سال 2011 سازمان ملل این روز مهم برای بشریت را گرامی داشت و 12 آوریل را به عنوان روز فضانوردی انتخاب کرد.
اهمیت این اقدام در این بود که مسیر فرستادن فضانورد به فضا باز شد و آرزوی دیرینه بشر برای فتح فضا محقق شد، بشر از آن پس برای بشر باز شد.
از ابتدای تاریخ ، بشر باور داشت که از خارج از کره خاکی به این کره مهاجرت کرده و از علمای دینی و مذهبی گرفته تا دانشمندان همه باور داشتند که هم انسان ها در جستجوی مکانی که بشر از آن به زمین کوچ کرد بودند و هستند.
بسیاری هم باور دارند که شاید انسان های دیگری در کهکشان زندگی می کنند و شاید هم با پیدا کردن آنها ما بتوانیم به اصول وریشه های خود برگردیم.
شاید هم بازگشت انسان ها به ریشه های خود بتواند این کره خاکی که توسط انسان ها به سمت نابودی پیش میرود را نجات داد.
تا وقتی که آقای گاگارین در فضا سیر نکرده بود بسیاری باور نداشتند که انسان می تواند از کره خاکی خارج شود اما گاگارین روس توانست این تابو را بشکند.
در سال 1998 پانزده کشور تصمیم گرفتند ایستگاه فضایی بین المللی را ایجاد کنند و این ایستگاه جایگاهی باشد برای همکاری فرا ملیتی انسان ها، بلکه این ایستگاه منجر به آن شود که به جای تلاش برای نابودی بشریت از دور نظاره گر کوچک بودن این کره خاکی بزرگ در برابر بزرگی انسانیت و بشریت باشند و به فکر باشند با همکاری و همدلی کره خاکی را نجات دهند.
متاسفانه حرص و طمع انسان ها هنوز که هنوز است جایی برای این همکاری و همدلی نگذاشته و علیرغم همه تلاش ها امروزه شاهد آن هستیم که این ایستگاه فضایی هم برای خود به نوعی مرزبندی پیدا کرده و برخی کشورها به جای اینکه به دنبال اهداف والای انسانی باشند به دنبال آن هستند که از اطلاعات به دست آمده برای اقتدار مالی و نظامی خود استفاده کنند.
آقای گاگارین فرصت نداشت تا زنده بماند و سال 2011 را ببیند و شاهد آن باشد که سازمان ملل نیز به اقدام او ارج نهاده اما به هر حال تاخیر در تعیین روز جهانی فضانوردی به این دلیل بود که آمریکایی ها مقاومت می کردند تا این روز که نماد موفقیت یک فضا نورد روس است در تقویم بین المللی ثبت گردد.
به هر حال در یک حرکت بسیار تاثیر گذار سازمان ملل این روز را تصویب کرد تا نشان دهد که ارج نهادن به این روز بسیار مهم تر از آن است که درگیر ماجراهای سیاسی و خودخواهی های انسانی گردد.
شاید این روز بتواند تلنگری به همه انسان ها باشد تا متوجه شوند انسان چه قدر قدرت دارد تا به اهداف خود برسد و اگر همه انسان ها می توانستند به فضا بروند می توانستند متوجه شوند این کره خاکی چه قدر کوچک است و چه قدر بی ارزش است که بخواهیم برای آن بجنگیم و هم نوعان خود را نابود کنیم.
شاید انسان ها متوجه می شدند که بله احتمال آن وجود دارد که ما انسان ها از کره دیگری به این کره آمده باشیم و همانگونه که توانسته ایم دور کره زمین بگردیم ممکن است روزی برسد بتوانیم فضا را در نوردیم وبه کره مادری خود برگردیم اما اگر به سمت و سوی نابودی بشریت پیش برویم شاید این کره خاکی هم به جایی تبدیل شود که در نهایت مجبور باشیم از آن کوچ کنیم.
حال چه کسانی خواهند توانست از آن کوچ کنند؟
شاید هم آنهایی که می دانند توان و ثروت کوچ کردن از این کره خاکی را ندارند به خود آیند و برای بقای آن تلاش کنند و جلوی نابود کنندگان آن را بگیرند.
