پاسخ موشکی ایران به تحریم های آمریکایی

این قانون در خصوص تحریم ها از جمله علیه ایران و برای مجازات توسعه ی سریع برنامه ی موشکی جمهوری اسلامی بود. پاسخ ایران به تحریم های جدید آمریکایی مانند رعد و برق سروصدا کرد. مجلس جمهوری اسلامی ایران بودجه اختصاصی به توسعه ی برنامه ی موشکی کشور را از ۳۰۰ تا ۵۲۰ میلیون دلار افزایش داد.
وضعیت کنونی برنامه موشکی ایران چطور است، این امر چه ارتباطی با برنامه هسته ای دارد، موشک های ایرانی چه کسی را تهدید می کند و برنامه ی موشکی چه تاثیری بر روند سیاسی حول ایران دارد؟ برنامه موشکی ایران در بحث ریشه ای همکاری ایران — کره شمالی و ایران- چین بیشتر از سه دهه است که با سرعت رشد می کند. انگیزه ی سرعت بخشیدن به توسعه برنامه ی موشکی ، جنگ بین ایران و عراق در سال های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ بود. در واقع در آنزمان ایران در لیبی، کره شمالی و سوریه چندین موشک « اسکاد بی» و « اسکاد سی» ساخت شوروی خرید که پس از تکمیل در ایران « شهاب ۱»، « شهاب۲» نام گرفتند. این ها موشک هایی با برد کوتاه یعنی تا ۱۰۰۰ کیلومتر بودند. لازم به یادآوری ست که بر اساس طبقه بندی بین المللی موشک ها به موشک ها با برد کوتاه، برد متوسط (از ۱۰۰۰ تا ۵۵۰۰ کیلومتر) و دور برد (بیشتر از ۵۵۰۰ کیلومتر یعنی موشک های قاره پیما) تقسیم می شوند
طی سال های گذشته ایران انواع مختلف موشک ها با برد کوتاه یعنی تاکتیکی و عملیاتی —تاکتیکی را خریده، به روزرسانی کرده و توسعه داده است. اما تاکید بر روی ساخت موشک های بالستیک به ویژه برای نابودی اهداف در فواصل دور بود.
برپایه خانواده «شهاب» با کمک فن آوری کره شمالی موفق به ساخت «شهاب ۳» با برد تا ۱۷۰۰ کیلومتر شدند. از آن مدل جدید «قدر» سرچشمه گرفت که سه نمونه آن معرفی شد: «قدر ۱۰۱» تک مرحله ای با برد تا ۸۰۰ کیلومتر، «قدر ۱۱۰» دو مرحله ای ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ کیلومتر و «قدر ۱۱۰ آ» تا ۳۰۰۰ کیلومتر.
تهران همچنین توسعه موشک های بالستیک خانواده «شهاب» با برد شلیک تا ۵-۶ هزار کیلومتر را نیز برنامه ریزی کرد. اما به عقیده کارشناسان ، امکانات ایران برای توسعه ی موشکی در این جهت در سطح مشخصی تمام شده است. البته این حقیقت را رد نمی کند که ایرانی ها موشک های چند مرحله ای با سوخت مایع تولید می کنند.
بدین ترتیب ایران می تواند برنامه های نظامی حامل موشک که ماهواره به مدار پرتاب می کنند را حل کند. به طور مثال موشک «سفیر۲». ضمنا تجربه ساخت موشک های حامل «سیمرغ» که قادرند بار مفید تا ۱۰۰ کیلو را به مدار حول زمین بفرستند نیز نشان داد که متخصصین ایرانی می توانند به عنوان سطح اول از چهار موشک کره شمالی با موتور مدل « نودون» استفاده نمایند و در سطح دوم موشک قدر ایفای نقش می کند. در این صورت برد ارسال بخش کلاهک به وزن ۱ تن ، ۵ هزار کیلومتر می شود.
اما بیشتر احتمال می رود که منابع اصلی بر روی تکمیل موشک هایی با سوخت جامد متمرکز شده اند. بخش علمی طی توسعه موشک ها با سوخت مایع ، کاربرد خود را در زمینه ی هوافضا می یابد.
