روز گذشته مقاله ای در سایت اسپوتنیک نوشتم که خواننده عزیزی که احتمالات کرد تبار هست نکاتی را متذکر شدند و بر خود دانستم که مقاله ای هم در مورد دلایل تلاش کردها برای جدایی بنویسم.
باور شخصی بنده بر آن است که اتحاد و همبستگی وهمزیستی مسالمت آمیز میان همه اقوام و طوایف در منطقه بهترین راه برای اقتدار وبقای همه می باشد ومتصور می باشم که تقریبا همه اقوام و طوایف چنین ایده ای را دارند اما چه می شود که اینان به بن بست می رسند و به فکر جدایی می افتند.
آیا می شود باور کرد که قوم و یا طایفه ای که از حق و حقوق مساوی با دیگران در یک کشور برخوردار می باشند به فکر جدایی بیافتند؟
باید بپذیریم که طی سالیان متمادی کرد های منطقه خاورمیانه متحمل ظلم و ستم بسیار بودند و شاید همه بمباران شیمیایی حلبچه توسط صدام حسین را به یاد داشته باشند که نمونه ای از برخورد با کردها و سکوت جهان به حساب می آید.
در برخی کشورها مثل سوریه به دلیل اینکه کردها عرب نبودند حکومت مرکزی از اعطای هویت به این مردمان خودداری می کرد که البته اخیرا با دستور پرزیدنت بشار الاسد همه کردهای سوریه می توانند هویت دریافت کنند، ولی باید بپذیریم که این ماجرا نوش دارویی بعد از مرگ سهراب بود.
در ترکیه کردها شهروند درجه دو به حساب می آیند و خوب کافی است که به اینترنت مراجعه کنید تا متوجه شوید که کردهای ترکیه چه مقدار مشکلات و محرومیت های اجتماعی را متحمل می شوند.
در ایران که شاید بتوان گفت کرد ها از بهترین شرایط در منطقه برخوردار هستند باز هم مناطق آنان جزو مناطق محروم به حساب می آید.
بدیهی است در این شرایط بخشی از کردها به فکر بیافتند که تلاش کنند کشوری مستقل به پا نمایند تا شاید از شرایط زندگی بهتری برخوردار شوند.
اگر این ماجرا فقط مربوط به قوم کرد در منطقه خاور میانه می شد شاید می شد گفت این استدلال صحیح است اما با توجه به اینکه به دلایل مختلف اقوام مختلف چنین شرایطی را متحمل شده اند می توان گفت تا زمانی که راه کار منطقی برای حل این بحران ها وجود نداشته باشد قطعا منطقه هر روز آبستن جنگ ها و درگیری های مختلف خواهد بود و بسیاری هم تلاش خواهند کرد مستقل زندگی کنند و هم اینکه برای منافع و منابع با یکدیگر به جنگ بپردازند.
مثلا در حالی که شیعیان اکثریت مردمان عراق را تشکیل می دهند قرن ها است که حکومت عراق در دست اهل تسنن بوده و امروزه که حکومت به دست شیعیان افتاده اهل تسنن قیام کرده اند که آن را از دست شیعیان پس بگیرند و در واقع دلیل اصلی بوجود آمدن گروهی مانند داعش هم همین ماجرا است.
در لبنان 25 سال جنگ داخلی به این دلیل بود که اقلیت مسیحی بر اکثریت مسلمان حکومت می کرد و ساختار سیاسی کشور بگونه ای تدوین شده بود که اقلیت ها و ارباب ها بر اکثریت و رعیت کنترل داشته باشند.
در دیگر کشورهای منطقه که رهبرانی منصوب کشورهای دیگر حکومت می کنند و مردم در هیچ امری دخالت ندارند.
تنها راه خروج منطقه از بحران های مختلف این است که مردم بتوانند بدون توجه به امتیاز های گروهی و یا سهم خواهی همه شهروندان درجه یک باشند و در مورد آینده خود تصمیم بگیرند.
بنا نباشد که حتما پست و مقامی به دلیل پشتوانه قومی یا قبیله ای و یا مذهبی فرد به وی برسد بلکه شایسته سالاری حکم فرما شود و هر آنکه شایسته تر از دیگران است بدون توجه به جنسیت یا قومیت و یا مذهب و یا… به پست ومقامی برسد و هرگونه تبعیض در هر زمینه ای کنار گذاشته شود.
تا زمانی که مردمان منطقه خاورمیانه به این نتیجه نرسند که ساختار های فکری فرهنگ سیاسی قدیمی خود که بر مبنای سهم خواهی گروهی میان شاهان و اربابان بود باید کنار گذاشته شود قطعا منطقه همیشه آبستن جنگ های بی پایان خواهد بود.
