما ضمن حرکت در مدارخود از تاثیر سیارک دور شده و به حرکت بی خطر بدون هیچ گونه آسیبی ادامه خواهد داد و سنگ آسمانی خطا خورده و با زمین برخورد نخواهد کرد.
تنها امید این بود که این قطعه را با کمک سلاح هسته ای نابود کنیم. اما موشک های هسته ای بالستیک موجود، برای رهگیری اهدافی در فضا در نظر گرفته نشده بودند، اما برای راه اندازی یک فضاپیمای حامل سلاح های هسته ای به سمت آن سیارک، ما زمان کافی نداشتیم. نیویورک محکوم به قبول ضربه فضایی بود. میلیون ها نفر از ساکنان آن شهر غول پیکر تخلیه شده اند، سیارک مانند یک توپ آتشین بر فراز پارک مرکزی منفجر و منهتن از صفحه زمین زدوده شد.
خوشبختانه، در واقع، منهتن هنوز امن و امان است. اما این تمرین به ما یادآوری کرد که حفاظت از سیاره خاکی ما از سیارک ها - موضوع علمی و تخیلی نیست، بلکه چیزی جدی و ضروری است. سقوط سیارک ها، که تمام مناطق را ویران می کنند و تغییرات آب و هوایی فاجعه بار را ایجاد می کنند، به طور میانگین تنها در هر 100000 سال یک بار یا حتی کمتر اتفاق می افتد. درست است که زمین به طور مداوم توسط سیارک های کوچک بمباران می شود، که تقریبا همیشه در اتمسفر بالا می سوزند و به شکل شهاب سنگ ها فرو می ریزد. در دسامبر 2018، یک سیارک که قطر آن 10 متر بود، برفراز دریای برینگ منفجر شد و انرژی مساوی دو هزار بمب هیروشیما را بیرون داد - اما به استثنای چند ماهواره و سیستم های حسگر، هیچ کس حتی متوجه آن نشد.
بزرگترین خطر ناشی از بزرگترین و یا کوچکترین سیارک ها نیست، بلکه از سوی سیارک های متوسط است. در طول دو دهه گذشته، شکارچیان سیارک ناسا مدارهایی را از بیش از 20،000 سیارک، که همچنین به عنوان اشیاء نزدیک زمین شناخته می شوند و در نزدیکی زمین، در حال چرخش بدور خورشید هستند، ردیابی کرده اند.
از این تعداد، حدود 2000 تا به عنوان بالقوه خطرناک طبقه بندی شدند: اینها سیارک هایی به اندازه بس بزرگ (دارای قطر بیش از 140 متر) هستند که باعث ویرانی های محلی می شوند. و مهمتر از همه، مسیرهای آنها به اندازه کافی نزدیک به زمین می باشند تا از لحاظ نظری شروع به تهدید کنند.
صدها هزار سیارک دیگر نزدیک به زمین، بزرگ و کوچک، هنوز کشف نشده اند. ما هیچ خبری نداریم که آنها در حال حاضر کجا هستند. در تاریخ 15 فوریه 2013، یک سیارک نسبتا کوچک با قطر کمی کمتر از 20 متر، با سرعت حرکت 70 هزار کیلومتر در ساعت، در فضای اطراف شهر چلیابینسک روسیه منفجر شد و موج ضربه ای ایجاد کرد که موجب صدمه دیدن یک و نیم هزار نفر شد. هیچکس ندیده بود که آن جرم سماوی چطور به زمین نزدیک شد. ما باید مسیر های این دشمنان ناشناخته را هر چه زودتر پیدا و رصد کنیم. بودجه ناسا برای دفاع "سیاره ای" در سال 2019 تنها 150 میلیون دلار بود و این فقط 1 درصد از کل بودجه آژانس فضایی است که معادل 21.5 میلیارد دلار می باشد.
همچنین مشخص نیست که آیا ما می توانیم مسیر سیارک های کوچک اما خطرناک در حال پرواز به سوی ما را تغییر دهیم یا نه؟ اگر ما یکی از آنها را ثبت کنیم. هیچ یک از روش های متفاوتی که به نظر می رسد منعکس کننده یک سیارک است در شرایط واقعی مورد آزمایش قرار نگرفته است - و تمریناتی که در کنفرانس انجام شد نشان داد که هنگام استفاده از تکنولوژی های جدید، چیزی ممکن است اشتباه باشد.
در طول بیش از 4.5 میلیارد سال موجودیت حیات، زمین میلیون ها بار توسط سیارک های وزین آسیب دیده است و این حملات به ناچار دوباره اتفاق خواهد افتاد - در دویست سال یا در اوایل سه شنبه آینده. بنابراین، سوال این نیست که آیا بشریت یک بار دیگر با مشکل برخورد با سیارک مواجه خواهد شد یا نه؛ سوال این است که این اتفاق دقیقا چه وقت خواهد افتاد.
