من افتخار می کنم یک ایرانی هستم

رئیس جمهوری ما باد در قب قب خود می اندازد و کنفرانس شما را به استهزا می گیرد چون 24 ملیون ایرانی به او رای دادند ولی رؤسایی که مهمان شما بودند 24 رای از طرف مردم خود را پشت خود ندارند.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که هزاران سال فرهنگ وتمدن دارد و شانزده ملیون ایرانی می توانند به دولت خود اعتراض کنند اما همه فردا صبح سر کارشان بروند و دغدغه نداشته باشند که نان زن و بچه شان چه شده وچه می شود و اینکه باید اعتصاب غذا کنند تا سرکار برگردند یا نه.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که اولین انقلاب در تاریخ بشریت (انقلاب کاوه آهنگر بر علیه ضحاک) را به نام خود ثبت کرده و مردم من برای اثبات نظر خود پای صندوق های رای می روند نه خطوط مقدم جنگ.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که مردم آن رای خود را به بیگانه نمی فروشند و برای پیشرفت مملکت خود تلاش می کنند.
من افتخار می کنم وقتی می بینم کشوری مثل کانادا که دم از دمکراسی می زند تلاش می کند رای هموطن مرا خفه کند اما هموطن من چند هزار کیلومتر سفر می کند تا رای خود را در صندوق رای بیاندازد و بگوید یک رای من هم اهمیت دارد و شما نمی توانید صدای مرا خفه کنید.
من افتخار می کنم که هموطن من وسط مراسم عروسی همراه با نو عروسش مراسم را ترک می کند تا رای خود را بدهد مبادا رای اش به دلیل خوشگذرانی در یک روز استثنایی، نادیده گرفته شود.
من افتخار می کنم شانزده ملیون ایرانی بر علیه دولت رای می دهد ولی نه هواپیمایی بلند می شود آنها را بمباران کند و نه تانکی خانه آنها را خراب می کند.

من افتخار می کنم در مملکتی زندگی می کنم که کاندیداهای ریاست جمهوری در حین انتخابات بگونه ای به یکدیگر تاختند که هیچ جای دنیا نمی توان مثال مشابهی را دید اما بلا فاصله پس از اعلام نتایج همه به آن احترام گذاشتند و برای رئیس جمهورشان تبریک فرستادند.
من افتخار می کنم در مملکتی زندگی می کنم که همه با هر سلیقه ای حرف خود را می زنند و در نهایت پس از انتخابات رئیس جمهوری ما اعلام می کند رئیس جمهوری کل ایران است و نه فقط بخشی که به او رای داده اند.
من افتخار می کنم در مملکتی زندگی می کنم که اگر بنا باشد رئیس جمهوری ای با همسرش به دیدار رئیس جمهوری مملکت من بیاید رئیس جمهوری من همسرش را به پیشواز می برد نه اینکه به همسر خود مانند یک زندانی در قفس نگاه کند.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که اولین سرداران زن در تاریخ بشریت را داشته و نه اینکه زنانش حتی حق نشستن بر صندلی جلوی ماشین را نداشته باشند، رانندگی پیش کش.
من افتخار می کنم یک ایرانی هستم چون همه اقوام ایرانی از فارس و آذری و عرب و کرد و لر و بلوچ و سیستانی و ارمنی و گیلکی و مازندرانی و بختیاری و… جزئی از این اقوام هستند و خود را صاحب مملکت می دانند نه جدای از دیگران.
من افتخار می کنم یک ایرانی هستم چون در مملکت من اقلیت های دینی حق دارند نظر خود را اعلام کنند و بگویند چون فلان کاندیدای انتخابات بیشتر به نظر ما نزدیک تر است از او حمایت می کنیم و فردایش سرکوب نمی شوند.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که زن و مرد — پیر و جوان همه برای اعتلای آن دوشادوش یکدیگر تلاش می کنند.

من افتخار می کنم یک ایرانی هستم دشمنانش دست و پا می زنند ائتلاف درست کنند تا بتوانند حریف ما شوند چون می دانند هیچ کدام حریف ما نیستند.
من می خندم وقتی می بینم شما اینقدر مستأصل شده اید که رئیس جمهوری آمریکا را دعوت می کنید در مراسم جادو و جنبل با شما همراه شود تا شاید با جادو و جنبل بتوانید حریف ما شوید یا اینکه فکر می کنید با جادو وجنبل می توانید وی را طلسم کنید که پشت شما را خالی نکند، خنده من اینجاست که خودتان هم متوجه هستید صدها ملیارد دلار سلاحی که آمریکا به شما فروخته نمی تواند معادله را بر هم بزند و فقط جادو وجنبل شاید بتواند به یاری تان بیاید.
من افتخار می کنم یک ایرانی هستم چون هموطنان من حاضر شدند متحد شوند و از مملکت خود دفاع کنند و شهید شوند اما نگذارند گزندی به سرزمین و ناموس من برسد.
من افتخار می کنم از مملکتی هستم که هر چه قدر دشمنان تلاش می کنند اما مردمان آن اجازه نمی دهند یک داعشی میانشان نفوذ کند.
راستی آیا یادتان هست همان وقت، زمانی که عراق گول خورد و به ایران حمله کرد، هم یک ائتلاف بین المللی درست کردید و صدها ملیارد دلار خرج کردید؟ چه شد؟ آنکه به ایران حمله کرد کجاست؟ در نهایت ما پیروز شدیم یا شما؟ هنوز هم افسوس همان صدها ملیارد دلاری که خرج کردید را می خورید چون در نهایت منجر شد ایران پیروز میدان شود و دست و پا می زنید که ما صدها ملیارد دلار خرج کردیم اما این ایران است که دست برتر را در منطقه دارد.
می دانید چرا؟
چون ما ایرانی ها علیرغم همه اختلاف نظر هایی که ممکن است میانمان باشد قلبمان برای یکدیگر و برای ایران می تپد نه برای غریبه، چون ما ایرانی ها به زور بازوی خودمان اتکا داریم نه زور بازوی دیگران، چون ما ایرانیان در انتخابات جانانه با یکدیگر مبارزه می کنیم اما جشن شادی را کنار هم می گیریم.
هر وقت در مملکت شما چنین چیزهایی را داشتید، آنوقت باید از من سوال کنی که آیا از یک کارناوال نمایشی واهمه دارم یا نه.
دوست عزیزمان با آرامش گفت: "فقط می توانم بگویم مجبورم دشمنتان باشم اما حصرت شما را می خورم. خدا حافظ، وگوشی انگلیسی اش را گذاشت زمین".