خبرگزاری اسپوتنیک — فاطمه اکرمی در گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری اسپوتنیک گفت: حدود 5 سال که مشغول ورزش «اسکای دایوینگ» هستم و سال 2014 برای اولین بار به مدرسه اسکای داوینگ «آئروگرود» واقع در شهر «کولومنا» روسیه آمدم و چندین پرش را انجام دادم. این مدرسه در میان چتربازان دنیا بسیار معروف است و مقصد بسیاری از آنهاست، به ویژه اینکه روزهای تابستانی در این کشور طولانی است و آفتاب دیر غروب می کند، به همین دلیل این امکان وجود دارد که از 9 صبح تا 9 شب چندین پرش انجام داد. من اوایل مرداد ماه ده روز در روسیه بودم و توانستم از فرصت روزهای طولانی بهره ببرم و تلاش می کنم که در صورت امکان هر سال تابستان به این کشور سفر نموده و از ویژگی جغرافیایی خاص آن استفاده کنم.
فاطمه اکرمی در ادامه گفت، در ایران تعداد بانوانی که ورزش اسکای دایوینگ انجام می دهند نسبت به سایر کشورهای دنیا کمتر است به همین دلیل هم شاید واکنشهای را از سوی مردم به همراه داشته باشد. اگرچه خانم ایرانی بودن خود به خود کمی تعجب برانگیز است، مثلا همان 5 سال قبل که برای اولین بار در دبی اسکای دایوینگ را آغاز کردم، برخی به این موضوع با تعجب نگاه می کردند. اما اکنون تب این رشته ورزشی بسیار داغ است چه در میان بانوان و چه آقایان به همین دلیل هم دیگر عادی شده و مثل قبل نیست و حتی مربی های خانم در سطوح بالای این رشته فعالیت دارند.
فاطمه در گفتگو با اسپوتنیک ماجرای ورود به عرصه ورزش خود را اینگونه تعریف کرد: سابقه ورزش کردن من به 6 سالگی و رشته ورزشی ژیمناستیک باز می گردد، اما بعد از یک سال به توصیه مربی و به دلیل استعداد بالای من این ورزش را حرفه ای تر پیش گرفتم تا اینکه وارد تیم تهران و بعد تیم کشوری و در نهایت هم وارد تیم ملی شده و در مسابقات کشورهای اسلامی دو مدال طلا و یک نقره کسب کردم.
در ایران یکسری محدودیت برای دخترهای ژیمناست وجود دارد، چراکه با افزایش سن دخترها تقریبا در 18 سالگی به دلیل افزایش قد و وزن باید زیر نظر مربی مرد تمرین شود تا مربی مرد که از نظر جسمانی قوی تر است بتواند ژیمناست را در انجام تکنیکها پوشش دهد. بنابراین دختران ژیمناست ایران به ناچار باید بعد از هجده سالگی یا تغیر رشته وررشی دهند و یا اینکه وارد عرصه مربیگری شوند.
فاطمه می گوید: اما من ادامه دادم و هنوز هم ادامه می دهم ، اما حضور حرفه ای در مسابقات داشت رو به کمرنگ شدن می رفت بنابراین تصمیم گرفتم وارد ورزشی شوم که مثل ژیمناستیک متنوع و هیجان انگیز باشد تا اینکه در دانشگاه از طریق یکی از همکلاسهایم با رشته ورزشی «پارکور» آشنا شدم. از این پیشنهاد استقبال کرده و خلاصه آن روز با همان شلوار جینی که به پا داشتم تمرین کرده و 5 تکنیک پارکور را یادگرفتم.
در همین دوران نیز با ورزش اسکای دایوینگ آشنا شدم و در دبی ثبت نام نموده و کمتر از دوهفته راهی امارات شدم تا اولین تجربه پرواز را کسب کنم در محیطی خوب، صمیمی، فارغ از تفاوتهای جنسیتی و با احترام دوره آموزش پرواز را آغاز نمودم. در دوره ما 8 نفر حضور داشتند که من و هفت مرد دیگر بودیم، اما من به خاطر ژیمناست بودن و آمادگی جسمانی بالا موفق شدم که طی یک هفته دوره خود را به پایان برسانم و دوره آموزش دیگران بیشتر طول کشید.
رشته ایسکای دایوینگ ریشه نظامی دارد، اما در تمام دنیا با پیشرفت این رشته عرصه تفریحی آن نیز شکل گرفت منتها در ایران هنوز در دسته نظامی باقی مانده است و بخش تفریحی آن کمتر توسعه یافته است. فاطمه اکرمی در ادامه گفت، به همین دلیل هم بعد از اتمام دوره آموزشی در دبی به سختی توانستم وارد صنف تمام مردانه چتربازان در ایران شوم و این جلب اعتماد مردها بسیار سخت بود. اما من این اعتماد را جلب کردم تا جاییکه بعد از آن خود آقایان من را برای پرش دعوت می کردند و حتی امروز به غیر از من 4 خانم دیگر نیز اسکای دایوینگ انجام می دهند.
فاطمه درباره خطرات و تجربیات دلهره آور خود در زندگی ورزشی می گوید: برخلاف آنچه به نظر می رسد ژیمناستیک از « اسکای دایوینگ» و «پارکور» بدفعات خطرناک تر و پر ریسک تر است، یعنی زمانیکه من ژیمناستیک کار می کردم هر چند ماه یکبار آسیب می دیدم و حتی دوبار عمل جراحی پا انجام دادم. اسکای دایوینگ نیز رشته امنی است اما به هر حال هر ورزشی خطرات خود را به همراه دارد، مثلا یاد دارم سال 2014 که در روسیه پرش داشتم پس از اینکه چترم باز شد به دلیل نقصی که در چتر ایجاد شد ناگهان به وضعیت عمودی قرار گرفت و ناگهان در آسمان با سرعت دیوانه وار به چرخش درآمدم. یه لحظه بر خودم مسلط شده و باخودم گفتم که اگر این وضعیت ادامه یابد دیگر نمی توانم کنترل اوضاع را بدست گیرم و بی شک اتفاق بدی در انتظار من خواهد بود، سریع چتر اول را پاره کردم و با چتر رزرو به زمین نشستم.
رشته چتربازی هوش بسیار قوی نیاز دارد چون گاهی لازم است در کمتر از ثانیه ای تصمیمی حیاتی اتخاذ گردد.