اوایل متخصصین ایرانی ضمن استفاده از تجربه و فن آوری چینی ، تمرین ساخت موشک ها با سوخت جامد را روی نمونه موشک ها با برد کوتاه انجام دادند. و به موفقیت هایی دست یافتند. در سال ۲۰۰۹ موشک دو مرحله ای با سوخت سنگین « سجیل» آزمایش شد. برد شلیک این موشک ۲۲۰۰ کیلومتر بود و طی کم کردن وزن کلاهک تا ۵۰۰ کیلوگرم به ۳۰۰۰ کیلومتر هم می رسید.
روند گذار ایران به زمینه ی نظامی از تولید موشک ها با سوخت مایع تا سوخت جامد که آمادگی جنگی آنها را به طور مشخص افزایش می دهد، واضح تر می شود.
در کل ایرانی ها به موفقیت های قابل توجهی در زمینه ی موشکی دست یافتند. خط کامل (بیشتر از ۲۰) موشک از درجات مختلف توسط آنها ساخته شد. تمامی آنها سیار بوده و به خوبی برای عمل در اقصاء نقاط کشور مطابقت می یابند. برای آنها پایگاه های مناسب برای حفاظت، خدمات و آماده باش تهیه شده و توسط دفاع ضد هوایی طبقه بندی شده محافظت می شوند. پتانسیل موشکی ایران تهدیدی جدی برای دشمنان بالقوه و منتقدان این کشور است. بدون شک این مسئله آنها را نگران می کند. ضمن اینکه اکنون اتحادیه موشکی ایران و کره شمالی که درجه ی بالایی از توسعه ی تکنولوژی موشکی خود را به نمایش می گذارند ، حس می شود. همکاری تنگاتنگ ایران و کره شمالی در این زمینه ،اجرای نقشه های جسورانه و بلند پروازانه موشکی ایران را تامین می کند.
پس از انعقاد توافق هسته ای و تصویب قطع نامه۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد، فعالیت موشکی به عنوان دلیلی برای اتهام زنی ها از طرف آمریکا به منظور نقض این اسناد تبدیل شد.
در عین حال می توان گفت که نقضی از طرف ایران صورت نگرفته است. برهمگان مشخص است که برجام کلا در خصوص ممنوعیت آزمایشات هسته ای چیزی نمی گوید و در قطع نامه ۲۲۳۱ حتی درخواست از ایران به منظور خودداری از فعالیت های موشکی نیامده است.
بنابراین اتهام مستقیم به ایران در ارتباط با برنامه ی موشکی وجود ندارد و تنها در خصوص نقض روح توافق می گویند همانطور که بارها در کاخ سفید اعلام شد. اگرچه این « نقض روح» به مجازات کاملا مادی تبدیل شد یعنی اجرای تحریم ها توسط آمریکایی ها.
در هرصورت باید یادآوری کرد ، علی رغم اینکه برنامه موشکی ایران استانداردهای حقوقی بین المللی را نقض نمی کند، افزایش پتانسیل هسته ای در چنین منطقه ی خطرناکی مانند خاور میانه ، به ثبات منطقه و جهانی کمک نخواهد کرد.
ضمن اینکه موشک های بالستیک با برد متوسط قبل از همه حامل تسلیحات تخریب گسترده هستند. استفاده نظامی از چنین موشک هایی در تسلیحات معمولی از نقطه نظر نظامی غیر موثر بوده و از لحاظ مالی با احتساب قیمت چنین تسلیحاتی مقرون به صرفه نیست.
در این طرح البته برنامه موشکی ایران خطر را به ویژه ۱۰ تا ۱۵ سال دیگر ایجاد می کند وقتی که زمان برجام به سر رسیده است. برای آنکه موشک های دوربرد و تسلیحات هسته ای دو طرف مدال هستند آنها بدون یکدیگر ممکن نیستند. در عین حال مسئله مربوط به برنامه هسته ای ایران به بحث و بررسی و تصمیم تنها در مذاکرات بین المللی (البته با حضور ایران) و با تایید سازمان ملل متحد تعلق دارد.
در خاتمه لازم به ذکر است که برنامه موشکی توسط تمامی گروهک های سیاسی در ایران حمایت و پشتیبانی می شود. این برنامه حتی رقبای آشتی ناپذیر سیاسی را متحد ساخته و در کنار برنامه هسته ای فاکتور غرور و افتخار ملی ست. در این ارتباط فشار مستقیم و شدید بر ایران به خاطر برنامه موشکی غیر موثر و معکوس است. باید به دنبال داروهای درمانی بود.