بعضی وقت ها که صحبت از ضعف آمریکایی ها در درک شرایط منطقه می کنیم شاید بسیاری ندانند ماجرا چیست اما به هر حال شاید بتوان ماجرا را در یک جمله از یکی از مقام های افغان خلاصه کرد.
یکی از دیپلمات های اروپایی در تهران به نقل از یک دیپلمات آمریکایی در کشورش برای بنده تعریف می کرد و می گفت آقای پمپئو شدیدا مقامات افغانستان را در فشار قرار داده بود که با تحریم های آمریکا بر علیه ایران همکاری کنند ودر نهایت یکی از مقامات افغانستان به او گفته بود که اگر افغانستان بخواهد با ایالات متحده در زمینه تحریم ایران همکاری کند وقتی که او به افغانستان می آید هواپیمایش سوخت برای بازگشت به آمریکا نخواهد داشت.
این مقام افغانی به آقای پمپئو گفته که حتی نیروهای آمریکایی در افغانستان سوخت برای ماشین های خود نخواهند داشت.
در واقع پمپئو در سفر اخیر خود به دیگر کشورهای منطقه نیز با پاسخ های مشابه مواجه شد.
به عراقی ها گفتند که رابطه اقتصادی شان با ایران را قطع کنند.
در پاسخ به او گفتند چراغی که بالاسرت روشن است برقش از ایران می آید، اگر الان اتاق در این سرما گرم است چون گاز اش از ایران می آید، همان خورشتی که می خوری مواد اش از ایران آمده پس چگونه توقع داری ما ایران را تحریم اقتصادی کنیم؟
این روزها خبرهایی در رسانه ها منتشر می شود مبنی بر اینکه به دلیل قاچاق دام از ایران به کشورهای همجوار قیمت گوشت در ایران بالا رفته.
چند سال است در اخبار بحث کولبران و حتی کشته شدن برخی از آنها در مناطق کوهستانی مطرح می شود.
البته این موارد در مراودات کشورهای دیگر منطقه مخصوصا پاکستان و امارات عربی متحده نیز صدق می کند.
آیا فکر می کنید که مثلا حتی اگر دولت های ایران و عراق تصمیم بگیرند روابط اقتصادی شان را خود قطع کنند همین قاچاقچی ها می گذارند این رابطه قطع شود.
پاکستان با سه کشور هم مرز می باشد.
هند که دشمن پاکستان است، اقغانستان که مشکلات سیاسی و امنیتی عدیده ای با پاکستان دارد و ایران که روابط بسیار صمیمی و دیرینه دوستی ای با ایران دارد.
حال آیا ایالات متحده می تواند از پاکستان توقع داشته باشد با ایران قطع رابطه اقتصادی کند؟
کم و بیش همین ماجراها نسبت به دیگر کشورهای آسیای میانه مثل ترکمنستان- ارمنستان و آذربایجان نیز صدق می کند.
چیزی که آمریکایی ها نمی توانند درک کنند این است که علیرغم همه اختلافاتی که مثلا ایران با امارات ویا کویت ویا حتی بحرین وجود دارد، نفوذ تاریخی ایرانی ها در کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بسیار زیاد است.
عمده اعضای عشیره ویا قبیله امیر امارات که معروف قواسم هستند اصالتا ساکن منطقه بندر لنگه در ایران می باشند.
حتی همین ماجرا در مورد قبایل دیگر در کشورهای عرب حوزه خلیج فارس صدق می کند و آمریکایی ها هنوز نتوانسته اند درک کنند که این رابطه و ترابط میان ایران و ملت های این کشورها به دلیل روابط دیرینه فرهنگی و اجتماعی و نسبی و سببی است که ایالات متحده هر کاری کند نمی تواند آن را قطع کند.
چه کسی می تواند انکار کند که آذری های جمهوری آذربایجان تکه ای از قلب مردم ایران می باشند.
چه کسی می تواند انکار کند که تاریخ واحد ایرانی ها و افغانی ها چندین برابر عمر موجودیت ایالات متحده می باشد.
چه کسی می تواند انکار کند که بلوچ های ایرانی و پاکستانی یک قوم در دو کشور هستند.
چه کسی می تواند انکار کند که همین امسال بیش از هشت ملیون ایرانی و عراقی برای تقویت علقه اجتماعی میان دو کشور به کشورهای یکدیگر سفر کرده اند.
ترکیه که امروزه به کشور دوم بسیاری از ایرانیها تبدیل شده بصورت تاریخی بالاترین میزان تجارت مردمی را همیشه با ایران داشته.
آیا واقعا مقامات ایالات متحده تصور می کند با این شرایط می تواند حکومت ها را وادار کند که در محاصره اقتصادی ایران با آمریکا همراهی کنند؟
کی می رسد که مقامات آمریکایی از خواب و رویا بیدار و با واقعیت روبرو شوند؟
