رسانه ها با استناد به منابع اطلاعاتی خبر دادند که آمریکا موشک های دوربرد از اردن به پایگاه التنف روانه کرد که به حضور ایالات متحده در این ناحیه حمایت خواهد کرد. این دستگاه ها بروی شاسی های چرخدار نصب شده و می توانند 6 راکت فشفشه ای و یا یک موشک تاکتیکی ضربتی حمل کند. برد حد اکثر این سلاح 480 کیلومتر بوده که برای شرایط سوریه مسافت چشمگیر است.
آمریکا در رابطه با فروپاشی شوروی مدت مدیدی این نوع سلاح را طرحریزی نکرده بود و اولین گزارش ها در باره طرحریزی این سلاح به نام "هیمارس" در 1994 ظاهر شد و فقط در 2002 این توافق حاصل شد که به سپاه تفنگداران آمریکا 40 دستگاه موشک انداز همراه با کامیون های 5 تنی که بروی آنها موشک ها مسقر می شوند تحویل داده شود.
اولین سامانه های این نوع در انبار عراق و هیلمند افغانستان جا داده شده بودند و در هیلمند مورد اول کشته شدن 12 نفر رخ داد هنگامی که یک موشک آمریکایی به خانه افغانی اصابت کرد.
در 2016 آمریکا بوسیله این سلاح مواضع داعش را از خاک ترکیه موشکباران کرد و این گزارش های هست که برای حمایت از کردها این موشک ها را در حومه رقه علیه داعش بکار برد.
در حقییقت این سلاح در مقایسه با مشابه های شوروی"اوراگان" و تایفون" چندان مهیب نیست و کاربرد یک دفعه ای آن بعید است کاری کند تا موقعیت در سوریه از بیخ و بن عوض شود. این امر جالب است که این موشک ها در خاک دولت مستقل سوریه مستقر شده و امریکا با این عمل حق حاکمیت این کشور عربی را پایمال کرد و وزارت دفاع روسیه روز چهار شنبه این قانونشکنی را به پنتاگون یادآوری نمود.
به نوشته "وزگلیاد" حرکت یگان های دولتی سوریه با حمایت نیروی هوافضای روسیه به پاسگاه مرزی التنف — حادثه راهبردی و شاید تاریخی است. در حال حاضر در سوریه چند جبهه وجود دارد که به محل برخورد منافع ریشه ای قدرت های جهانی تبدیل شدند. این وضعیت با موقعیت آلمان در 1945 قابل مقایسه است هنگامی که متفقین در خاک رایش سوم نزدیگ به مرگ بخاطر اشغال نقاط کلیدی به مسابقه پرداختند. البته مقیاس و ابعاد عملیات امروزی از قرار دیگر است.
پس مانده های ارتش آزاد سوریه که از حمایت هوایی آمریکا محروم شدند مایل اند به ادلب فرار کنند. ادلب و بخش کوچک استان درعا در دست جهادیون قرار دارد و 25 درصد خاک سوریه در دست کرد ها است و ممکن است در باره سرزمین ها معامله انجام شود و در نتیجه اگر وضع مساعد باشد دمشق می تواند 65 درصد از اراضی را باز ستاند که می تواند پایه مذاکرات در باره ساختار آینده کشور را تشکیل دهد.
در ضمن بخش اکثر مرز ها مثلا مرز با عراق در دست تشکیلات شیعه هواخواه ایران قرار دارد. در این اوضاع و احوال التنف یگانه نقطه آمریکایی در سوریه است که به آنها امکان می دهد در مذاکرات شرکت کنند. اگر وضع برای آمریکا بهتر بود می توانستند موضوع تجزیه سوریه را پیش بکشند ولی دمشق و مسکو قطعا مخالف این کار هستند. در این موقعیت پاسگاه کوپک سوری در دست آمریکا جنبه نمایشی دارد و از اهمیت نظامی برخوردار نیست. سوریه قصد نداشته این پاسگاه را تصرف کند ولی دور زدن از آن نیز دشوار است. شبه نظامیان داعش برای نگه داشتن میدان های نفتی در دست خود که یگانه منبع درآمدشان است به شدت مقاومت می کنند. دسترسی به دیر الزور برایشان غیر ممکن است و رسیدن به فرات از جنوب برایشان مشکل است و این درگیری ها به نقاط کلیدی جنگ کنونی بدل شدند. همچنین نبرد ها بخاطر حلب و تلاش های بیرون راندن ترک ها از حوالی الباب که جای خود دارند. ولی آنها عملیات مهم تاکتیکی هستند.
آمریکا می تواند حد اکثر 10- 15 درصد از اراضی سوریه را زیر کنترل خود در آورد
که وزن آنها را در مذاکرات بیشتر نخواهد کرد. داعش را بسوی بیابان خواهند راند و در واقع مواضع آنها تنها در حمض و حما محکم است و آنها را می شود محاصره کرد. حوادث در حوالی دیر الزور چیز خاص است و باید بطور جداگانه بررسی شود و بقیه بیابان غیر مسکون است و فقط روی نقشه بر آدم تاثیر می گذارد.
طرز تفکر ژنرال های آمریکایی تقریبا چنین است. آنها می خواهند خود شان در التنف نشسته و کاری کنند که فعالیت گروه های زیر کنترل شان تا شمال به نزدیکی فرات برسد و آنها در نزدیکی رقه در 500 کیلومتری التنف بهم متصل شوند. برای همین کار آنها سامانه های موشکی دورزن و کم اثر را به اینجا آوردند. فرمانده این عملیات ژنرال استیون تاونسند فرمانده نیروی تفنگداران دریایی آمریکا است. نگاه می کنیم چه می شود. ولی عجالتا امکان درگیری مستقیم بین آمریکا و ارتش سوریه رو به افزایش است. حالا بسیار چیز ها به تماس مستقیم بین مراکز روسی هدایت و تانونسند و ستاد وی وابسته است. حدس زده می شود که تماس لفظی با آمریکایی ها در ناحیه التنف بر قرار شده ولی ممکن است اتفاق بیفتد که گرانش سیاسی از ملاحظات عملگرا وزین تر شود.
