می توان گفت تا به حال کم و بیش ایران تنها کشور همسایه پاکستان بود که از گزند فعالیت گروه های تندرو تروریستی در این کشور به نوعی در امان بود اما امروزه ایران نیز مانند هند و افغانستان تحت تاثیر فعالیت این گروه ها قرار گرفته.
بر کسی پوشیده نیست که ریشه گروه های تروریستی وهابی مانند القاعده و طالبان در مدارس مورد حمایت عربستان سعودی در پاکستان کاشته شده و زمانی که ایالات متحده تصمیم گرفت با شوروی در افغانستان بصورت واسطه ای درگیر شود به این گروه ها پر و بال داد.
بعد ها همین گروه ها الهام بخش دیگر گروه های تروریستی از شرق آسیا گرفته تا غرب آفریقا و اروپا شدند و امروزه کل جهان با فعالیت این گروه های تروریستی درگیر می باشد.
همه کارشناس ها هم بخوبی می دانند که سازمان های امنیتی پاکستان با پشتیبانی ایالات متحده و همپیمانان اش، هم زمینه فعالیت این گروه ها را فراهم می کنند وهم هدایت آنها را.
علیرغم اینکه اسامه بن لادن ، که دست پرورده آمریکا بود، بعد ها دشمن شماره یک ایالات متحده به حساب می آمد، اما طبق گزارش آمریکایی ها وی را در پاکستان ونزدیک یک پایگاه نظامی یافتند.
دیگر همسایه شرقی پاکستان یعنی هند هم از فعالیت گروه های تروریستی مورد حمایت پاکستان آسایش نداشته و همین چند روز پیش هم عملیات تروریستی بر علیه گروهی از نظامیان هندی توسط این گروه های تروریستی انجام شد.
اینکه پاکستان مدعی باشد روابط خوبی با ایران دارد و به هیچ وجه از فعالیت گروه های تروریستی مخالف ایران خبر ندارد، پاسخ قانع کننده ای برای ایرانی ها به حساب نمی آید و اگر ایرانی ها تا به حال تلاش کرده اند مسیر راه حل سیاسی و دیپلماتیک را برای جلوگیری از حضور این گروه ها در خاک پاکستان استفاده کنند نمی تواند راهکاری ابدی به حساب آید.
بدیهی است که برخی کشورهای دشمن با ایران و پاکستان تلاش دارند مرز های میان دو کشور را بحرانی کنند و ایرانی ها را وادار به واکنش نظامی نمایند تا بلکه جنگی میان ایران و پاکستان در گیرد.
مشخص است این کشورهای عربی جسارت رویارویی مستقیم با ایران را ندارند و به همین دلیل مانند زمانی که از صدام حسین برای راه انداختن یک جنگ بر علیه ایران حمایت کردند امروزه تلاش دارند پاکستان را درگیر این ماجرا کنند.
صبر ایرانی ها هم حدی دارد و اگر راهکار های سیاسی جواب ندهد قطعا به دنبال راهکار های دیگر خواهند رفت اما اینکه این راهکارها چه باشد احتمالا فقط مقامات امنیتی و نظامی و سیاسی می دانند چه هست.
ولی به هر حال این راهکارها می تواند از حمله نظامی به پایگاه های تروریست ها گرفته تا حمایت از گروه های مخالف این گروه ها در خاک پاکستان و یا حتی فضا سازی برای فعالیت گروه های مخالف پاکستان در مرز پاکستان باشد.
به نظر می رسد با توجه به شرایط روابط خوب سیاسی فیما بین ایران و پاکستان حد اقل ایرانی ها فعلا به دنبال راهکار حمله نظامی مستقیم در داخل خاک پاکستان نخواهند بود مگر اینکه این عملیات با هماهنگی دولت پاکستان یا بصورت مشترک با ارتش پاکستان باشد.
ولی اگر این اتفاق پیش نیاید ممکن است ایرانی ها برای تشر زدن به پاکستان فضایی را برای فعالیت مخالفین پاکستان در مرزهای فیما بین دو کشور فراهم کند.
امروزه پاکستانی ها بسیار از حضور هندی ها در بندر چابهار و طرح احداث کانال شمال به جنوب ناراحت هستند و باور دارند که سازمان های اطلاعاتی و امنیتی هند از این ماجرا برای تجسس و یا کنترل مرزهای غربی پاکستان استفاده می کنند اما شواهد نشان می دهد که ایرانی ها، حد اقل تا الآن، به هیچ وجه اجازه چنین فعالیتی را به هندی ها نداده اند ولی ادامه فعالیت گروه های تروریستی مقیم در پاکستان بر علیه ایران می تواند زمینه ای برای همکاری بیش از پیش ایران و هند و حتی افغانستان جهت کنترل این همسایه دردسر ساز ایجاد کند و قطعا این ماجرا به ضرر پاکستان تمام خواهد شد.
با توجه به شرایط داخلی متزلزل رهبران کشورهای عربی که پاکستان را تشویق می کنند به این گروه های تروریستی فضا دهد می توان گفت شرط بندی روی این کشورها شرط بندی روی اسب لنگ به حساب می آید و با توجه به نشستن نمایندگان این کشورها با آقای نتانیاهو سر میز شام در ورشو قطعا بسیاری از مردمان این کشورها امروز ناراحت هستند و ایران هم می تواند از این شرایط بهره ببرد و کشورهای پشتیبان این تروریست ها را دچار چالش نماید.
بدیهی است در این شرایط اگر اینان یک سنگ بر علیه ایران پرتاب کرده باشند با رگباری از سنگ ها مواجه خواهند شد و آنوقت پاکستان تنها خواهد ماند و قطعا ایرانی ها این روز ها و شهدایشان را فراموش نخواهند کرد.
