به گزارش اسپوتنیک به قول از روزنامه "هوریت" چاپ ترکیه، بعد از انقلاب اکتبر 1917 برخی چپگرایان رادیکال تلاش کردند هنر باله را که متعلق به اشرافیان و بورژوازی بود سرنگون کنند ولی حامیان هنر کاری کردند تا این نوع هنر به یکی از اشکال تبلیغات شوروی تبدیل شود.
اولین مدرسه باله در 1740 در سن پترزبورگ تشکیل شد و با آمدن "ماریوس پتیپا" طراح باله تزاری از فرانسه به پترزبورگ در 1847 این مکتب رونق گرفت. این رقاص و طراح باله فرانسوی به نمایشنامه های روسی ظرافت خاصی بخشید که ذاتا بخش آن شده و حالا هم از تمایزات باله روسی به شمار می رود. کار عظیم پتیپا در تئاترهای بالشوی و ماریینسکی اثر زیادی گذاشت. تا حالا هم آثار پتیپا در صحنه های روسیه و جهان با موفقیت به نمایش گذاشته می شود.
"آگریپینا واگانوو" که از پیروان پتیپا بود در دوره بولشویکی در روسیه خدمات زیادی انجام داد تا مکتب باله روسیه از بین نرود.
به نوشته روزنامه ABC. Es در دوره گذار از روسیه تزاری به اتحاد شوروی مدرسه تحت عنوان "واگانووا" به برکت انجام اصلاحات دولتی باقی مانده و در چارچوب سیستم جدید به موجودیت خود ادامه داد زیرا لنین با انهدام کل ارزشهای به ارث مانده از عصر تزارها مخالفت نمود. لنین همراه با آناتولی لوناچارسکی وزیر آموزش آن زمان سعی می کردند با کمک فرهنگ و هنر نسل کهنه را اصلاح کرده و نسل جوان کارگران، کشاورزان و روشنفکران را تربیت نمایند. مربی و معلم مدرسه سن پترزبورگ (لنینگراد در زمان شوروی) خانم "آگریپینا واگانووا"، بنیانگذار باله اتحاد شوروی شد. به برکت فعالیت این مکتب باله شوروی به سطح جهانی بی سابقه ای رسید. هر چند که تا سال های 1930 مقامات توجه خاصی به این رشته هنر نمی کردند.
ولی متوجه شدند که رقص روی صحنه تماشاگران را که میان آنها تعداد زیادی کارگران و کشاورزان بود مجذوب خود می ساخت. آنها در این رقص حرکت بسوی جهان رهایی شده و بروز دادن احساسات آزاد خود را می دیدند. بدین سان استالین باله را به نماد فرهنگ شوروی و جزء تفکیک ناپذیر سیستم خود بدل کرد. وی همچنین این نکه را دریافت که رقص از جذابیت بی واسطه برخوردار است و هنریست که به ترجمه نیازی ندارد و در خارج از محبوبیت پرشور برخوردار است.
باله از سایه خارج شد و حالا بعنوان کارت ویزیت شوروی و روسیه رونمایی می شود. پس از فروپاشی شوروی در 1991 این هنر در طول بیش از ده سال در حال خواب غفلت قرار داشت و حالا دوباره احیا شده است. حالا گروه های رقاصان تئاترهای بالشوی و ماریینسکی دوباره بخش افتخارات جهانی شدند. در نتیجه برقراری تماس ها با رقاصان خارجی طیف دید رقاصان روسی گسترده تر شده و مجریان با استعداد جوان کاری کردند تا باله شوروی مجددا به صحنه باز گردد، این هنر جهان متغییر کنونی را در تئاتر بازتاب می دهد.
بدین سان گروه های باله شوروی ابتدا در زمان بی تفاوتی بلشویکی بسر برده و سپس دوره سوظن های شوروی را تحمل نموده و به برکت استعدادهای رقاصان معاصر روسی وارد عصر جدید شده و آنرا غنی کردند.
