زبان گویای آن‌ها در شادی و غم، در امید و ناامیدی، در فلسفه و عرفان یا حکمت و خرد، در گله‌مندی و شکایت یا در رجز و حماسه و…. اساسا اوج هنرمندی و هنر چیزی فراتر از این نیست. این‌که هنرمند بداند مردم برای بیان خویش به او رجوع می‌کنند و از زبان او حرف دل خود را می‌زنند، دیگر چه چیزی بهتری را جستجو خواهد کرد.
در دنیای معاصر هنرمندان بسیار زیادی از دوران گذشته هستند. فرصت‌های آموزش و یادگیری و حتی امکان بروز ظهور استعدادها چندین برابر شده‌است. البته رقابت در این کارزار آسان نیست ولی فرصت برای اثبات وجود نیز کم نیست؛ ولی هنرمندان امروز دغدغه‌های دیگری هم دارند که بیشتر نمایشی از مردم‌داری و همراهی با جامعه آن هستند. هر از گاهی نیز این هنرمندان با جلوه‌گری خود عده‌ای مشتاق و هوادار را برای چند صباحی در پی خود روان می‌کنند اما طولی نمی‌کشد که با خلق اثری از هنرمند دیگر نگاه به سمت این اثر و صاحب اثر جدید جلب می‌شود که البته او نیز همین پنج روز نوبت اوست.
در طول تاریخ فرهنگ ایرانی هنرمندان زیادی بوده‌اند که شگفتی خلق کرده‌اند و گاه چنان پر‌فروغ بوده‌اند که حتی در این عصر در ینگه‌دنیا نیز طرفداران خود را دارند. شاید معروف‌ترین آن‌ها همان است که دعوت به شنفتن شکایت نی از غم جدایی می‌کنند. حکیمی اسرارآمیز و شاعری توانا که از شرق و غرب خاورمیانه به اشعار او می‌نازند. از آنجا که زاده شد تا آنجا که جان به جان آفرین تسلیم کرد و در آنجا که سخن تازه و گیرایش را به زبان خود می‌دانند.
هنر ایرانی برای دوران مدیدی بر محور ادبیات چرخیده است و هنرهای دیگر ایرانی همیشه وام‌دار ادبیات هستند، پس عجیب نیست که دیگر هنرمندان زبده‌ای که به این سطح و درجه رسیده باشند که در طول زمان اوازه خود و هنر خود را به گوش همه رسانده باشند، باز هم از اهالی ادبیات ایرانی باشند. از شیخ اجل سعدی شیرین سخن گرفته تا عطار عاشق نیشابوری که هفت شهر علم را گشته است یا ریاضیدانی خبره‌ای که آنقدر زیبا شعر می‌گفت که کمتر کسی یادی از شگفت آفرینش‌هایش در عرصه ریاضی و حساب می‌کند حتی اگر غنیمت حساب هر روز، ماه و تقویم خود را مدیون دانش خیره کننده خیام نیشابوری باشد. مردی که شهرت رباعیاتش آفاق و عالم را پر کرده‌است و مسلکش هنوز شیفتگان پروپاقرص خود را دارد. صحبت از بزرگان که باشد جای فردوسی حکیم نیز همیشه محترم و عزیز است کسی که ایرانیان بزرگترین گنجینه و میراث ملی خود، یعنی زبان فارسی را مدیون او هستند.
