در طول تاریخ بشریت، کودکان زبان مادری را از طریق معاشرت با افراد پیرامون، در درجه اول با پدر و مادر یاد می گرفتند.
پدر و مادر ها با کوچولوها حرف زده و برایشان نغمه می‌خوانده و شعر می گفتند. گوش کوچولوها با آهنگ زبان مادری همساز می‌شده و مغزشان آهسته آهسته معنای سخن های جداگانه را یاد می گرفت. این، شیوه از همه درستتر فراگیری زبان مادری است که کسی بصورت عمدی آنرا به ما یاد نمی داد. ما زبان مادری را بهتر از هز زبان دیگری بلدیم.
با این حال، از زمانی که استیو جابز اولین گوشی های هوشمند را اختراع کرد، ما بردگان یک صفحه نمایش کوچک و وابسته به ارتباط با افرادی که در نزدیکی ما نیستند، شدیم. نتیجه این کار نه تنها خسارات ناشی از شیوه زندگی جدید ماست، بلکه آسیب های زیادی که به فرزندان ما وارد می شود.
پیشتر والدین با فرزندان خود برای پیاده روی به پارک یا ساحل می‌رفتند و به طور مداوم با آنها صحبت می کردند:"نگاه کن، این یک پرنده است"، "چه سگ زیبا"، "در آسمان ابرها، به زودی باران خواهد شد ".
در حال حاضر والدین با بچه ها خیلی ارتباطی ندارند، آنها به طور مداوم روی صفحه نمایش گوشی های هوشمند خود تماشا می کنند. کودک در چنین موقعیتی یک چیز ثانویه می شود.
به این ترتیب، والدین مرحله مهم در توسعه کودک خود را از دست می‌دهند که نیاز به ارتباط کلامی دایم با عزیران دارد. بعدها، کودک باید در پیشرفت خود این ضایعات را "جبران" کند و این در آینده همراه با مشکلات فراوانی خواهد بود.
همه ما وابسته به دستگاه های تولید شده با کاربرد فن آوری مدرن شدیم. اما آینده فرزندان ما نمی تواند گروگان فناوری های ارتباطی باشد. کودکان مجبوراند تاوان بی دقتی ما را بدهند. والدین باید وقت آزاد خود را به معاشرت ساده با فرزندان اختصاص دهند و از کامپیوترها و تلفن های هوشمند دور شوند.
با فرزندانتان صحبت کنید، هنگام بازی های تخته ای با آنها حرف بزنید، همراه آنها کتاب بخوانید و برایشان آواز بخوانید. این بسیار مهم است.
