در عراق جنگ داخلی جریان دارد و این کشور برای مبارزه با داعش و بازسازی به 100 میلیارد دلار نیاز دارد که در این کشور موجود نیست. علاوه بر این، شاهد مبارزه سربازان ترکیه و آمریکا و رویارویی میان اسرائیل و سوریه هستیم. با این حال، دولت ترامپ به نظر نمی رسد که برای بهبودی اوضاع زیاد مداخله می کند. استراتژی آمریکا تقویت موضع ضد ایرانی و تمرکز بر سیاست خارجی اسرائیل و عربستان سعودی است. اگر چه رویدادهای اخیر نشان می دهد که این روش دیگر کار نمی کند.
پروفسور ولی نصر، کارشناس در امور خاورمیانه در نشریه فارن افرز خواستار بازنگری بنیادی در مورد سیاست واشنگتن نسبت به ایران است. وی بر آن است که تشدید فعلی اوضاع در خاورمیانه ناشی از جاه طلبی های تهران نیست. این نتیجۀ تجاوز ایالات متحده به عراق در سال 2002 است. خروج صدام حسین منجر به تغییر توازن قدرت میان کشورهای عربی و ایران شد و در عین حال موجب گسترش هرج و مرج عمومی گردید.
ایران منافع ملی خود را دنبال کرده و تلاش نمود تا نفوذ خود را در منطقه تقویت کند. اما گسترش بنیادگرایی اسلامی را ترویج نمی کرد، بلکه برعکس، نقش مهم مبارز علیه گروه های تروریستی سنی، از جمله "دولت اسلامی" را بعهده گرفت.(در روسیه ممنوع شده است)
مخالفان ایران از چنین مزایایی برخوردار نبودند. ایالات متحده و اسرائیل، قدرت‌های بیگانه برای جهان عرب، قطعاً جنگ را با نیروی هوایی انجام می دادند. حملات از سوی آسمان تاثیر ناچیزی بر تغییرات سیاسی لازم بر روی زمین دارد. مهم است که درک شود، همانگونه که پروفسور نصر توضیح داد، که سوریه، با تکیه بر کمک ایران و روسیه، توانسته است یک جنگنده اسرائیلی را ساقط کند. او گفت: برای اولین بار در 30 سال، حملات نظامی اسرائیل با پاسخی قطعی روبرو شد. بنابراین بیرون بردن روسیه و ایران از سوریه دچار مشکل خواهند شد.
نصر ادامه داد: تمام نیروهای دگیر در اختلاف سوریه — ایرانیان، ترک ها، روس ها و اسرائیلی ها — به کشورهای عربی تعلق ندارند، گرچه در عملیاتی دخالت می کنند که تعیین کننده سیاست های جهان عرب است. در این اوضاع ایران تلاش می کند موقعیت فعلی خود را تثبیت کند، عمدتا به این دلیل که برخورد آن به این موقعیت کارگر است.
ایرانیان در نهایت موضع خود را در عراق و سوریه تقویت کردند. بشار اسد، متحد ایران نه تنها باقی ماند ، بلکه همچنان حکومت را در مناطق تحت کنترل خود حفظ می کند. تمام اقدامات عربستان سعودی برای غلبه بر نفوذ ایران در یمن، لبنان و قطر هنوز به موفقیت نرسیده است. قطر به ایران و ترکیه نزدیکتر است و شکاف درون جهان عرب عمیق تر می شود.
از سوی دیگر، روسیه که دوست ایران است و در عین حال پیوندی نزدیک با اسرائیل دارد، به چنان بازیگر خارجی تبدیل شده که از توازن و تعادل در منطقه حمایت می کند. این نقش در زمان خود توسط ایالات متحده انجام می شد. نصر گفت: حالا روسیه نقش تنها میانجیگری در خاورمیانه را به عهده دارد که از طریق آن همه مذاکرات انجام می‌شود و این به خاطر اقدامات عملی و نه توانایی نظامی روسیه است.
از سال 1973، زمانی که هنری کیسینجر در واقع روس ها را از خاورمیانه اخراج کرد، ایالات متحده یک موقعیت برتر در این منطقه را حفظ کرد. امروزه به دلیل ادغام عوامل خستگی، فقدان یکپارچگی سیاسی و امتناع از درک وضعیت واقعی، آمریکایی ها به تدريج موضع خود را از دست می دهند. تغییر برخوردها، یعنی پشتیبانی از ایران و همکاری با ترکیه و روسیه، می تواند نفوذ سابق آمریکا در منطقه را باز ستاند. مخصوصاً این امر قادر است کاری کند تا تعادل قدرت در دردناک ترین و داغترین منطقه جهان برقرار شود.
