قسمت دوم
اصل مشاركت و همدلی در اردو تجلی می يابد. دانش آموزان با حضور در اردوها، بيش از تمام مهارت ها اصل مشاركت و همدلی را به نمايش می گذارند که با تشويق دانش آموزان به جمع گرايی می توان باعث افزايش روحيه همدلی و تربيت غير مستقيم آنان شد. حتی خاطرات اردوها می تواند برای بچه ها مفید و آموزنده باشد.
دقایقی چند پای درد دل بچه ها می نشینیم.
علیرضا سال هشتم(ایران)
سوم راهنمایی قدیم که بودیم از طرفه مدرسه دو روزه اردو رفتیم قم و کاشان…از صبح تا شب ، اول قم بودیم فرداش تا شب کاشان. شب اول ما را بردن تو یک مدرسه تا توی سالنش بخوابیم. ساعت حدود یک بود. ناظم ها می گفتند پنج صبح باید بیدار بشین، بگیرین بخوابید. هی ما می گفتیم خوابمون نمیاد و می خواهیم بیدار بمانیم. آخرش این شد که آنها گفتن غلط کردید و بعدش هم برق ها را خاموش کردند!
آنتون کلاس ششم(روسیه)
رفتن به اردو اولین سفری بود که به تنهایی انجام می شد. بیصبرانه منتظر رسیدن به آنجا بودم. یک هفته قبل از سفر وسایل ضروری را آماده کردم. دیر وقت عصر بود که به ایستگاه راه آهن رسیدیم. بچه های زیادی از مدرسه ما آمده بودند. وقتی سوار قطار شدیم. هر کسی به کاری مشغول شد. من کتاب خواندم و دو نفر بغل دستی ام با هم حرف می زدند. چون شب بود و هوا تاریک، هیچی از پشت پنجره قطار دیده نمی شد، این بود که تصمیم گرفتیم بخوابیم.
ممدعلی سوم راهنمایی(ایران)
به نام خدا
اردوی امسال خيلی خوب بود و به همه بچه ها خيلی خوش گذشت. درسته كه چند روزی از دوستامون دور بوديم و از درسامونم يه كوچولو عقب مونديم اما از روز ورود به اردوگاه و اسفند دود كردن و وارد خوابگاه شدن و تقسيم كردن ژتون های غذا بين بچه ها گرفته تا مراسم افتتاحيه و كارگاه های آموزشی و تله كابين و عطر عاشقی و اختتاميه ،همه و همه بی نظير بود.
از كارگاه های آموزشی بهتون بگم كه چقدر از استاد و موضوع جلسه كه برابری زن ومرد بود مطلب ياد گرفتيم.من از كلاسها اينو ياد گرفتم كه زن ومرد دارای تفاوتهايی هستند.ازحدود ۳۵تفاوت كه بهمون ياد دادند چند مورد رو نام مي برم: زنان اهل تشريفات اند، اما مردها كمتر. زنان ترسشان از خشمشان بيشتر است اما مردان بالعكس. زنان سعی در راحتی فرزندان دارند، اما مردان فرزندانشان را برای استقلال و مقابله با خطر آماده می كنند و همينطور الی آخر.
کاتیا کلاس ششم(روسیه)
سه ساعت طول کشید تا به مقصد برسیم. در آنجا با پلاکارد «خوشامدید» از ما استقبال کردند. در اردو برنامه های مختلف با عنوان های بامزه منتظر ما بود: «قطار خنده»، «رابینسون و جمعه» و «درخت شیرین» و چند تای دیگر. در یکی از مسابقات به خاطر اطلاعات زیادم به من لقب « بانوی استعداد» دادند. وقت زیادی صرف ورزش می کردم و بازی «پیونر بال» را بازی کردیم که همان «بسکتبال معروف است و ما آن را «پیونر بال» (بسکتبال پیشاهنگی) می نامیم. البته اول نرمش صبحگاهی می کردیم.اصلا دلم نمی خواست از اردو به خانه برگردم. خیلی خوش گذشت!
آرمان کلاس هشتم(ایران)
اردوهای ما دو دسته اند. آنهایی ک فقط به مدتی کوتاه در زمان مدرسه یعنی ساعت زنگ اول تا اخر تمام میشوند. و آنهایی ک در طول سال یک بار اتفاق می افتند و ما را به شهری دیگر به مدت چهار روز می برند. خود اردوهایی که در زمان مدرسه انجام میشوند، دو گروه تفریحی و بازدید از اماکن تاریخی هستند.
برنامه اردوها معمولا از پخش رضایت نامه بین بچه ها چند روز قبل از اردو آغاز می شود. روز قبل از اردو رضایت نامه را برای دبیر پرورشی پایه خود می آوریم. روز اردو بچه ها خوراکی هایی هم خریده و آورده اند. آنها لیست کسانی که رضایت نامه آوردند را بررسی می کنند. آنهایی که نیاورده اند مجبور هستند سر کلاس معلم ریاضی حضور یابند.
در اردوی تفریحی گردشگری مشهد، روز اردو در مدرسه حضور داشتیم و آنها ما را با اتوبوس به راه آهن بردند و ما صبر کردیم و سوار قطار شدیم و تا مشهد 12 ساعتی راه بود. به مشهد که رسیدبم ابتدا به اردوگاه رفتیم و جاگیر شدیم و بعد به حرم امام هشتم رفتیم.
در کل در آن اردو بیشتر برنامه های تفریحی مثل استخر و پارک آبی و فوتبال بود و روزی هم برای خرید ما در نظر گرفته شده بود. این اردو فقط مخصوص بچه های پایه هشتم بود و ما اصلا بچه خارجی نداریم که اینجا درس بخواند.
خاطره خوب از اردو بیشتر در بخش تفریحی آن است. نکته اموزشی این است ک خودت برای 4 روز کارهای خودت را انجام می دهی و وابسته به کسی نیستی که این به استقلال در آینده کمک می کند. در بخش گردشکری به خاطر پیاده روی زیاد و کم آبی، دهان خشک و پاها خسته می شود. من کلا از موزه خوشم نمی اید، بیشتر بچه ها هم همین گونه بودند و بیشتر خودمان را با حدس اینکه غذای اآن روز چه خواهد بود سرگرم می کردیم.
ناستیا کلاس هفتم(روسیه)
شش سال به اردو ورزشی رفتم. یکبار من و دوستم تصمیم گرفتیم تا شب شد از اتاق فرار کنیم و برویم در رودخانه شنا کنیم. منتظر شدیم تا همه بخوابند. بعد پنجره را باز کردیم و پریدیم بیرون. خدا را شکر طبقه اول بودیم. وقتی شنا کردیم و برگشتیم، متوجه شدیم، پنجره بسته است. همه جا تاریک بود. نشستیم و فکر کردیم چطور به اتاق برگردیم که ناگهان صدای عجیبی به گوش رسید و از پشت دیوار یکی به طرف ما آمد. از ترس تنها کاری که کردیم جیغ زدن بود. معلوم شد یکی از دخترها می خواسته با ما به شنا برود، ولی چون به او نگفته بودیم پنجره را بسته بود. مجازات ما دوی 7 کیلومتری روزانه شد که اشتهای ما را زیادتر می کرد.
