کارن اتیا (Karen Attiah) ویراستار واشنگتن پست، که با این متن کار کرده است، معتقد است که این مقاله به طور کامل عشق و پایبندی خاشقجی به آزادی بیان در جهان عرب را نشان می دهد. وی می نویسد: چندی پیش من گزارش Freedom House برای سال 2018 در باره آزادی در جهان را مرور کردم و به نتیجه غمگینی رسیدم که در جهان عرب، تنها یک کشور وجود دارد که می تواند به عنوان "آزاد" طبقه بندی شود. این تونس است. اردن، مراکش و کویت دارای "ازادی جزئی" محسوب می شوند. و بقیه جهان عرب به عنوان "غیر آزاد" طبقه بندی می شوند.
در بهار سال 2011، جهان عرب پر از امید بود. روزنامه نگاران، محققان و عموم مردم، در فکر تولد جامعه عربی نوین و درخشان و آزاد در کشورهایشان بودند. آنها منتظر آزادی از هژمونی حکومت هایشان بودند، از دخالت مداوم و سانسور در رسانه ها. این امیدها به سرعت از بین رفتند؛ جوامع یا به وضعیت قبلی بازگشته و یا حتی در شرایط سخت تر از قبل قرار گرفتند.
در نتیجه، حکومت های کشورهای عرب به دلخواه خود از آزادی کامل عمل برخوردار شده و رسانه ها را به طور فزاینده ای سرکوب می کنند. زمانی بود که روزنامه نگاران بر این باور بودند که اینترنت مطبوعات را از سانسور و کنترل آزاد خواهد کرد. اما حکومت ها که موجودیت شان به کنترل اطلاعات وابسته است، شبکه اینترنت را محکم مسدود کردند. چند کشور باقی مانده که روح بهار عربی را حفظ می کنند. دولت قطر همچنان به حمایت از پوشش اخبار بین المللی پایبند است، بر خلاف همسایگانش، که از کنترل اطلاعات و "نظام قدیمی عرب" حمایت می کنند. حتی در تونس و کویت، جایی که مطبوعات حداقل به طور جزئی " آزاد" محسوب می شوند، رسانه ها بر مسائل داخلی تمرکز می کنند، نه اینکه به دنیای عرب توجه کنند. آنها جرأت نمیکنند که نشریات خود را در اختیار روزنامه نگارانی از عربستان سعودی، مصر و یمن واگزار کنند. حتی لبنان، سنگ گرانقیمت در تاج دنیای عرب، قربانی قطبگرایی و نفوذ حزب الله شده است. دنیای عرب با پرده آهنین خودش از سایر نقاط جهان جدا شده است که نه از سوی نیروهای خارجی تحمیل شده، بلکه نیروهای داخلی در حال مبارزه بخاطر قدرت، آنرا ایجاد کردند.
